C.J. Tudor: De terugkeer

In januari 2018 werd de eersteling van de Engelse schrijfster C.J. Tudor getiteld “De krijtman” als een regelrechte hype in de markt gezet. De meningen over het boek waren verdeeld. Ik heb het niet gelezen maar de interesse in het volgende boek van Tudor was wel gewekt.

En dat boek verscheen in juni 2019 met als titel “De terugkeer”. Het boek wordt een thriller genoemd en ook de flaptekst wijst in die richting. Maar is dat echt zo?

De proloog is nogal onheilspellend. Twee politieagenten in het dorpje Arnhill treffen in een huis twee afschuwelijk verminkte lijken aan. Het lijkt erop dat moeder Julia Morton eerst haar zoon Benjamin heeft omgebracht en daarna zelfmoord heeft gepleegd met een jachtgeweer. De resultaten zijn uitvoerig beschreven waardoor de proloog niet erg geschikt is voor lezers met een zwakke maag. Na de proloog valt het overigens reuze mee op dit punt.

Joe Thorne, de ik-figuur in het boek, komt na 25 jaar terug in het dorpje waar hij zijn jeugd heeft doorgebracht. Destijds is zijn kleine zusje Annie verdwenen. Joe wordt leraar Engels op de plaatselijke Arnhill Academy, de school waar Julia Morton lerares was. Hij heeft geld nodig vanwege gokschulden die hem achtervolgen. Joe huurt bij gebrek aan geldelijke middelen het huisje waar de slachtpartij heeft plaatsgevonden. 

Op school krijgt hij direct problemen met een groepje lastige leerlingen met als spil Jeremy Hurst, zoon van Stephen Hurst en Marie Gibson. Die laatste twee kent hij nog uit zijn jeugd. Stephen was toen geen lieverdje, en dat is alleen maar erger geworden.

Joe krijgt het zwaar en maakt allerlei enge en bedreigende dingen mee.

“Want het leven waarschuwt je nooit.” (blz. 236)

Door flashbacks naar 1992 wordt allengs min of meer duidelijk wat zich destijds heeft afgespeeld. Er gebeurden en gebeuren vreemde dingen met af en toe horror-achtige elementen waarvan de betekenis voor het verhaal niet echt helder wordt.

“Er is altijd meer aan de hand. Je hoeft alleen maar een beetje te graven. En hoe dieper je graaft, hoe donkerder het wordt.” (blz. 251)

Het verhaal eindigt op een voor lezers van “gewone” thrillers vreemde manier. De rol van de gewelddadige Gloria is opmerkelijk. De epiloog lijkt tamelijk mysterieus.

C.J. Tudor heeft een goede schrijfstijl. Het woordgebruik is eenvoudig en toch zeer beeldend. De vele dialogen zijn op een aangename wijze doorspekt met gedachtespinsels van veelal de ik-figuur. Die gedachten zijn niet zelden heel oorspronkelijk gevormd én verwoord. Enkele zijn zelfs licht filosofisch. De plot is apart, en is enigszins chaotisch uitgewerkt.

Als grote schrijvers als Stephen King en Lee Child zeggen bewonderaar te zijn van Tudors werk, is dat bepaaldelijk niet kinderachtig. “De terugkeer” is beslist geen alledaagse thriller en een boek met bijzondere kenmerken. Het is stilistisch goed, maar inhoudelijk zal niet iedereen echt enthousiast worden. Je moet houden van een beetje horror, en gruwelijkheden aan kunnen.

“De terugkeer” is gewoon een goed boek maar behoort (voor mij) niet tot de buitencategorie. Te verwachten is dat ook over deze tweede van Tudor de meningen sterk verdeeld zullen zijn.

Het boek krijgt drie stevige sterren.