Luna Zegers: Solo

“Mijn verhaal over verdriet en rouw, en de troost van muziek”, zo luidt de ondertitel van de autobiografie “Solo” van Luna Zegers.

Als Lonneke Zegers werd zij in 1974 geboren in een aanvankelijk gelukkig gezin in het Brabantse Overloon. In haar jonge kinderjaren was zij onwetend over welk een onheil het gezin te wachten stond …

Haar vader Theo die leraar was, werd ernstig ziek en overleed in 1994 op vijftigjarige leeftijd. Hij leed aan de dodelijke ziekte GSS, een erfelijke zeldzame hersenafwijking. Ook Theo’s vader bleek achteraf daaraan te zijn gestorven.

“Ik had spijt van alle keren dat ik met onbegrip op mijn vader had gereageerd en van alle keren dat Marieke en ik liever van hem wegkeken dan hem omarmden. “

(blz. 52)

Twee jaar later trof haar zus Marieke hetzelfde vreselijke lot. Zij bleek draagster van het erfelijke gen dat door een modificatie in de eiwitten de ziekte GSS veroorzaakt. Lonneke is dan 21. Zij had een sterke band met haar oudere zus en raakt begrijpelijkerwijs door het overlijden opnieuw geheel uit balans.

En het leven had nog meer narigheid voor haar in petto. Haar moeder Mieke krijgt vrij snel na het overlijden van Marieke kanker, en overlijdt enkele jaren na Marieke. En daarmee is het noodlot compleet: Lonneke is “solo” op de wereld.

De angsten en de eenzaamheid drukken een zwaar stempel op haar levenswandel. Een studie politicologie mislukt, en aanvankelijk wil ook de studie aan het conservatorium van Amsterdam niet van de grond komen. Lonneke meet zich, vermoedelijk veroorzaakt door haar angsten, eenzaamheid, compensatiedrang, bindingsangst en drang naar vlucht uit de werkelijkheid, een niet zelden losbandige levenswandel aan.

Als Lonneke door de muziek van de Spanjaard Camarón in de ban van de flamencozang raakt, neemt haar leven een prachtige positieve wending. In het kader van haar studie aan het Amsterdamse conservatorium wordt zij toegelaten op het prestigieuze conservatorium ESMUC in Barcelona. Aldaar ontpopt zij zich als Luna Zegers tot een groot talent op het gebied van de flamencozang. Als eerste en enige niet-Spaanse studeert zij aldaar in 2015 met hoge waardering af.

Op de achterflap van het boek is te lezen: “dankzij de flamenco vindt ze een stem om haar bitterzoete levenslied aan te heffen.”

Luna Zegers heeft met “Solo” een zeer indrukwekkend boek geschreven over haar leven vol verdriet. Haar schrijfstijl is bijzonder soepel en helder, waardoor de lezer van meet af aan direct bij de gebeurtenissen betrokken wordt. Ze vertelt haar verhaal zeer openhartig en mijdt geen enkel moeilijk onderdeel. Niet alleen betreffende haar disbalans maar vooral wat betreft de beschrijving van haar liefdesleven stelt Luna zich uiterst kwetsbaar op. Dat is lofwaardig want dat geeft haarscherp aan wat een (te) grote dosis persoonlijke ellende met een mens doet.

Hoeveel kan een mens aan alvorens te breken?

De “ontdekking” van de flamencozang is in vele opzichten haar redding geweest. De slotzin van het boek maakt dat overduidelijk:

“Want één ding weet ik zeker: als ik zing, voel ik dat ik leef.”

Luna Zegers presenteerde haar boek op een indrukwekkende wijze bij Boekhandel Grand Theatre in Breda op 25 februari 2018. Het interview met Grietje Braaksma was zeer interessant. Daarin zagen wij Luna als een bevlogen, welbespraakte en zelfverzekerde vrouw die op een boeiende manier over haar leven vertelde, en ook liet blijken een fenomenale flamencozangeres te zijn.

“Solo” is een indringend boek dat soms subtiel, soms rauw en steeds genuanceerd laat zien hoe moeilijk het leven kan zijn. “Ieder krijgt zijn deel” zei men vroeger, maar die delen zijn wel héél ongelijk verdeeld.

Dit boek brengt de lezer een diep gevoel van respect voor de schrijfster, en biedt ook aan hen die dat nodig hebben, woorden van troost.

Het boek verdient vijf flonkerende sterren, het is van de buitencategorie en welhaast verplicht leesvoer.