Boekrecensies van Charles Kuijpers

Vandaag werd bekend dat de grote schrijver Carlos Ruiz Zafón op slechts 55-jarige leeftijd is overleden. Zijn prachtige vierluik romans over het Kerkhof der Vergeten Boeken vormt een monument in de hedendaagse literatuur. De eerste drie "De schaduw van de wind" (2008), "Het spel van de engel" (2009) en "De gevangene van de hemel" (2012) las ik vér voordat ik recensies ging schrijven. Ze maakten destijds een onvergetelijke indruk. Het laatste deel "Het labyrint der geesten"  (2017) was een prachtig sluitstuk van de cyclus.In 2013 las ik "Marina", een als YA bedoeld boek van Zafón. Als 61-jarige genoot ik er enorm van. 
Als eerbetoon aan de schrijver hierbij de originele oude recensie.
Het pas in het Nederlands verschenen boek ”Marina” van Carlos Ruiz Zafón is een verhaal dat Zafón in 1999 schreef. Het was kennelijk bedoeld als zijn laatste Young-Adultboek, voordat hij aan zijn magistrale werken “De schaduw van de wind” (2008), “Het spel v…

Onze moerstaal is een rijke taal. Ook als je denkt dat je taalschat al tamelijk omvangrijk is, word je bij voortduring verbaasd en verrast door woorden en uitdrukkingen waarvan je nog nooit hebt gehoord. Overigens is “moerstaal” zelf al een bijzonder woord. Het betekent niet alleen moedertaal maar ook staal waarvan moeren worden gemaakt. In dat laatste geval is het uiteraard een onzijdig woord. Opmerkelijk genoeg wordt het woord niet met een verbindingsstreepje geschreven. Kennelijk wordt de betekenis door het zinsverband voldoende duidelijk geacht. Moers-taal of moer-staal… Het ziet er inderdaad ook níet uit.De bedoelde verbazing overkwam mij de laatste week ten minste tweemaal. In het briljante boek van Eva García Sáenz de Urturi “De heren van de tijd” wordt ergens gesproken over hybristofiele vrouwen. Nooit van gehoord! Dat bijvoeglijk naamwoord is niet te vinden in Van Dale 2015, evenmin als het bijbehorende zelfstandig naamwoord hybristofilie. 
Het blijkt te gaan om een vrij zeldz…

Na haar lezenswaardige thriller “Meesterdeal” uit 2016 over het maatschappelijke taboe van een liefdesverhouding tussen leraar en leerlinge bleef het althans op boekengebied geruime tijd stil rond Marlen Visser. Intussen was zij wel op diverse aanpalende terreinen naast haar bijna fulltime werkkring actief, ook in lezersland.Op 10 juni jongstleden verscheen “Noodlot”, vergezeld van een erg leuke internetpresentatie vanuit het huis van de schrijfster. De titel van het boek is kernachtig en treffend gekozen. 
Het verhaal gaat in eerste instantie vooral over de wederwaardigheden van de inwoners van het fictieve dorpje Vierschoten dat zo’n duizend inwoners heeft. Aldaar is de hoofdprijs van de Postcodeloterij gevallen op de enige (of dat realistisch is, is de vraag) postcode in het plaatsje. De gedachte dat er ook dan winnaars en verliezers zijn, brengt journaliste Evy Benders ertoe daar een artikel voor haar krant “Dagblad van het Westen” over te gaan schrijven. Een oom van Evy met wie ze…

Na de voortreffelijke tweede thriller van Max van Olden uit 2017 getiteld "De juiste man" bleef het enige tijd stil. Niet zo vreemd overigens, want de schrijver is fulltime advocaat bij een kantoor in Nijmegen. Op 6 juni 2020 verscheen zijn derde thriller.
In het middelpunt van “Het zwarte dossier” staat de jonge aankomend advocate Riemke Pennings. Zij werkt in haar driejarige stageperiode in de familierechtpraktijk bij het prestigieuze Zuidas-kantoor Lewis Legal. De werkrelatie met haar patroon (mentrix, begeleidster) tevens maatschapslid Margot Meyerbeck verloopt allesbehalve soepel. De spanning tussen beiden wordt versterkt als twee gegronde klachten wegens beroepsfouten tegen Riemke worden ingediend. Als het moment nadert waarop de maatschap een besluit moet gaan nemen over een volwaardige indiensttreding van Riemke bij het kantoor, uit Margot daarover haar twijfels. Zij biedt een laatste kans aan Riemke door haar de behandeling van een zogenaamd zwart dossier op te drage…

De Spaanse schrijfster met de welhaast poëtische naam Eva García Sáenz de Urturi oogstte in 2019 alom grote bewondering met “De stilte van de witte stad”. Een schitterend boek, dat de start vormde van een trilogie. De vraag die meteen rees, was of de schrijfster in staat zou zijn de extreem hoge kwaliteit vast te houden. Dat bleek zonder meer het geval in “De riten van het water”, dat tot grote vreugde van de vele liefhebbers al ongeveer een half jaar later in ons land verscheen. En dan konden de verwachtingen voor het sluitstuk natuurlijk niet anders dan hooggespannen zijn.Het geduld van de trouwe lezers werd niet al te lang op de proef gesteld. In mei 2020 verscheen “De heren van de tijd”. Wederom een prettig kort interval na deel twee waarvoor A.W. Bruna Uitgevers alle lof verdient.
“Ik zou deze geschiedenis kunnen beginnen met de verwarrende vondst van het lichaam van een van de rijkste mannen van het land, de eigenaar van een groot lowcostmode-imperium, vergiftigd met cantharide …