Judith Visser: Zondagskracht

In 2018 en 2020 verschenen van Judith Visser twee romans over de voortdurende strijd van haar alter ego Jasmijn Vink met haar autisme, in hoofdzaak vanuit het syndroom van Asperger. “Zondagskind” en “Zondagsleven” maakten toentertijd diepe indruk en kregen allebei vijf sterren. Enkele jaren later, in 2023, is hier de prachtige oorlogsroman “Het meisje met de halve ster” van Judith besproken. Die kreeg ook al de maximale waardering.

Op 1 april 2025 verscheen het langverwachte laatste deel in de Zondagstrilogie onder de titel “Zondagskracht”. Het verhaal over het wel en wee van Jasmijn gaat na “Zondagsleven” verder. Jasmijn woont met haar partner Nick inmiddels in Rockanje met als doelstelling een zo rustig mogelijke leefomgeving te scheppen. Nick exploiteert een muziekwinkel in Barendrecht en is veel van huis, Jasmijn schrijft en geeft lezingen over haar boeken en over haar leven met autisme.

Het geven van lezingen gaat Jasmijn veelal goed af met hulp van haar onafscheidelijke en trouwe wolfhond Puri. Veel drukte en gepraat om haar heen storen haar evenwel erg. Dat leidt tot hoofdpijn, enorme vermoeidheid en ander lichamelijk ongemak. Als haar moeder overlijdt, treft dat haar diep. Zorgen om het welzijn van haar vader lijken gelukkig niet echt nodig.

Jasmijn maakt voor lezingen en signeersessies soms verre reizen. Omdat zij geen rijbewijs heeft en dat ook niet kan behalen, is ze grotendeels aangewezen op het openbaar vervoer. Dat is soms een extreme uitdaging. Nick heeft dochter Bonnie uit een eerdere relatie. Zij is af en toe bij hen in huis. Dat gaat nog wel, maar een komende logeerpartij van Bonnies vriendinnetje Charlotte trekt een grote wissel op Jasmijn die het idee erg onrustig vindt.

Een reorganisatie bij Jasmijns uitgeverij Banu Books brengt haar ertoe over te stappen naar Residence. Dat wordt echter één grote deceptie. Redacteur Inez en ook Harmen vertrekken bij Residence. Jasmijns nieuwe aanspreekpunt Hannelore vertrekt ook al, en uitgever Tobias munt bepaaldelijk niet uit in tact, vriendelijkheid en betrokkenheid.

Intussen heeft Jasmijn tot haar vreugde een tweede wolfhond genaamd Fonzie. En dan komt de coronapandemie. Die zet door de vele beperkende overheidsmaatregelen de relatie tussen Jasmijn en Nick onder hoogspanning, omdat het gedaan is met de rust in de woning van beiden. Nick legt een bewonderenswaardig extreem geduld aan de dag en doet het bijna onmogelijke om Jasmijn de rustige omgeving te blijven bieden waarin zij haar volgende boek kan schrijven. 

Een derde hond en de overstap naar een andere uitgever brengen weer wat rust in het drukke en overprikkelde hoofd van Jasmijn.

Judith Visser heeft een uitstekende schrijfstijl. De personages worden scherp getekend en de liefde voor haar wolfhonden spat van de pagina’s. Op indrukwekkende wijze beschrijft zij de voortdurende strijd van Jasmijn tegen prikkels, migraine, andere lichamelijke klachten en problemen met sociale interactie. Mensen zonder voldoende kennis van autismespectra kunnen veel leren uit het boek.

Dat geldt temeer omdat “Zondagskracht” zelfstandig leesbaar is zonder zijn twee voorgangers. Maar als je, zoals ik, ook “Zondagskind” en “Zondagsleven” met veel aandacht hebt gelezen, is dit derde en ook vrij lijvige boek toch wel wat te veel.

Vanwege dat laatste volsta ik hier met de slotsom dat “Zondagskracht” een zeer lezenswaardig boek is en veel aanvullende informatie biedt over de lastig te begrijpen problemen waar mensen met allerlei vormen van autisme voortdurend tegenaan lopen. Voor mij was het lezen van de eerste twee boeken uit de trilogie absoluut genoeg, doch dat is vanzelfsprekend volstrekt subjectief.