Boekrecensies van Charles Kuijpers

  Het in augustus 2021 verschenen boek “Een goede moeder” van Jan van Mersbergen kent een heel bijzondere structuur. In een zeer korte inleiding staat onder meer het volgende. “Eigenlijk is dit mijn verhaal. Ik ben aanstichter, betrokkene, familielid, ex, vader, vervelende zeur, figurant, vloerenlegger, boeman, regelneef, hork, vreselijk irritante tyfuslijer, en lang geleden ook geliefde.” Het verhaal is nagenoeg volledig opgebouwd uit niet-volgtijdelijke Whatsappberichten, spraakmemo’s en medische dossierstukken, handelend over de situatie van schrijver Evert de Heer en zijn ex-vrouw actrice Anja Verver. Complexe psychische klachten van Anja hebben de relatie tussen hen onhoudbaar gemaakt, hoezeer ze het ook hebben geprobeerd. Hun jonge dochter Anouska woont fulltime bij vader Evert en diens vriendin Carola die inmiddels ook een zoontje hebben.  De omgangsregeling van Anja met Anouska is door de omstandigheden maar zeer beperkt mogelijk. Vader Evert doet alles om die goed en veili

  Het is vandaag Wereld Alzheimerdag. Om die reden vandaag een oude boekbespreking die hier niet eerder is geplaatst. Na " Ze is de vioolmuziek vergeten " en " Ma " is dit het derde uiterst lezenswaardige boek over dit loodzware onderwerp. Van de hand van Hugo Borst verscheen jaren geleden een verzameling columns over zijn dementerende moeder onder de titel “Ma”. Dat boek maakte veel indruk.    Het onderhavige boek “Ach moedertje” gaat verder waar “Ma” eindigde. Het “verhaal” speelt zich af in het verpleeghuis waarin de moeder van Hugo Borst is opgenomen. Veel dramatiek ook met andere bewoners van het verpleeghuis geeft de lezer (wederom) een indringend, confronterend en onthutsend beeld van de gevolgen van dementie voor de patiënt zelve, de familie en de omgeving. De voortgaande aftakeling van moeder Borst wordt expliciet en zonder terughoudendheid maar wel ook nu weer met veel respect en liefde beschreven. De schrijver mijdt het buitengewoon lastige vraags

 Herman Koch is bij het grote publiek als schrijver vooral bekend door zijn roman “Het diner” uit 2005. Dat boek is ook meermalen verfilmd en als toneelstuk in het theater gebracht. Het oeuvre aan boeken van Koch is groot. In het grijze verleden las ik diverse boeken van hem, daarna lange tijd niet. In augustus 2021 kwam “Een film met Sophia” uit dat meteen aan de top van de bestsellerslijst stond en nog steeds staat. De beschrijving van het verhaal is aantrekkelijk, en lijkt vaag te wijzen in de richting van een MeToo-affaire. In een interview met Koch in Mezza, de zaterdagbijlage van het Algemeen Dagblad, doet hij een prikkelende uitspraak: “Ik wilde proberen juist géén MeToo-verhaal te schrijven, want dat is de tijdgeest van nu, het moment, maar dat waait weer over.”  Over dat overwaaien zullen de meningen verdeeld zijn en blijven. Ik geloof daar in elk geval helaas niet in. De nieuwsgierigheid naar het boek was evenwel meteen gewekt. Ik-persoon en verteller is de al wat oude

 De reeks Literaire Juweeltjes van Uitgeverij B for Books beoogt ontlezing tegen te gaan. Nu is dat voor doorgewinterde lezers natuurlijk helemaal niet nodig, maar ook voor hen biedt de serie vele lezenswaardige pareltjes.  Eerder verscheen hier een bespreking van het prachtige “ Zo moeten mensen zijn ” van Jeroen van Merwijk, en ook daarvóór las ik al vele Juweeltjes. Ze zijn veelal erg mooi, doch hebben een gemeenschappelijk minder aangenaam kenmerk: je hebt ze zó uit. In elk Juweeltje staat een vaste inleiding die als volgt eindigt: Zelden was mooi lezen zo goedkoop. Laat je niet ontlezen. Of, zoals men vele jaren geleden adverteerde: “Wacht niet tot gij een been gebroken hebt, om een reden tot lezen te hebben.” Ook het Juweeltje van januari 2021 is het lezen meer dan waard. “Dalurenkaart” van Lévi Weemoedt bevat in klein bestek toch maar liefst acht korte verhalen van de schrijver. Weemoedt blinkt uit in de tragikomische en licht satirische weergave van de werkelijkheid. Zijn ver

 Arts, schrijver en dichter Toon Tellegen heeft een zeer grote hoeveelheid korte verhaaltjes geschreven over dieren. Zij bevatten veel symboliek over de (on)hebbelijkheden van de mens, maar ze zijn door het eenvoudige en heldere taalgebruik in feite geschikt voor alle leeftijden. In 2018 besprak ik de forse bundel “ Misschien wisten zij alles ” die in 624 bladzijden maar liefst 313 verhaaltjes herbergt. Er bleek nog een overtreffende trap te komen. Vorig jaar (2020) verscheen de nog veel dikkere bundel “Ze wisten er meer van” met als ondertitel “Veel meer verhalen over de eekhoorn en de andere dieren”.  In niet minder dan 1033 bladzijden komen vele dieren voorbij. Het boek is onderverdeeld in negen series verhaaltjes waarin steeds een ander dier centraal staat en vele andere dieren ook een rol spelen. Achtereenvolgens staan de egel, de sprinkhaan, de kikker, de krekel, de olifant, de stoftor, de muis, het nijlpaard en de mier in het middelpunt. Elk verhaaltje is ten hoogste twee bl

Een fiks aantal jaren geleden vielen de thrillers “Schuilplaats”(2013; 4*). “Vrij spel” (2014; 3*), “Doelwit” (2014; 4*) en “Verbroken” (2015; 4*) van Linda Jansma in de smaak. De recensies zijn elders gepubliceerd. De schrijfster is in de jaren daarna ook zeer productief geweest doch de daarop volgende boeken heb ik niet gelezen. Met de komst van “Slaap maar zacht” in augustus 2021 werd het tijd om daar weer eens verandering in te brengen. De flaptekst intrigeert meteen, de mysterieuze proloog evenzeer. Verpleegkundige Maud van Oort verzorgt op de ic al zeven weken een onbekende man die in coma ligt na een ernstig ongeluk. Pogingen om zijn identiteit te achterhalen lijden alle schipbreuk. Rechercheur Richard Valentijn doet daar ook onderzoek naar, maar dat levert niets op. Door zijn ontmoetingen op de ic-afdeling met Maud krijgt hij warme gevoelens voor haar die hij nauwelijks kan verbergen. Tegelijkertijd ontwikkelt Maud een sterke affiniteit met de comateuze man die de “werknaam&q