Katrien Van Effelterre: Doodsengel

Katrien Van Effelterre is een rijzende ster aan het firmament van de Vlaamse thrillerauteurs. Zij debuteerde in 2016 met “Levend aas” (4*). In 2017 volgde “Restafval” (3*).

Deze vliegende start beloofde veel voor het volgende boek, en die belofte maakt Katrien volledig waar.

Het recentelijk verschenen “Doodsengel” draagt een intrigerend motto, een tekst van Samuel Beckett:

“Elke stommeling kan zijn ogen sluiten, maar wie weet wat de struisvogel ziet in het zand?”

De intrigerende proloog beschrijft een bezoek van een mysterieuze vrouw aan een kerkhof, alwaar zij een gele roos achterlaat op een van de graven.

Met de vondst van het lijk van de ervaren rechter Aaron Elsocht in diens huis in Genk door poetsvrouw Sofia Stoyanova, en nog wel op dier eerste werkdag, staat de lezer meteen op scherp.

De uit de vorige boeken bekende rechercheur Patricia Rodiers en (inmiddels) haar partner profielschetser Marnix Veldkamp zijn al snel in beeld. Ook andere oude bekenden zoals de onbehouwen rechercheur Xavier Verbiest en computerspecialist bij de recherche Matthieu Deschrijver spelen een belangrijke rol in het onderzoek.

‘Maar ik deed de deur open en toen schrok ik me dood.’ Sofia slaat haar handen voor haar gezicht van ontzetting.

‘U bent niet dood.’, corrigeert Xavier droogjes. ‘Aaron Elsocht is hier de dode.’

De echtgenote van de rechter, Barbara Fierens, was ten tijde van het overlijden van haar man met hun beide dochters Loes en Eva bij familie in Groningen. De begunstiging van Barbara in een forse levensverzekering op het leven van Aaron en haar opvallend kille reactie op diens overlijden roepen verdenkingen tegen haar op.

Elsocht is op ongebruikelijke wijze aan zijn eind gekomen, de titel van het boek zinspeelt daarop.

De wonderlijke beeldend kunstenaar Robbe Latour duikt op bijzondere wijze op in het verhaal. Hij doet met geheel andere oogmerken onderzoek naar het wel en wee van Aaron en ontmoet daarbij de beeldschone Alicia Goetvinck.

Robbe is een denker met soms interessante filosofische overpeinzingen. Zo zegt hij op blz. 46:

“De nood om meer geld uit te geven, ontstaat vooral uit het ongeluksgevoel dat onze manier van leven ons geeft.”

Het verhaal kent vele mooie wendingen. De korte hoofdstukken maken het boek gemakkelijk leesbaar. De sprongen in de tijd zijn goed te volgen.

De plot is even ingenieus als verrassend, de afloop is ook voor de thrillerkenner onverwacht.

Katrien Van Effelterre is doctor in de Germaanse taal- en letterkunde. Het mag dan ook niet verbazen dat zij uiterst vaardig is met de pen. Haar schrijfstijl en woordgebruik zijn soepel en voorbeeldig. Het ontbreken van lastige woorden en het gebruik van korte kernachtige zinnen bieden de lezer een ontspannen gevoel. Het verhaal is doorspekt met heerlijk Vlaams dat ook voor de Nederlandse lezer glashelder is. 

De karakters in het boek worden vaardig uitgesponnen. Ook de ontwikkeling van het privéleven van de vaste hoofdpersonen Patricia en Marnix wordt mooi gedoseerd beschreven.

Voor de oplettende lezer is duidelijk dat Katrien degelijk vooronderzoek heeft gedaan op enkele punten die in het verhaal een rol van betekenis spelen.

Het boek is een psychologische thriller, maar ook meer dan dat.

Zoals de schrijfster het zelf zegt:

“Doodsengel” gaat over de liefde. Over de pijn en het wonder die twee zijden van dezelfde medaille zijn.

Met “Doodsengel” heeft Katrien Van Effelterre een grootse prestatie geleverd. Het is een boek van topklasse, en daarom krijgt het vijf sterren.