Loes den Hollander: Toen ik dood was

In 2006 debuteerde Loes den Hollander als thrillerschrijfster met “Vrijdag”, een goed verhaal dat een grote belofte inhield voor haar toekomst als auteur. Loes gaf sedertdien blijk van een hoge productiviteit én van een constante hoge kwaliteit van haar boeken.

Op 11 oktober jongstleden werd de vijfentwintigste (!) thriller van Loes den Hollander ten doop gehouden. Een verslag van de feestelijke bijeenkomst bij Drukkerij Wilco in Zutphen is hier te lezen. Het boek draagt de enigszins mysterieuze titel “Toen ik dood was”.

De hoofdrollen in het verhaal zijn weggelegd voor een drietal vrouwen die elkaar (nog) niet kennen.

Maryan Brandhorst is getrouwd met Floris Atsma. Maar hun huwelijksgeluk vertoont fikse barsten. Zij heeft een boezemvriendin in Jasmijn, wier man Jacob in een verpleeghuis verblijft. Maryan werkt in de thuiszorg. Dan is er Fanny Lemaire, een alleenstaande vrouw die door haar komaf en door een dramatische gebeurtenis in haar jeugd voor het leven getekend is. En Thaïs Brederode maakt het trio compleet. Zij is getrouwd met Tony en moeder van de vijfjarige May. Ook haar huwelijk staat onder hoogspanning, en dat niet in positieve zin.

Kort nadat blijkt dat de huwelijken van zowel Maryan als Thaïs op hun einde zullen lopen, verdwijnen Floris en Tony spoorloos. Bij toeval blijkt vervolgens dat beide mannen eenzelfde dubbelleven leidden. Heeft dat met hun verdwijning te maken?

De vriendschap tussen Maryan en Jasmijn bekoelt snel als Maryan bepaalde signalen opvangt die haar niet bevallen. Als ze vervolgens in contact komt met Fanny, ontstaan er vriendschappelijke gevoelens die wel érg ver lijken te gaan.

Thaïs krijgt een bijzondere band met de sympathieke Lidewij. Dat is nogal opmerkelijk gelet op wat er met Lidewij is gebeurd voor hun ontmoeting.

In korte hoofdstukken vanuit steeds wisselend perspectief ontwikkelt zich een boeiend verhaal over (on)betrouwbaarheid, vriendschap en de broosheid daarvan, trauma’s, verbijsterend dubbelleven en schone schijn.

Loes den Hollander behoort tot de absolute top van de Nederlandse thrillerauteurs. Haar schrijfstijl en woordgebruik staan op zeer hoog niveau. Als bijna geen ander weet Loes in enkele, veelal korte, zinnen de lezer te biologeren. En daarna laat ze niet meer los. De korte hoofdstukken zijn stuk voor stuk even kernachtig als krachtig. Ook nu hebben de belangrijkste karakters van het verhaal een ruime dosis intrigerende diepgang meegekregen. 

Kort samengevat: het boek is “een échte Loes”.

Opvallend is dat de plot minder complex is dan in veel van de eerdere boeken van Loes. Het verhaal is evenwel door de vele psychologische elementen van begin tot eind boeiend.

“Toen ik dood was” is “gewoon” weer een zeer goed boek van Loes en krijgt vier psychologisch verantwoorde sterren.