Hilde Vandermeeren: Scorpio

De Vlaamse schrijfster Hilde Vandermeeren heeft al enkele goede thrillers op haar naam. “De toeschouwers” en “Stille grond” bleken zeer lezenswaardig. Beide boeken verkregen eerder al vier sterren en laatstvermeld boek was een van de vier genomineerden voor de prestigieuze Gouden Strop 2016. De lat ligt bij Hilde derhalve hoog.

Haar nieuwe boek “Scorpio”, dat het opmerkelijke en intrigerende motto “Voor mijn stapstenen” draagt, gaat over Bernd en Gaelle die met hun zevenjarige zoon Lukas in Potsdam wonen. Het huwelijk van de twee vertoont barstjes maar Bernd die geen erg sympathiek karakter lijkt, weigert in relatietherapie te gaan. Hij beschouwt dat soort therapeuten als kwakzalvers.

Als ze een weekend in het idyllische plaatsje Altensteig verblijven, krijgt Lukas tijdens een boswandeling een aanval van astma. Met veel moeite krijgt Gaelle de situatie weer onder controle. Intussen heeft ze het gevoel te worden bespied maar daar blijft het bij.

Gaelle is bevriend met Ebba die met haar man Rolf eveneens huwelijksproblemen heeft. Ebba’s zus bevindt zich ook in de kennissenkring.

Gaelle wordt na het gezinsweekend wakker in een psychiatrisch ziekenhuis waar ze wordt vastgehouden op verdenking van poging tot moord op haar zoontje. Niemand gelooft haar lezing van het verhaal dat stukje bij beetje terugkomt in haar herinnering.

Dan is er de duistere organisatie “Scorpio”, een door de Poolse Dolores Bartosz opgezet misdaadsyndicaat van huurmoordenaars. Een van hen is Michael, bijgenaamd De Kameleon. Hij krijgt van Dolores een mysterieuze opdracht. Bij het uitvoeren van zijn opdracht komt hij in de knoop met zijn geweten, nogal opvallend voor een doorgewinterde huurmoordenaar. Dit brengt hem in grote problemen. Er vallen enkele doden. Een hectische wedloop met andere leden van Scorpio leidt her en der tot grote spanning en stress.

In flashbacks komt een jeugdtrauma van een van de hoofdpersonen aan de orde waarin jeugdgevangeniscommandant Kaminski en diens rechterhand sergeant Nowak een zeer onaangename rol spelen. Het trauma zal een deel van het latere gedrag verklaren.

Wie is de opdrachtgever voor een uiteindelijk mislukte moord? Dat is de kern van het verhaal van “Scorpio” waarin personages van verschillende pluimage ten tonele verschijnen. Zo zijn daar de huurmoordenaars Vasili, zijn zus Ludka, Jorge en Zoltan, Cédric, de blinde butler van Dolores en de Nederlandse rozenkweker Paul de Groot. 

Hilde Vandermeeren is een begenadigd schrijfster. Haar nagenoeg foutloze woordgebruik is vloeiend, helder en toegankelijk en ontbeert gelukkig gezochte metaforen. De schrijfster gebruikt vrijwel geen Vlaamse woorden en uitdrukkingen. Sommige Nederlandse lezers vinden dat aangenaam, maar andere lezers zullen de charme van de Vlaamse taal wel missen. Dat wordt ruimschoots goedgemaakt door het mooie verzorgde proza dat Vandermeeren bezigt.  Met haar krachtige zinnen schept zij in enkele “pennenstreken” volledige situatieschetsen. De karakters van de belangrijkste personen in het verhaal worden goed uitgewerkt en gedetailleerd neergezet.  

De plot van het verhaal is ingenieus gecomponeerd en kent enkele onverwachte en soms ook originele wendingen.

Maar het verhaal laat de lezer ook met enkele niet of niet geheel beantwoorde vragen achter. Wat beweegt Michael –een geharde en professionele huurmoordenaar- tot zijn drastische gedragsverandering? Wat is de drijfveer van Dolores voor het opzetten van de organisatie “Scorpio”? Wat brengt iemand ertoe om in een “simpel familiedrama” een dure professionele huurmoordenaar uit een ander land in te schakelen? Waarom is het zwaar beveiligde hoofdkwartier van Scorpio omgetoverd tot één grote boobytrap?  De antwoorden op deze vragen worden ten dele overgelaten aan de fantasie van de lezer, waar op zich niets op tegen is.

“Scorpio” is vanaf het begin een intrigerend verhaal dat de lezer direct opslokt. Het boek wordt gaandeweg een actiethriller waarin geweld niet wordt geschuwd. Doch dat is heel “beschaafd” beschreven.  

In haar nawoord geeft Hilde een mooie inkijk in haar onderzoek en beweegredenen. De laatste twee zinnen ervan roepen koude rillingen op:

“De echte huurmoordenaar is onzichtbaar. En dat is het meest huiveringwekkende wat ik tijdens mijn research heb ontdekt.”

Het boek verdient vier stralende sterren.