Jill Santopolo: Het licht dat we verloren
De
Amerikaanse schrijfster Jill Santopolo debuteerde dit jaar met het boek “The
Light We Lost”. Vorige maand verscheen de Nederlandse vertaling onder de niet
onverwachte titel “Het licht dat we verloren”.
De
studenten Lucy en Gabriel (Gabe) ontmoeten elkaar voor het eerst in een seminar
over Shakespeare aan de universiteit op een voor de Verenigde Staten zeer
dramatische dag. Zij voelen direct een bijzondere verbondenheid:
“Plotseling voelde ik
me met je verbonden, alsof jouw hand op mijn haar meer was dan alleen maar
doelloze nerveuze vingers.”
Doch
na hun afstuderen verliezen ze elkaar uit het oog. Bij een ontmoeting een jaar
later krijgen beiden het onstuitbare gevoel voor de ander te zijn voorbestemd.
Hun vurige liefde maakt hen enige tijd dolgelukkig. Maar dan komt het moment
waarop een keuze moet worden gemaakt voor een carrière. Lucy maakt die in haar
woonplaats New York maar Gabe die professioneel fotograaf is geworden, kiest
voor een loopbaan bij Associated Press en wordt uitgezonden naar verre landen,
te beginnen met Irak.
Liefde
op grote afstand voor lange tijd is breekbaar. Lucy ontmoet een man voor wie ze
gevoelens van ontluikende liefde krijgt, en Gabe blijkt in den vreemde niet
ongevoelig voor vrouwelijk schoon.
Ze
lijken uit elkaar te groeien, maar is dat echt zo? De lezer ontdekke het zelf
bij het lezen van het boek.
Jill
Santopolo heeft een grootse schrijfstijl.
Het
taalgebruik is gewoonweg subliem. In korte hoofdstukken worden met majestueuze
maar eenvoudige pennenstreken de zielenroerselen en belevenissen van de
personages glashelder en beeldend beschreven. Moeilijke woorden komen niet voor
en het boek is foutloos.
Lucy
is in het verhaal de ik-figuur, zij spreekt over Gabe steeds in de tweede
persoon enkelvoud, ook als hij niet in beeld of in de buurt is. Deze manier van
schrijven doet oorspronkelijk aan, is voor de lezer een verfrissende ervaring
en maakt het boek extra levendig.
Het
verhaal is prachtig opgebouwd. Centraal staat de vraag wat nu eigenlijk échte
liefde is en wat je voor het behoud daarvan moet (kunnen) opofferen. Santopolo
heeft dit thema fraai uitgesponnen. De afloop van het verhaal is voor de
oplettende lezer halverwege het boek wellicht voorspelbaar maar is niet minder
mooi en ontroerend.
Het
boek zal omdat het een liefdesverhaal is vooral vrouwelijke lezers aanspreken.
Maar het is zonneklaar dat ook mannen met enig gevoel voor romantiek zich
volledig in het verhaal kunnen verliezen. Het is een prachtige roman en zeker
geen chicklit. Eenmaal begonnen met lezen laat het boek je niet meer los.
Santopolo
heeft met “Het licht dat we verloren” een droomdebuut gemaakt. De lat ligt nu
al zéér hoog.
Het
boek krijgt vijf sterren !
Reacties
Een reactie posten