Judith Visser: Zondagskracht
In 2018 en 2020 verschenen van Judith Visser twee romans over de voortdurende strijd van haar alter ego Jasmijn Vink met haar autisme, in hoofdzaak vanuit het syndroom van Asperger. “Zondagskind” en “Zondagsleven” maakten toentertijd diepe indruk en kregen allebei vijf sterren. Enkele jaren later, in 2023, is hier de prachtige oorlogsroman “Het meisje met de halve ster” van Judith besproken. Die kreeg ook al de maximale waardering.
Op 1 april 2025 verscheen het langverwachte laatste deel in de Zondagstrilogie onder de titel “Zondagskracht”. Het verhaal over het wel en wee van Jasmijn gaat na “Zondagsleven” verder. Jasmijn woont met haar partner Nick inmiddels in Rockanje met als doelstelling een zo rustig mogelijke leefomgeving te scheppen. Nick exploiteert een muziekwinkel in Barendrecht en is veel van huis, Jasmijn schrijft en geeft lezingen over haar boeken en over haar leven met autisme.
Het geven van lezingen gaat Jasmijn veelal goed af met hulp
van haar onafscheidelijke en trouwe wolfhond Puri. Veel drukte en gepraat om
haar heen storen haar evenwel erg. Dat leidt tot hoofdpijn, enorme vermoeidheid
en ander lichamelijk ongemak. Als haar moeder overlijdt, treft dat haar diep.
Zorgen om het welzijn van haar vader lijken gelukkig niet echt nodig.
Jasmijn maakt voor lezingen en signeersessies soms verre
reizen. Omdat zij geen rijbewijs heeft en dat ook niet kan behalen, is ze
grotendeels aangewezen op het openbaar vervoer. Dat is soms een extreme
uitdaging. Nick heeft dochter Bonnie uit een eerdere relatie. Zij is af en toe
bij hen in huis. Dat gaat nog wel, maar een komende logeerpartij van Bonnies
vriendinnetje Charlotte trekt een grote wissel op Jasmijn die het idee erg
onrustig vindt.
Een reorganisatie bij Jasmijns uitgeverij Banu Books brengt
haar ertoe over te stappen naar Residence. Dat wordt echter één grote deceptie.
Redacteur Inez en ook Harmen vertrekken bij Residence. Jasmijns nieuwe
aanspreekpunt Hannelore vertrekt ook al, en uitgever Tobias munt bepaaldelijk
niet uit in tact, vriendelijkheid en betrokkenheid.
Intussen heeft Jasmijn tot haar vreugde een tweede wolfhond
genaamd Fonzie. En dan komt de coronapandemie. Die zet door de vele beperkende
overheidsmaatregelen de relatie tussen Jasmijn en Nick onder hoogspanning,
omdat het gedaan is met de rust in de woning van beiden. Nick legt een bewonderenswaardig
extreem geduld aan de dag en doet het bijna onmogelijke om Jasmijn de rustige
omgeving te blijven bieden waarin zij haar volgende boek kan schrijven.
Een derde hond en de overstap naar een andere uitgever
brengen weer wat rust in het drukke en overprikkelde hoofd van Jasmijn.
Judith Visser heeft een uitstekende schrijfstijl. De
personages worden scherp getekend en de liefde voor haar wolfhonden spat van de
pagina’s. Op indrukwekkende wijze beschrijft zij de voortdurende strijd van
Jasmijn tegen prikkels, migraine, andere lichamelijke klachten en problemen met
sociale interactie. Mensen zonder voldoende kennis van autismespectra kunnen
veel leren uit het boek.
Dat geldt temeer omdat “Zondagskracht” zelfstandig leesbaar
is zonder zijn twee voorgangers. Maar als je, zoals ik, ook “Zondagskind” en
“Zondagsleven” met veel aandacht hebt gelezen, is dit derde en ook vrij
lijvige boek toch wel wat te veel.
Vanwege dat laatste volsta ik hier met de slotsom dat
“Zondagskracht” een zeer lezenswaardig boek is en veel aanvullende informatie
biedt over de lastig te begrijpen problemen waar mensen met allerlei vormen van
autisme voortdurend tegenaan lopen. Voor mij was het lezen van de eerste twee
boeken uit de trilogie absoluut genoeg, doch dat is vanzelfsprekend volstrekt
subjectief.
Ik ben het met je eens: dit boek voegt weinig toe. En toch vond ik het heel fijn om te lezen en weer even in de wereld van Jasmijn Vink te stappen.
BeantwoordenVerwijderen