Toni Coppers: De jongen in het graf

In de periode van 1996 tot en met 2004 waren België en ook Nederland in de ban van de afschuwelijke zaak-Dutroux. De weerzinwekkende serieverkrachter en –moordenaar Marc Dutroux werd uiteindelijk in 2004 tot levenslang veroordeeld. Ook enkele op zijn zachtst gezegd vreemde gebeurtenissen rond zijn ex-echtgenote Michelle Martin deden de gemoederen toentertijd hoog oplopen.

De Vlaamse thrillerauteur Toni Coppers heeft zich vermoedelijk, doch slechts lichtelijk en in de verte, door deze zaak laten inspireren bij het bedenken en schrijven van zijn nieuwste thriller “De jongen in het graf”. Het is het maar liefst veertiende deel in de serie met als centrale persoon de aansprekende commissaris Liese Meerhout.

In de gevangenis zit Leo Meersman een levenslange straf uit wegens moord op zes jonge kinderen. Die straf loopt op zijn einde omdat Meersman op sterven ligt. Hij verzoekt aan justitie om in vrijheid te mogen sterven bij zijn zus Renée.

Hoofdinspecteur Michel Masson –welbekend uit eerdere boeken in deze reeks- heeft destijds Meersman ontmaskerd. Masson was en is er heilig van overtuigd dat Meersman nóg een slachtoffer heeft gemaakt. Dat houdt hem al die jaren bezig en grijpt hem ook zeer aan. De verdwijning in de tijd van de misdrijven van de vijfjarige Arne Schouten is nooit opgehelderd. Deze cold case zit in de poriën van Masson. Meersman wil op zijn sterfbed een onthulling doen aan Masson. En die blijkt wel heel bijzonder…

De zgn. hersteltheorie speelt een belangrijke rol in het verhaal. Coppers beschrijft die heel treffend:

“Volgens de hersteltheorie zou het menselijk brein zo in elkaar zitten dat we altijd zien wat we willen zien. Vijf keer na elkaar een zin lezen en vijf keer over de spelfout kijken is daar een goed voorbeeld van: onze ogen zien de fout wel, maar ons brein repareert ze meteen, omdat het zo hoort.”

In hotel De Veluwe, van Nelle, de partner van Masson, wordt een van de gasten dood gevonden in haar kamer. Deze tweede verhaallijn ontwikkelt zich eveneens tot een boeiende intrige.

De onderzoeken van de recherche in beide zaken zijn diepgaand en kennen vele onverwachte wendingen. Het rechercheteam bestaat grotendeels uit oude bekenden. Het zijn personages die steeds boeiend blijven en een fraai menselijk beeld neerzetten van hun werk in zware omstandigheden. Zij ontwikkelen zich privé steeds verder, maar het knappe van de boeken van Coppers op dit punt is dat ze gewoon als standalone leesbaar zijn. Wél is het zo dat de personages nóg meer voor je gaan leven als je meer boeken uit de serie in volgorde leest.

Toni Coppers heeft in “De jongen in het graf” een waarlijk schitterend verhaal gecomponeerd. Hij is een stilist van het zuiverste water en weet bijna als geen ander met krachtige, soms ingetogen, maar altijd treffende pennenstreken een sfeer te scheppen waarin de lezer de gebeurtenissen én de situaties als levensecht ervaart. Meesterlijk weet Coppers met kleine tussenzinnen het beeld te scheppen dat aanspreekt. Zijn woordgebruik is zonder meer voorbeeldig.

En dan de plot …

Tot het laatste moment blijft onduidelijk wat er precies is gebeurd. En dan volgt de finale ontknoping: die laat de lezer na het dichtslaan van het boek niet meer los. De achterliggende dramatiek kruipt in je brein en daar helpt geen hersteltheorie meer aan.

De hoogste complimenten aan Toni Coppers voor dit boek. Ik zeg het zelden over een boek, maar dit is gewoonweg BRILJANT. Vijf sterren dus.