Boris Dittrich: Vuurgloed

Van de veelzijdige Boris Dittrich zijn inmiddels zes boeken op deze blog besproken. Laatstelijk was dat “Het laatste woord” uit 2022. Op 27 februari 2025 verscheen “Vuurgloed”. Dat woord staat niet in Van Dale, het betekent volgens de schrijver vurige passie. Het verhaal kent als centraal en actueel thema femicide, ofwel moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn.

Walter Beekman is hoogleraar in vrouwenrechten met als specialisatie geweld tegen vrouwen. Na een professoraat in Leiden en Leuven is hij nu verbonden aan de universiteit van New York. De gang van zaken in zijn academische loopbaan is enigszins raadselachtig. In New York heeft hij contact met Erica Lohman, een psychotherapeute die een boek aan het schrijven is over belevenissen tijdens haar beroepsuitoefening.

Op een avond gaan Walter en Erica uit eten om een verschil van mening uit te praten. Tijdens de maaltijd krijgen zij ruzie over een heikel onderwerp waarna Erica het restaurant ijlings verlaat. Even later wordt zij in een metrostation gegrepen door een aanstormende metrotrein en overlijdt. De politie doet het af als een noodlottig ongeval. Wat is de ware toedracht? (Noot: de scène doet terugdenken aan het boek “De waarheid liegen” van Dittrich, doch het tafereel in de ondergrondse is de enige overeenkomst)

Robin Prins, de dochter van Erica, studeert rechten in Leiden. Zij heeft een harmonische relatie met de verstandige Gemma van Kleinwijk die haar in deze moeilijke tijd een grote steun is. Robin reist spoorslags naar New York om de zaken rond de dood van haar moeder te regelen, en om onderzoek te doen naar de toedracht van het ongeluk. Zij vermoedt dat het geen ongeluk of zelfdoding  was. Door de officiële instanties wordt ze met een kluitje in het riet gestuurd.

“Het is allemaal zo onbevredigend. Ik ben het aan mijn moeder verplicht om erachter te komen wat er is gebeurd.”

Na de crematie van Erica in New York verhuist Robin naar het huis van moeder in Amsterdam. Daar vindt ze een dagboek met zeer intrigerende opmerkingen over onder meer de toen jeugdige Walter Beekman. Dat leidt tot vooralsnog onbewezen veronderstellingen. Robin besluit haar scriptie te wijden aan geweld tegen vrouwen en verhuist tijdelijk naar New York teneinde daar begeleiding van haar scriptie te krijgen van Walter Beekman. Daarbij heeft ze ook nog een verborgen agenda.

De aantrekkelijke Walter blijkt, hoewel hij in het openbaar een charmeur van de eerste orde is, in kleine kring een onaangename en opdringerige man te zijn die eufemistisch gezegd nogal losjes met de waarheid omgaat. Robin onderschept emailverkeer tussen Walter en Erica waarvan de inhoud haar ernstig te denken geeft. Robins gesprek over het ongeval met de Metropolitan Transportation Agency levert niets op.

Er volgen vele boeiende verwikkelingen waarin de zoektocht van Robin naar de waarheid langzaam en met veel moeite enig resultaat begint op te leveren. In haar machteloosheid zint Robin op wraak. Die neemt een onverwachte wending als iemand van grote hoogte een dodelijke val maakt. Het slot van het verhaal is een daverende verrassing.

Boris Dittrich, het is bij eerdere boekbesprekingen meermalen gezegd, is een begenadigd schrijver en een woordkunstenaar. In ongecompliceerde taal weet hij ook dit verhaal van meet af aan boeiend te maken. De belangrijkste karakters worden haarfijn ontwikkeld en zijn levensecht. Ook de sfeertekeningen zijn mooi, zo lezen we bij een wandeling van Robin en Walter het volgende.

“Rode en paarse bloemen in grote bakken stonden in het midden, aan de rand waren bomen en heesters geplant. Helmgras wiegde zachtjes in de wind. De zachte zon kleurde de namiddag goud en vogels vlogen boven hun hoofd. Het getjilp gaf een landelijk gevoel, terwijl ze toch echt door de drukke stad liepen.”

Het zware onderwerp femicide is op fraaie wijze verweven in de gebeurtenissen. Het boek is een ware aanklacht tegen dat helaas onuitroeibare verschijnsel. De rijk geschakeerde carrière van Dittrich en zeker zijn werk bij Human Rights Watch hebben sterk bijgedragen aan het realiteitsgehalte. De ontknoping is bijzonder heftig en ongebruikelijk, doch de gang van zaken aan het eind is  plausibel en invoelbaar.

“Vuurgloed” is een buitengewoon goed boek en verdient vijf “geweldige” sterren.