Bram Dehouck: Witte raaf

De Vlaamse thrillerschrijver Bram Dehouck behoort tot de absolute top in zijn genre in het Nederlandse taalgebied. Met twee van zijn drie eerdere thrillers (“Een zomer zonder slaap” in 2012 en “De minzame moordenaar” in 2010) won hij de Gouden Strop, een ongekende prestatie. De lat ligt dus heel hoog, en dan rijst steeds weer de vraag: houdt de auteur dat vol?

Zijn nieuwste thriller “Witte raaf” geeft zonder meer een bevestigend antwoord op die vraag. Het is een mooi verhaal over steeds verder opgevoerde spanning op de werkvloer die vérstrekkende consequenties kan hebben als de menselijke geest het niet meer aankan en op hol slaat.

Stefanie Baertsoen (een bestaande, intrigerende achternaam, die de vraag oproept of die haar verlangen tweetalig weergeeft) werkt als marketingmedewerkster in het bedrijf van Ludo Scherpereel. Ofschoon zij in het verleden een burn-out heeft gehad, gaat het weer goed op haar werk. Dat verandert bij toverslag als Ludo in de persoon van Nick Farkas een marketeer binnenhaalt die door hem als een witte raaf (goudhaantje) wordt gezien.

Nick is een overheersende en goedgebekte man die met speels gemak alles naar zijn hand zet. Hij manipuleert en schuwt daarbij geen enkel klein, maar naar middel, tot groeiende irritatie van Stefanie en haar vriend Alex.

In haar strijd tegen Nick –collegialiteit is door het gedrag van Nick snel verdwenen- delft Stefanie voortdurend het onderspit omdat directeur Ludo zich telkens laat inpakken. Nick laat zich op een gegeven moment in een gesprekje met Stefanie op valse toon bewust ontvallen:

“Ik krijg altijd wat ik wil, meisje.”

 Dan komen hoofdinspecteur Tess Jonkman en inspecteur Andy Wolkers in beeld. Zij onderzoeken de moord op een jonge vrouw van rijken huize en brengen een verdachte voor de rechter. In de rechtszaal lijkt de gladde en gewiekste advocaat Jean-Paul Van Steedam de dienst uit te maken. Hij weet zelfs de hoofdinspecteur onzeker te maken bij het getuigenverhoor en bespeelt de juryleden op geraffineerde wijze. Hoe loopt dat af?

De plot blijkt fraai te zijn geconstrueerd en de afloop van het verhaal zet de lezer meer dan eens op het verkeerde been.

Bram Dehouck is een schrijver die zeer bedreven is in het beperkt maar toch uiterst boeiend houden van het verhaal. Het pesten op het werk, het veelvuldige succes van holle praat en luchtfietserij en het niet zelden manipulatieve optreden van advocaten in rechtszaken zijn aansprekende thema’s.  De stijl van Dehouck is ogenschijnlijk eenvoudig maar wel degelijk fijnzinnig met een licht en aangenaam Vlaams accent dat de Nederlandse lezer geen enkel begripsprobleem geeft.

De personages zijn goed uitgediept; er is veel aandacht voor de psychologische wederwaardigheden en problemen van de betrokkenen die op toegankelijke wijze worden beschreven. Het taalgebruik is foutloos. Een onopvallend rekenfoutje in het verhaal mag de pret geenszins drukken.

Het zou niet verbazen als dit boek een serieuze kandidaat wordt voor de volgende Gouden Strop, al zou dat welhaast een buitenaards succes zijn. En er is volop concurrentie.

“Witte raaf” is zeer lezenswaardig en krijgt vijf heldere sterren!