Philippe Claudel: Het kleine meisje van meneer Linh

In 2005 verscheen het boekje “Het kleine meisje van meneer Linh” van Philippe Claudel. Toentertijd maakte het bij eerste lezing al grote indruk en bleef me bij als een van de mooiste verhalen die ik ooit gelezen heb.

In de fraaie luxe editie uit 2013 beslaat het verhaal slechts 137 bladzijden met relatief weinig tekst per pagina. Maar wat een ongelooflijke rijkdom biedt dit verhaal!

Meneer Linh woont in een oorlogsgebied. Als zijn zoon en schoondochter bij een bombardement omkomen, gaat hij met zijn pasgeboren kleindochter Sang diû naar een veilig oord in een ander land. Daar verblijft hij in een opvangcentrum, waar zijn medebewoners meewarig toekijken hoe teder en liefdevol meneer Linh zijn nimmer klagende kleindochter verzorgt.

Hij ontmoet de kettingroker meneer Bark die dagelijks, zittend op een bankje,  lange verhalen tegen hem afsteekt waarvan hij geen woord verstaat. Bark denkt dat de kleindochter van meneer Linh de naam Sans Dieu draagt, en vindt dat enigszins vreemd. Omdat meneer Linh meneer Bark begroet met “Tao laï” (goedendag) denkt meneer Bark dat dat zijn naam is.

Er ontstaat zonder echte verbale communicatie een diepe vriendschap tussen de mannen. Op een dag wordt meneer Linh vanuit het opvangcentrum overgeplaatst naar een gesloten inrichting. Hij verliest dan het contact met meneer Bark en zint op mogelijkheden zijn vriend terug te vinden.

Meer kan hier niet worden verteld over de gebeurtenissen omdat de spoilers op de loer liggen.

Claudel heeft in prachtige heldere bewoordingen een schitterend verhaal geschreven over de intense behoefte van de mens aan contact en vriendschap. In veelal korte en krachtige pennenstreken schildert hij een meeslepend, dramatisch en ontroerend verhaal waar de lezer zich volledig in verliest. Letterlijk elk woord is zorgvuldig gekozen.

“Het kleine meisje van meneer Linh” is gewoonweg een verplicht boek voor eenieder die van lezen houdt. Het is van een magische kwaliteit en zou –als dat zou kunnen- zes sterren krijgen.

Inderdaad, nog steeds een van de allermooiste verhalen die ik ooit gelezen heb………