Pauline Slot: Dood van een thrillerschrijfster

Deze recensie uit 2016 plaats ik om twee redenen. Ten eerste volgt op de blog straks de recensie van het nieuwe boek van Pauline Slot. Voorts is de inhoud van het boek "Dood van een thrillerschrijfster" verrassend actueel gelet op de discussie die in boekenland is opgelaaid door twee extreem prikkelende columns van Peter Kuijt en Tomas Ross met een overigens door mij verfoeid woordgebruik. Zie ook het lemma Schraalhans is keukenmeester in schrijversland.

De titel “Dood van een thrillerschrijfster” doet anders vermoeden, maar dit boek van Pauline Slot is geen thriller. Het is een roman waarin al dan niet gedroomde schrijvers en schrijfsters soms welhaast worden geparodieerd.

Selma Hoogstins is de ik-figuur in het verhaal. Zij is een schrijfster die niet van de pen kan leven. Van haar meest recente roman “Het tweekamerhart” zijn enkele duizenden exemplaren verkocht. Samen met haar partner Stephen heeft Selma een “schrijfhuis” op het idyllische landgoed Hemera in Griekenland, vernoemd naar de godin van de dag. 

Echte schrijvers en wannabe-schrijvers zijn daar welkom om in alle rust aan hun pennenvrucht te werken onder begeleiding van Selma. Zoals zij het zelf verwoordt:

“Acht weken per jaar was het mijn taak mensen te helpen zelfs de meest mesjokke ideeën goed op papier te krijgen.”

De proloog van het verhaal roept meteen spanning op. Er wordt een dode gevonden in de zee nabij Hemera. Die spanning ebt snel weg en pas tegen het einde van het verhaal krijgt de lezer een idee over de betekenis van de proloog.

In de periode waarin het verhaal speelt, zijn er in eerste instantie zes schrijvende gasten op het landgoed. Het is een zeer gevarieerd, deels Engels en deels Nederlands gezelschap waarbinnen relatieve harmonie heerst.  

Dat verandert enigszins als de befaamde thrillerschrijfster Esther Noordvlucht haar intrek neemt op Hemera. Zij is bezig met het schrijven van een vervolg op haar kassucces “De Vinex-club”.

Selma neemt de populariteit van Esther op de hak en deelt hier en daar wat sneren uit. Een mooie herkenbare persiflage op de werkelijkheid van het Nederlandse thrillerwereldje met een sterke kern van waarheid is te lezen bij een gezamenlijke leessessie van de gasten:

“We waren een real life Facebook geworden. Op Esthers pagina stonden onder elke post uitroepen zoals die nu aan tafel klonken. De personages kloppen bij mij aan, ze willen dat hun verhaal verteld wordt: dat had ze gisteren nog geschreven. Een peloton comments hing eronder, alle van het kaliber ‘Super!’, ‘Kan niet wachten!’ en ‘Schrijf alsjeblieft snel door!’. Het leek erop dat veel Nederlandse vrouwen (want het waren allemaal vrouwen) niets beters te doen hadden dan uitkijken naar een volgend boek van Esther Noordvlucht. Er werd vaak geklaagd over de ruwe zeden op de sociale media, maar het geslijm leek mij een ernstiger probleem.”

De komst van de bepaaldelijk niet bescheiden Thijmen gooit nog enige olie op het smeulende vuurtje.

Pauline Slot heeft een fraaie schrijfstijl. Het idyllische bestaan op Hemera en de mooie natuur worden beeldend en licht romantiserend beschreven, en ook de zeer verschillende karakters komen aardig uit de verf. In het verhaal zijn op soms bijna lichtvoetige wijze thema’s als dierenmishandeling, bootvluchtelingenproblematiek en succes versus falen verweven met de ogenschijnlijke rust van het leven in en om het “schrijfhuis”.

Het taalgebruik is afgewogen, toegankelijk en vloeiend. Hier en daar zijn aardige aforismen te ontwaren zoals bijvoorbeeld “De trendbreuk bestaat bij de gratie van de trend.”

Met het gebruik van de naam Esther Noordvlucht voor de zelfgenoegzame schrijfster die op Hemera verschijnt, neemt Pauline Slot uiteraard een loopje met de bekende thrillerschrijfsters Esther Verhoef, Saskia Noort en Simone van der Vlugt. Of dit ernst of luim is, blijft de vraag.

“Dood van een thrillerschrijfster” is een zeer lezenswaardig, mooi en consistent verhaal dat de lezer een aantal aangename leesuren verschaft. De betekenis van de proloog voor het geheel wordt aan de fantasie overgelaten. Eenieder zal daar een eigen invulling aan (kunnen) geven.

Het boek verdient drie stralende sterren, die staan voor een goed boek.