Lieneke Dijkzeul: Een vorm van verraad

Na “Als padden schreeuwen” uit oktober 2014 bleef het jarenlang stil rond inspecteur Paul Vegter, de sympathieke hoofdpersoon in de thrillerserie van Lieneke Dijkzeul (1950). In 2017 verscheen wel nog een standalone van haar hand, getiteld “Dagen van schaamte”. Dat boek heb ik niet gelezen.

Tot vreugde van de vele fans maakt Vegter in maart 2020 opnieuw zijn opwachting in “Een vorm van verraad”. Hij staat aan de vooravond van zijn huwelijk met zijn veel jongere collega Renée Pettersen als het paar enkele dreigbrieven ontvangt. Die blijken geen loze dreigementen te bevatten want kort daarna wordt er midden in de nacht met een kalasjnikov een kogelregen op hun huis afgevuurd. Paul en Renée komen met de schrik vrij. 

Mede ter geruststelling van hun goede buurman Warman krijgen ze persoonlijke beveiliging van de specialisten Hans Willems en Michael Baljuw. Met hun goed bedoelde professionaliteit werken deze mannen enigszins op de zenuwen van Paul en Renée.

In de laatste week voor hun huwelijk onderzoeken Paul en Renée samen met Pauls trouwe collega Sjoerd Talsma de toedracht van de dodelijke val van een jongetje van drie jaar van een balkon. Ze vertrouwen de verklaring van de stiefvader dat het een ongeluk was, niet. Hun methode van waarheidsvinding is even ontwapenend als doeltreffend. Maar de verdachten geven geen krimp.

Op de dag van het huwelijk wordt op het moment dat het bruidspaar langs een erehaag van collega’s het stadhuis verlaat, opnieuw op hen geschoten. Paul en Renée overleven de schietpartij. Er valt echter wel een ogenschijnlijk toevallig slachtoffer.

In de speurtocht naar de dader(s) worden subtiele methodes gebruikt. Uit onbeduidend lijkende aanwijzingen wordt een fraai pad in de richting van de oplossing gelegd.

De ontknoping van het verhaal is buitengewoon verrassend. Het is vrijwel onmogelijk die te zien aankomen. De plot is ragfijn gecomponeerd en is achteraf bezien van een ijzeren logica. Diverse elementen komen mooi samen.

Lieneke Dijkzeul is een begenadigd schrijfster. In heldere taal brengt ze met treffend woordgebruik en een soepele stijl de personages snel tot leven. De gebeurtenissen worden goed omschreven waardoor de lezer het gevoel krijgt er middenin te verkeren. De privélevens van Paul Vegter en Sjoerd Talsma krijgen goed gedoseerde aandacht. Talsma zit nog in de rouwverwerking na het overlijden van zijn echtgenote Akke. Als hij haar kleding opruimt –een zeer zwaar moment voor een weduwnaar- mijmert hij:

“Het gaf haar iets zorgeloos, had haar jonger gemaakt en haar ogen zo blauw als toen hij haar leerde kennen. Hij hield het tegen zijn gezicht. Maar ook haar geur was al vervlogen.”

Dijkzeul is wars van gezochte metaforen, maar maakt op uiterst natuurlijke manier wel af en toe een licht poëtisch getint uitstapje. Het verhaal is niettemin glashelder en vloeiend geschreven. De karakters zijn goed ontwikkeld en aansprekend. Na de fraai gevonden ontknoping blijft de lezer wel met enkele onbelangrijke vragen zitten, doch het verhaal is gewoon af.

De vermoedelijk ruime schare bewonderaars van de menselijke inspecteur Paul Vegter blijft wel met één majeure vraag achter. Hoe moet het nu verder met Paul en Renée, zowel privé als in het werk? Het verhaal eindigt even fraai als intrigerend.

“Thuis wachtte Renée, en hij zou moeten omkeren en het haar vertellen. Maar hij liep verder over de rechte, lege weg, al wist hij niet waarnaartoe.”

“Een vorm van verraad” is een nieuw sieraad in de serie thrillers rond Paul Vegter en krijgt als zeer goed boek vier stralende sterren.