Boekrecensies van Charles Kuijpers

 Het is opvallend genoeg al vele jaren geleden dat ik iets van Roger Jon Ellory las. Na “Een stil geloof in engelen” (2009) en “Een mooie dag om te sterven” (2011; 4*) bleef het door het enorme aanbod van goede boeken van andere schrijvers voor mij stil rond Ellory, ofschoon vele werken van zijn hand verschenen. Het voorlaatste “De derde kogel” uit 2019 ligt hier nog ongelezen. “Een teken van leven” verscheen in november 2021. Hoofdpersoon is een man met alleen een achternaam, en wel Stroud. Hij is in 1962 getrouwd met Julia Montgomery en heeft met haar een dochter, Eva. In 1966 strandt hun huwelijk al, omdat Julia een te sterke band met haar eigen familie heeft en haar vader David zijn schoonzoon niet kan uitstaan. Stroud houdt zielsveel van zijn dochter, maar hun contact is tot zijn verdriet mondjesmaat. Stroud is oorlogsfotograaf geweest en heeft vele benarde situaties overleefd met zijn collega Vincent Raphael. Deze is om het leven gekomen bij een explosie in Jordanië zonder enig

 Het weergaloze boek “ De laatste getuige ” van Frank Krake maakte in 2018 grote indruk. Daarna volgde “Hannelore” dat ik niet heb gelezen. Het nieuwe boek van Krake heeft een intrigerende titel. “Geluk is een mindset” met als ondertitel “Buig tegenslag om in succes” is een aansprekend autobiografisch relaas van de schrijver over zijn tijd als ondernemer in de tuinmeubelenbranche. In een prikkelende proloog over een herinnering aan zijn verblijf van enkele maanden in Amerika na afronding van zijn studie komt de absurditeit van het Amerikaanse veiligheidssysteem aan de orde. De functie van deze proloog in het boek is niet aanstonds duidelijk. Vermoedelijk gaat het om niet aflatend optimisme in lastige situaties. Tien jaar later begint het verhaal over de lange periode waarin Frank zich in de tuinmeubelenbranche manifesteert. Na een baan als inkoper bij een groot postorderbedrijf ziet hij kansen in bedoelde branche. Ofschoon hij eigenlijk bij gigant Hartman (wie kent hun kunststof tuin

 In september 2021 verscheen “Jij mag alles zijn” van Griet Op de Beeck. Het boek is uitgevoerd als een fraaie hardcover met sfeerrijke illustraties van Linde Faas. Volgens de flaptekst is het “een verhaal voor jonge lezers en voor mensen die wel eens in het hoofd van een negenjarige willen wonen.” Tot die eerste categorie behoort een 69-jarige bepaaldelijk niet. Diverse aanbevelingen leidden mij ertoe het te willen lezen, en dat was een waar genoegen. Hoofdpersoon is het meisje Lexi van bijna negen jaar dat samen met haar kater Aap bij haar vader en moeder woont. Het gezinnetje heeft ruim zeven jaar geleden een vreselijk drama meegemaakt. Vooral mama gaat nog steeds gebukt onder de gevolgen daarvan en heeft zware psychische problemen die zich uiten in een eetstoornis en voortdurend verdriet. Papa heeft grote moeite met de situatie en vlucht soms in zijn werk. Als mama voor haar eigen bestwil langere tijd van huis is, moet Lexi gaan logeren bij haar tante Arizona. Deze dame vol goede

Door een toevalligheid bleek me dat deze recensie uit 2015 alsnog plaatsing alhier verdient. Kim Moelands publiceerde in 2008 het indrukwekkende boek “Ademloos” over haar strijd tegen de ziekte cystic fibrosis, en in 2012 de thriller “Verdieping X”   die van mij destijds vier sterren kreeg. In 2015 verscheen “De vrouw in de spiegel”, de tweede thriller van Moelands. Na een indringende proloog die wordt gevolgd door een aantal cursief gedrukte hoofdstukken op weg naar een zeer macaber einde van dit onderdeel van het verhaal, maakt de lezer kennis met Tess Westerhout. Zij is brigadier bij de politie en werkt daar met haar partner Vincent Meijer onder inspecteur Lammers. Tess is gelukkig getrouwd met Marc en heeft een puberende zoon Kevin wiens gedrag en omgang met de verkeerde vriendjes haar regelmatig in een lastig parket brengt. Bij een inval van het team van Tess in een appartement valt een slachtoffer. Vervolgens komt het op de rand van een huwelijkscrisis staande echtpaar Ja

In 2007 won financieel-economisch journalist Roel Janssen de Gouden Strop voor zijn thriller “De tiende vrouw”. Het was een uitstekend boek, waarvan ik in dat jaar geen recensie heb geschreven, eenvoudigweg omdat ik dat in die tijd nog niet tot uit de hand gelopen hobby had verheven. Zijn daarop volgende boeken zijn me ontgaan. Dat werd dit jaar anders met zijn nieuwe thriller “De witwasser” die in oktober verscheen. Zoals de titel al aangeeft, gaat het verhaal over (financiële) witwaspraktijken. Zakenbankier Jeen Mansveld verdrinkt in de nacht onder merkwaardige omstandigheden in het zwembad van zijn villa in Zuid-Frankrijk. De agenten van de gendarmerie voeren een routinematig gesprek met zijn weduwe Ghislaine de Villiers, een omhooggevallen vrouw. Haar antwoorden op de vragen van de politie zijn snibbig en koel. De weergave van het gesprek is zo fraai, dat de kilte ervan voelbaar is. Die heerste ook in haar huwelijk met Jeen. Officier van justitie in Amsterdam Rhonda Zander bezoek

  Dezer dagen verschijnt het vierde deel in de reeks thrillers rond de speurders Munch en Krüger. Een goede reden om alsnog de recensie van het eerste deel uit 2015 te plaatsen. Die van deel twee " De doodsvogel " staat al op de blog. Deel drie heb ik gemist. Het aantal in het Nederlands vertaalde Scandinavische schrijvers neemt nog steeds toe. Een nieuwe ster aan het firmament is Samuel Bj ø rk, het pseudoniem van de Noorse muzikant en schrijver Frode Sander Ø ien. Zijn debuutthriller “Ik reis alleen” uit 2013 werd in 2015 in Nederland uitgegeven. Walter Henriksen vindt het dode lichaam van het zesjarige meisje Line Olsen, hangend in een boom aan een springtouw. Ze is gekleed in nagemaakte poppenkleren, draagt een schooltas op haar rug en om haar nek hangt een bordje van een vliegmaatschappij met het opschrift “Ik reis alleen”. De ervaren inspecteur Holger Munch en de jonge Mia Kruger worden door hun chef Mikkelson met het oplossen van deze vreselijke misdaad belast. Het i

Tot voor kort kende de serie “De Bergmankronieken” van het Zweedse schrijversduo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt, gezamenlijk opererend onder de naam Hjorth Rosenfeldt, zes delen. Het begon in 2011 met “Wat verborgen is”. In die tijd schreef ik nog geen recensies, er is dus geen vastgelegd eigen oordeel.. Daarna volgden “De discipel” (2012; 5*), “Het familiegraf” (2013; 5*), “Het stille meisje” (2015; 4*), “ De test ”(2016; 4*) en “ Het oordeel ” (2019 ;4*). Een ijzersterke reeks dus. In oktober 2021 verscheen het zevende deel “De oogst”. Hebben de schrijvers de hoge kwaliteit kunnen vasthouden? Vanaf het vierde deel is de kwalificatie van “buitengewoon” veranderd in “zeer goed”. Dat kwam louter door het steeds irritanter worden van het personage Sebastian Bergman, de kwaliteit van de verhalen was onverminderd zeer hoog. Hjorth Rosenfeldt heeft (enkelvoud voor twee!) het tijdsverloop tussen “Het oordeel” en “De oogst” benut voor het aanbrengen van een decorwijziging. Aan het slot v

 Een mooi boekje met een intrigerende filosofie over het inslaan van een nieuwe richting in het leven vanuit een ongekend positieve instelling. Zo kan “DoenDenkers” van Jordi Ramon worden omschreven.  Jordi en zijn vrouw Jacqueline kenden vele pieken en dalen in de periode waarin zij in Nederland diverse ondernemingen exploiteerden. Het definitieve dal dat alles veranderde, kwam in de eerste maanden van 2020 toen zakelijke tegenslagen en de coronapandemie alles uit hun handen sloegen. “Er zijn op deze wereld meer eikels dan eekhoorntjes.” Ze besloten tot het loslaten van alles dat hen aan de grond vasthield, nadat ze tot de slotsom waren gekomen dat hun leven al vele jaren bestond uit het rennen in een beangstigend klein cirkeltje. “Al rennend in dat cirkeltje heb je niet veel keus. Hooguit om de andere kant op te rennen. Maar wanneer je dat maar vaak en hard genoeg doet, is het enige wat je tegenkomt; jezelf. En dat botst meestal.” Ramon vertelt openhartig over zijn door angst

 Na het ijzersterke debuut “ Lockdown ” van de Vlaamse thrillerschrijver W.A. (Wouter) Dehairs in 2017 volgde in 2019 het ook al zeer goede “ De graffitimoorden ”. In dat laatste boek speelde de aangenaam eigengereide privédetective Keller Brik, terzijde gestaan door zijn opvallende assistente Gwen Van Meer, voor het eerst de hoofdrol. En Keller is weer terug! In het in september 2021 verschenen “Nachtstad” speelt hij opnieuw de eerste viool, al wordt hij deze keer naar de kroon gestoken door Gwen die zich bepaaldelijk niet onbetuigd laat. Het verhaal begint met een korte, maar beklemmende proloog. Daarin treft in 1997 een jong meisje, als ze uit haar schuilplaats in haar ouderlijk huis komt, haar vader en moeder dood aan. Ze zijn met geweld om het leven gebracht. Het meisje houdt daar begrijpelijkerwijs een levenslang trauma aan over en wordt later in het verhaal zwaar op de proef gesteld. Dan komen Keller en Gwen met hun detectivebureau in beeld. We zijn dan in 2020. Na enkele ni