Michael Berg: Ik zie je

Michael Berg behoort al vele jaren tot de top van de Nederlandse thrillerschrijvers. Na zijn voortreffelijke debuut “Twee zomers” in 2008 is zijn net verschenen “Ik zie je” reeds zijn negende thriller. Berg levert boeken van constante, hoge kwaliteit af. De acht voorgaande kregen zonder uitzondering de kwalificatie “zeer goed” waarbij vier sterren horen. Hoe is dat met “Ik zie je”?

Hé, een thriller zonder proloog. Het is bijna verfrissend te noemen, nadat een dergelijk boek op voorschrift van de uitgevers bijna standaard begint met een proloog die bol staat van de spanning. En dat natuurlijk om de lezer meteen in te palmen.

In “Ik zie je” gaat dat anders. Het verhaal komt zeer rustig op gang. Hoofdpersoon Carol Brodie is een succesvolle thrillerschrijfster die al vijf jaar lijdt aan en onder een schrijversblok (gewoon aanvaard Nederlands voor writer’s block). Na haar laatste bestseller van vijf jaar geleden lukt het haar niet een plot op behoorlijk niveau te bedenken en uit te werken. 

Bij het begin van het verhaal neemt zij het vliegtuig naar Frankrijk zonder enig spoor in haar woonplaats Londen achter te laten. Zelfs haar partner Simon, die voor zijn werk in Spanje is, en haar moeder weten van niets. De enige die weet waar Carol naar toe gaat, is dokter Pachter, een therapeute bij wie Carol onder behandeling is voor haar mentale problemen.

In Frankrijk huurt ze onder de valse naam Lucy Fredericks impulsief een enorme gîte in de Vaucluse met uitzicht op de Petit Ventoux. Contactpersoon namens de verhuurder is Luc Alphand, een aantrekkelijke man die warme gevoelens oproept bij Carol.

Ze voert een verwoede strijd met zichzelf en komt niet echt vooruit. Voortdurend overmatig gebruik van rosé en sigaretten ondermijnt haar zelfvertrouwen verder. Beloftes die ze zichzelf op dat vlak doet, schendt ze direct weer. Lange tijd bevindt ze zich in een vicieuze cirkel zo niet een neergaande spiraal, al kan ze wel genieten van de idyllische omgeving.

“Een deur wordt dichtgetrokken, de lamp gedoofd. De twee terrassen liggen in het donker. Het enige wat ik zie is het zwembad dat glinstert in het maanlicht. Als cellofaan. Absolute stilte. Zelfs de kikkers en krekels houden zich even koest.”

Als Carol haar opmerkelijke overbuurvrouw bespiedt, is ze getuige van een gewelddadig tafereel. In plaats van de gendarmerie te alarmeren, gaat ze zelf op onderzoek uit. Niet zonder gevaar probeert ze te achterhalen of ze daadwerkelijk een geval van noodweer heeft gezien waarbij een dode is gevallen. Vanaf dat moment neemt de spanning snel toe. Roerige gebeurtenissen rijgen zich aaneen. De gendarme Charles Alphand, die tweelingbroer van Luc is, en de onberekenbare Jaime Ramirez bezorgen Carol veel moeilijkheden. Komt ze die te boven?

Michael Berg heeft een ragfijne pen. Met fraaie penseelstreken schildert hij in luttele woorden de sfeer van het Franse platteland op treffende wijze. De lezer voelt zich onmiddellijk ter plaatse en ziet de beelden voor zich. Schrijfstijl en woordgebruik zijn subliem. Berg gebruikt vaak korte zinnen zonder dat de lezer ook maar een moment het gevoel bekruipt dat er staccato is geschreven. 

Bijzonder is dat de schrijver zich moeiteloos heeft kunnen verplaatsen in de vrouwelijke hoofdpersoon Carol. Die laatste verklaart zelf op blz. 323 hoe dat kan.

“”Ik ben romanschrijver”, antwoord ik glimlachend. “En een beetje goede schrijver is in staat om in de huid van zijn personages te kruipen. Mannen, vrouwen, oud, jong, goede mensen, slechte mensen – maakt niet uit. Schrijvers moeten over alles en iedereen kunnen schrijven.” “

De plot is sterk en wordt mooi afgerond. Het laatste hoofdstuk “Een jaar later” bevat een fraaie slotwending die uitmunt in originaliteit.

Slechts één punt van kritiek: het is vanuit de radeloosheid waarin Carol ook in Frankrijk nog lange tijd verkeert, begrijpelijk dat zij haar slechte gewoontes van buitensporig drankgebruik en zwaar roken ondanks haar wil daartoe lange tijd niet onder controle krijgt, maar menig lezer zal het gevoel krijgen dat zulks wel te veel wordt beschreven en benadrukt.

Dit punt verhindert een maximale waardering van het boek. Maar “Ik zie je” is nóg beter dan de vorige boeken van Berg, al kan dat bijna niet. Halfjes geef ik zelden, maar als onderscheid nu wel.

“Ik zie je” krijgt viereneenhalve ster, die nu de betekenis krijgen van een zéér goed boek van welhaast buitengewone kwaliteit.