Jesper Stein: Papa

De Deen Jesper Stein is de zoveelste exponent van het rijke arsenaal aan Scandinavische thrillerschrijvers. Hij is nog relatief onbekend in Nederland, ook al krijgt zijn werk over het algemeen goede beoordelingen.

“Papa” is na “Onrust” de tweede in Nederland verschenen thriller van zijn hand met als hoofdpersoon speurder Axel Steen. Deze is voormalig commissaris van politie en nu werkzaam bij de speciale eenheid PET.

Het verhaal begint met een zachtaardige scène waarin Axel met zijn jonge dochter Emma in zijn auto op een brug stuit op een gewonde zwaan. Aan de hand van dit tafereel komt de lezer het een en ander te weten over de privéomstandigheden van Axel.

Dan ontstaan er twee verhaallijnen die tot het eind van het boek voortduren en uiteindelijk een wat vaag verband blijken te hebben.

Rechercheur Vicki Thomsen van de Afdeling Vermogensdelicten wordt geconfronteerd met een inbraak in een bank waarbij 143 van de 2340 safeloketten zijn gekraakt en goeddeels leeggeroofd. Daarbij is onder meer een partij diamanten buitgemaakt die miljoenen waard is. Ze zijn eigendom van een zekere Alexandra Beksamovic.

Vicki krijgt problemen met een handtastelijke collega. Een andere rechercheur blijkt ook al een opmerkelijke rol te spelen.

Tegelijkertijd raakt Axel verwikkeld in een onderzoek naar drugs- en wapenhandel tussen Denemarken en Rusland waarin een Russische crimineel met de bijnaam Papa een hoofdrol speelt. Axel infiltreert in Amsterdam in een criminele organisatie en wordt daarbinnen verliefd op Christine.

Het verhaal ontwikkelt zich langs gebaande paden. Geweld op zijn tijd, een onsmakelijke martelscène (blz. 263/264) en massale schietpartijen houden de lezer bezig. Je moet ervan houden.

Jesper Stein heeft een aardige thriller geschreven die evenwel lijdt aan enkele wel vaker voorkomende problemen. Het stramien van enkele – in casu twee – afzonderlijke verhaallijnen die langzaam naar elkaar toe lijken te groeien, is inmiddels wel uitgekauwd. De hoeveelheid personages maakt het verhaal soms lastig te volgen. De karakters zijn over het algemeen weinig uitgediept en ook de scènes zijn lang niet altijd even beeldend beschreven. Voeg daarbij een plot die niet echt bijzonder te noemen is en voor de kenners voorzienbaar is, en je hebt een aantal elementen die tot de conclusie leiden dat “Papa” een aardig boek is maar geen hoogvlieger. Het goede taalgebruik en de vloeiende zinnen maken dat niet anders.

Halfjes worden niet gegeven, en aangezien drie sterren staan voor een goed boek blijft “Papa” op twee sterren steken.