Boekrecensies van Charles Kuijpers

Op 15 april 2025 verscheen de debuutthriller “Niets gezien” van Shanna de Jong. Het verhaal speelt zich grotendeels af in het Zeeuwse plaatsje Wilhelminadorp, behorend tot de gemeente Goes. De schrijfster bracht in haar jongere jaren vele vakanties door bij haar grootouders aldaar. Kort na het einde van haar benauwende relatie met de gewelddadige narcist Quinten trekt schrijfster Caro Woesthoff naar Wilhelminadorp om onderzoek te doen voor een nieuw boek. Onderwerp daarvan is een vondeling die op 17 februari 1996 is aangetroffen op een afgelegen plek bij ’t Goese Sas. Caro ontmoet al snel agent Jasper van der Lelie en de plaatselijke huisarts Aram Coster die een boot met de grappige naam “Sine nomine” heeft. Aram is de vinder van de vondeling. In haar zoektocht naar de achtergronden probeert Caro informatie te krijgen van diverse politiefunctionarissen, zowel uit het heden als het verleden. Zo spreekt ze in een café met Siem Lammers, Lois Wisse en de al genoemde Jasper van der Lelie. ...

De onder de schrijversnaam Horst Enger geschreven boeken van de Noorse thrillerauteurs Thomas Enger en Jørn Lier Horst zijn hier al eerder besproken, evenals een eigen thriller van Thomas Enger. Ook Jørn Lier Horst heeft een respectabel aantal titels op zijn naam. Daarvan is er tot dusverre nog geen hier aan de orde geweest. Op 8 april 2025 verscheen “De verrader” van Horst in zijn al zeer omvangrijke serie rond politieman William Wisting. Als er door een aardverschuiving na hevige regenval in een woonwijk van Larvik grote schade ontstaat, is Wisting met enorme inzet actief als reddingswerker. Heldhaftig redt hij een meisje en een hond uit een diep gat. Na eerste inventarisatie blijken er geen slachtoffers te zijn gevallen. Dat wordt anders, als er alsnog een dode wordt gevonden in de puinhopen. Doch al snel blijkt, dat deze man is doodgeschoten vóór de natuurramp. Aanvankelijk is onduidelijk wie het slachtoffer is, maar hij wordt herkend door zijn vriendin. Het is een man die voor de ...

Door een schitterend filmpje –in haar altijd mooie taalgebruik een EerbeToon- van De Perkamentdichter Kimm Mulder werd ik wakker geschud. Het is vandaag exact 25 jaar geleden dat Toon Hermans overleed. Bij de hedendaagse jeugd zal hij nauwelijks bekend zijn, vrees ik. Maar voor ontelbare anderen is hij onvergetelijk. Hij was, zoals men vroeger zei, één van de grote drie als het over cabaretiers ging. Voor wie dat niet weet: de andere twee waren Wim Sonneveld en Wim Kan. Voor mij stond Toon onbetwist op nummer één. Zijn vele onemanshows waren van een onovertroffen kwaliteit. Toon combineerde op een unieke manier schijnbaar onnozele humor met momenten van échte diepgang. Zijn geschreven werk is zeer het lezen waard. In 2020 zei ik dat hier in “ Humor is een manier van overleven ”, en in 2024 kwam het fraaie boekje “ Een versje voor jou ” van Toon aan bod. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw heb ik Toon diverse malen in het theater gezien. En dat was steeds genieten in ho...

Op 15 april 2025 verscheen “De Bermudadriehoek van talent” van Simon van Teutem (1997). Het boek heeft de intrigerende ondertitel “Hoe knappe koppen verdwijnen in de betekenisloze banen”. Van Teutem doet aan de universiteit van Oxford promotieonderzoek naar de groeiende steun voor radicaal rechts en schrijft voor De Correspondent en voor Our World in Data over politiek en samenleving. De Bermudadriehoek uit de titel van het boek wordt gevormd door de topondernemingen in het bankwezen, de management consultancy en de zakelijke advocatuur. Het boek bestaat uit drie onderdelen: De lokroep van de driehoek, Het leven in de driehoek en De schaduw van de driehoek. Wanneer Simon als uitverkoren student (het overgrote deel van de studenten wordt door het bedrijf afgewezen) in 2021 een zomerstage loopt in Londen bij de grote zakenbankier Morgan Stanley, vraagt hij zich af in welke wereld hij is beland. Die wereld wordt gekenmerkt door een onstuitbare prestatiedrang, waarbij een aantal factore...

“Als scheuren in de aarde” is (na twee thrillers onder het pseudoniem Clare Empson) de debuutroman van de Engelse Clare Leslie Hall. Het verhaal speelt zich goeddeels in 1968 af op het platteland bij het dorpje Hemston in Dorset. Middelpunt is Beth die samen met haar man Frank de schapenboerderij Blakely Farm exploiteert. De twee dragen een zeer dramatische gebeurtenis met zich mee. Franks drankzuchtige jongere broer Jimmy woont nog bij hen en speelt een belangrijke rol. Het boek bestaat uit vijf delen. Het eerste heet “Gabriel”. Als in 1968 Beths oude jeugdliefde Gabriel Wolfe met zijn zoontje Leo en hun hond ineens verschijnt bij de boerderij van Frank, en die hond direct enkele lammetjes dodelijk verwondt, voelt Frank zich genoodzaakt de hond dood te schieten. Geen al te vrolijke rentree van Gabriel in de wereld van Beth. Bij regelmatige terugblikken komt de prille maar diepe liefde op jonge leeftijd van Gabriel en Beth in beeld. Gabriel komt uit hogere kringen en zijn onaangename m...

Van de Vlaamse journalist en schrijver Chris de Stoop zijn hier eerder de indrukwekkende non-fictieromans “ Dit is mijn hof ” en “ Het boek Daniel ” besproken. Over een aanpalend onderwerp verscheen op 6 maart 2025 “De Damiaanhoeve”. Opnieuw een non-fictieverhaal dat zich afspeelt in de grensstreek tussen België en Limburg, in de buurt van Maaseik. Bert Bohnen bewoont met zijn vrouw Gerty Vanhoef een monumentale boerderij in een regelmatig onderlopende uiterwaarde van de Maas vlakbij het dorp Heppeneert. Bert is varkensconsulent en is veel op reis. Als hij op 28 augustus 2018 thuiskomt, ziet hij van afstand dat de Damiaanhoeve in brand staat. Hij spoedt zich naar de woning en treft binnen zijn vrouw zieltogend op de vloer aan. Zo snel mogelijk sleept hij haar naar buiten, maar het mag niet meer baten. Gerty is dood. Uit forensisch onderzoek blijkt dat Gerty al overleden was voordat de brand die overduidelijk is aangestoken, begon. Ze is op brute wijze vermoord. Wat er precies is gebe...

Het zal de aandachtige lezer van deze blog vast wel zijn opgevallen dat de gemiddelde score aan sterren van de hier besproken boeken vrij hoog is. Van de zestien in het jaar 2025 tot 7 april met sterren gewaardeerde boeken (bij twee bleek het geven van sterren niet opportuun) kregen maar liefst zeven boeken de maximale vijf sterren. Twee kregen viereneenhalve ster en de overige zeven kregen het predicaat zeer goed en daarmee vier sterren. Hoe komt dat? Ben ik als schrijver van boekrecensies met het stijgen der jaren minder kritisch geworden of zijn er andere oorzaken? Ben ik tegenwoordig milder in mijn oordeel? Ontegenzeggelijk is er dit jaar tot nu toe sprake van een ware sterrenregen, nog   stralender dan in voorgaande jaren. Toch ben ik niet milder geworden in mijn oordeelsvorming, denk ik. De kern van de zaak is de voorselectie van de te lezen boeken. Er komen elk jaar steeds meer prachtige boeken uit, veel te veel om allemaal te lezen. Ik heb ook nog een leven. Aangezien bij...

Het essay voor de Boekenweek 2025 is geschreven door Paulien Cornelisse. Het draagt de grappig aandoende titel “hèhè” met als ondertitel “over wat we zeggen zonder dat we het doorhebben”, alles in kleine letters. En inderdaad, het is een amusant boekje vol wetenswaardigheden voor de taalliefhebber, maar lezenswaardig voor iedereen. In het eerste deel “Over sfeermakers in het Nederlands” behandelt de schrijfster de opmerkelijke functie van bepaalde woorden in het taalgebruik. Het gaat om woorden als even, soms, eigenlijk, natuurlijk, gewoon, hè, hèhè, en eerlijk gezegd. Deze verzameling, waarvoor kennelijk de groepsnaam “modale partikels” is bedacht in de taalkunde, bestaat uit woorden die Cornelisse sfeermakers noemt. En dat is een scherpe observatie. In de dagelijkse spreek- en schrijftaal sta je er vrijwel niet bij stil, maar als je erop let zie je dat het toevoegen of juist weglaten van zo’n woordje dezelfde boodschap een andere sfeer meegeeft. ““Natuurlijk” valt hiermee onder...

Vanmiddag was er een bijeenkomst bij boekhandel De Vries Van Stockum in Den Haag met Boris Dittrich. De opkomst was niet erg groot, wel was het een uitgelezen gezelschap. Gespreksonderwerp was “Vuurgloed”, het nieuwe boek van Boris. Ik heb het hier al besproken, een buitengewoon goed en inhoudsrijk verhaal. Dittrich gaf op heldere en interessante wijze toelichting op het boek en de achtergronden en thema’s ervan, zoals onder meer femicide, grensoverschrijdend gedrag en toelaatbaarheid van wraak. Er was ruimte voor het stellen van vragen, waarbij ik me niet onbetuigd liet. Het was een korte, maar leuke bijeenkomst. Minder prettig waren de verkeersperikelen zowel op de heen- als de terugweg. Mede vanwege wegwerkzaamheden ontstond grote drukte en was de terugweg vele kilometers langer door een enorme omleiding. Het mocht de pret niet drukken. Het weerzien na zeven jaar (zie “ Boris Dittrich in Roosendaal ”) was gewoon aangenaam.   

Van de veelzijdige Boris Dittrich zijn inmiddels zes boeken op deze blog besproken. Laatstelijk was dat “ Het laatste woord ” uit 2022. Op 27 februari 2025 verscheen “Vuurgloed”. Dat woord staat niet in Van Dale, het betekent volgens de schrijver vurige passie. Het verhaal kent als centraal en actueel thema femicide, ofwel moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn. Walter Beekman is hoogleraar in vrouwenrechten met als specialisatie geweld tegen vrouwen. Na een professoraat in Leiden en Leuven is hij nu verbonden aan de universiteit van New York. De gang van zaken in zijn academische loopbaan is enigszins raadselachtig. In New York heeft hij contact met Erica Lohman, een psychotherapeute die een boek aan het schrijven is over belevenissen tijdens haar beroepsuitoefening. Op een avond gaan Walter en Erica uit eten om een verschil van mening uit te praten. Tijdens de maaltijd krijgen zij ruzie over een heikel onderwerp waarna Erica het restaurant ijlings verlaat. Even later wordt zij in een...