Boekrecensies van Charles Kuijpers

Het zal de aandachtige lezer van deze blog vast wel zijn opgevallen dat de gemiddelde score aan sterren van de hier besproken boeken vrij hoog is. Van de zestien in het jaar 2025 tot 7 april met sterren gewaardeerde boeken (bij twee bleek het geven van sterren niet opportuun) kregen maar liefst zeven boeken de maximale vijf sterren. Twee kregen viereneenhalve ster en de overige zeven kregen het predicaat zeer goed en daarmee vier sterren. Hoe komt dat? Ben ik als schrijver van boekrecensies met het stijgen der jaren minder kritisch geworden of zijn er andere oorzaken? Ben ik tegenwoordig milder in mijn oordeel? Ontegenzeggelijk is er dit jaar tot nu toe sprake van een ware sterrenregen, nog   stralender dan in voorgaande jaren. Toch ben ik niet milder geworden in mijn oordeelsvorming, denk ik. De kern van de zaak is de voorselectie van de te lezen boeken. Er komen elk jaar steeds meer prachtige boeken uit, veel te veel om allemaal te lezen. Ik heb ook nog een leven. Aangezien bij...

Het essay voor de Boekenweek 2025 is geschreven door Paulien Cornelisse. Het draagt de grappig aandoende titel “hèhè” met als ondertitel “over wat we zeggen zonder dat we het doorhebben”, alles in kleine letters. En inderdaad, het is een amusant boekje vol wetenswaardigheden voor de taalliefhebber, maar lezenswaardig voor iedereen. In het eerste deel “Over sfeermakers in het Nederlands” behandelt de schrijfster de opmerkelijke functie van bepaalde woorden in het taalgebruik. Het gaat om woorden als even, soms, eigenlijk, natuurlijk, gewoon, hè, hèhè, en eerlijk gezegd. Deze verzameling, waarvoor kennelijk de groepsnaam “modale partikels” is bedacht in de taalkunde, bestaat uit woorden die Cornelisse sfeermakers noemt. En dat is een scherpe observatie. In de dagelijkse spreek- en schrijftaal sta je er vrijwel niet bij stil, maar als je erop let zie je dat het toevoegen of juist weglaten van zo’n woordje dezelfde boodschap een andere sfeer meegeeft. ““Natuurlijk” valt hiermee onder...

Vanmiddag was er een bijeenkomst bij boekhandel De Vries Van Stockum in Den Haag met Boris Dittrich. De opkomst was niet erg groot, wel was het een uitgelezen gezelschap. Gespreksonderwerp was “Vuurgloed”, het nieuwe boek van Boris. Ik heb het hier al besproken, een buitengewoon goed en inhoudsrijk verhaal. Dittrich gaf op heldere en interessante wijze toelichting op het boek en de achtergronden en thema’s ervan, zoals onder meer femicide, grensoverschrijdend gedrag en toelaatbaarheid van wraak. Er was ruimte voor het stellen van vragen, waarbij ik me niet onbetuigd liet. Het was een korte, maar leuke bijeenkomst. Minder prettig waren de verkeersperikelen zowel op de heen- als de terugweg. Mede vanwege wegwerkzaamheden ontstond grote drukte en was de terugweg vele kilometers langer door een enorme omleiding. Het mocht de pret niet drukken. Het weerzien na zeven jaar (zie “ Boris Dittrich in Roosendaal ”) was gewoon aangenaam.   

Van de veelzijdige Boris Dittrich zijn inmiddels zes boeken op deze blog besproken. Laatstelijk was dat “ Het laatste woord ” uit 2022. Op 27 februari 2025 verscheen “Vuurgloed”. Dat woord staat niet in Van Dale, het betekent volgens de schrijver vurige passie. Het verhaal kent als centraal en actueel thema femicide, ofwel moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn. Walter Beekman is hoogleraar in vrouwenrechten met als specialisatie geweld tegen vrouwen. Na een professoraat in Leiden en Leuven is hij nu verbonden aan de universiteit van New York. De gang van zaken in zijn academische loopbaan is enigszins raadselachtig. In New York heeft hij contact met Erica Lohman, een psychotherapeute die een boek aan het schrijven is over belevenissen tijdens haar beroepsuitoefening. Op een avond gaan Walter en Erica uit eten om een verschil van mening uit te praten. Tijdens de maaltijd krijgen zij ruzie over een heikel onderwerp waarna Erica het restaurant ijlings verlaat. Even later wordt zij in een...