Loes den Hollander: Duivelspact

Loes den Hollander behoort tot de meest productieve thrillerschrijfsters van Nederland met haar gemiddelde van maar liefst twee boeken per jaar. En wat voor boeken ! Ze zijn van een constante hoge kwaliteit, concessies worden nimmer gedaan. En dat siert haar en haar oeuvre.

Van de hand van Loes verschenen naast thrillers ook drie zeer lezenswaardige bundels met korte verhalen (“Vrije val”, “Vreemde liefde” en “Loslaten”) en een roman (“Het scherventapijt”).

In oktober 2016 kwam haar eenentwintigste thriller “Duivelspact” uit. Een indrukwekkend verhaal dat lastig zonder spoilers te parafraseren is. Het is niet voor niets dat de tekst op de achterflap van het boek tamelijk summier is.

De proloog van het boek gaat over een nogal bijzondere scène met een kennelijk getraumatiseerd meisje.

Daarna gaat het verhaal in sneltreinvaart van start met een flashback naar het jaar 2010. Daarin komt een jongeman op weg naar een belangrijke gebeurtenis bij een ongeluk om het leven.

Vervolgens gaat het beeld naar het “heden”, dat wil in dit boek zeggen het jaar 2015. Hoofdpersoon Marijn Bentink van Heemstede, dochter uit een welgestelde maar niet bepaald gelukkige familie, kijkt terug op het leed dat haar is berokkend. Als bij toeval ontdekt zij wie daar verantwoordelijk voor is. Dan ontspint zich een heftige intrige waarin wraakzucht en geweld een grote rol spelen. Een vriendengroep verwordt tot het middelpunt van de acties van de mysterieuze wreker. Een rijk geschakeerd palet aan personages wordt onderdeel van het boeiende, heftige en intrigerende verhaal. En vele minder plezierige danwel uiterst onaangename aspecten van het leven komen aan de orde, zoals vaderschapsactie, scheiding, overspel, kindmisbruik, (zelf)moord, dementie, pesten, kinderloosheid, en onvervulde kinderwensen.

De plot is ragfijn geweven en krijgt in hoog tempo een onverwacht en aansprekend slot. Ofschoon het verhaal vele lijnen en relaties omvat kan de geconcentreerde lezer zonder al te veel moeite de draad vasthouden.

Loes den Hollander heeft een nagenoeg ongeëvenaarde schrijfstijl. Haar woordgebruik en zinsbouw zijn steeds even eenvoudig als doeltreffend en foutloos.

Als altijd schetst zij ook in “Duivelspact” in rake, kernachtige bewoordingen met raketsnelheid een beeld van de omstandigheden waarin de gebeurtenissen zich afspelen. De lezer wordt waarlijk vanaf de eerste bladzijde het verhaal ingetrokken en komt daar domweg niet meer uit. Het boek is een zgn. slaapsteler van de eerste orde, het verhaal is voortdurend in beweging en laat de lezer niet meer los.

Een van de kernthema’s van het boek is fraai verwoord in de verzuchting:

“Je kunt niet iets verliezen wat je nooit hebt gehad.”

Het boek heeft als motto een uitspraak meegekregen van de Deense filosoof Sören Kierkegaard:

“Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd.”

Dat is de keiharde realiteit, en daarmee moeten niet alleen de personages in “Duivelspact” het doen, maar wij allen.

Loes den Hollander heeft zich opnieuw bewezen als een absolute topper in thrillerland. Het boek krijgt vijf flonkerende sterren.