Boris Dittrich: De waarheid liegen

Is het moord? Is het een ongeluk? Is het zelfdoding? Als een man in het metrostation Grand Central Terminal bij het perron van lijn 7 door een aanstormende metrotrein wordt doodgereden, zijn dat de vragen die moeten worden beantwoord.

In “De waarheid liegen” laat Boris Dittrich haarfijn zien hoe elke getuige een eigen waarneming en perceptie heeft van een gebeurtenis, zeker als dat een traumatische is. De boeiende gesprekken van de auteur met een filosofisch onderlegde schoenpoetser (!) in New York vormen de rode draad in het verhaal.

Allereerst wordt het drama beschreven vanuit een persoon die er rechtstreeks bij betrokken is. Daarna worden de waarnemingen van steeds een andere getuige uit het levende tafereel op het metroperron ten tijde van de dramatische gebeurtenis op onderhoudende wijze onder een vergrootglas gelegd. Het verhaal van die getuige begint steeds met datgene wat hij of zij in de aanloop naar het drama buiten het metrostation heeft meegemaakt.

Een rijk geschakeerd gezelschap van getuigen komt ten tonele. Een man die een portemonnee met creditcards heeft gevonden, een homoseksuele kunstschilder, een kansrijke deelneemster aan American Idol (de oplettende lezer ziet hier een duidelijke parallel met een van de verhaallijnen in het recente boekje “Barst” van Dittrich), een moeder wier dochter spoorloos is verdwenen, een journaliste met een gevoelige liefdesaffaire, een financieel adviseur die een gecorrumpeerde kunstveiling verstoort, de bestuurder van de ongeluksmetrotrein, een jeugdige pianist op het metroperron en tot slot de man die om het leven komt.

Hun respectieve verhalen zijn boeiend, invoelend, fraai gedetailleerd en indringend beschreven. Het boek eindigt met een intens drama rond de verwerking van het gebeurde door een van de getuigen.

Dat Boris Dittrich een zeer goede penvoering heeft, is bepaaldelijk geen nieuws. In zijn thrillers, zoals onder meer de meest recente “W.O.L.F.” (2016) en “Halszaak” (2017), heeft hij daar al blijk van gegeven.

“De waarheid liegen” is een wat ouder boek van hem, het dateert uit 2013. Het woordgebruik en de schrijfstijl van de auteur zijn ook hier voortreffelijk, en de compositie van het verhaal is knap bedacht en uitgewerkt. Het boek wordt aangemerkt als een roman, en dat is het ook maar dan wel van een heel bijzondere soort. Eenzelfde gebeurtenis wordt steeds vanuit een andere invalshoek bekeken. Dat werpt uiteindelijk een bijzonder licht op de afhandeling van de kwestie door justitie. 

De opzet van het verhaal is zeer oorspronkelijk en doordacht. De aandachtige lezer krijgt talloze subtiliteiten voorgeschoteld, verpakt in een levensecht verhaal vanuit zeer diverse personages. De schrijver blijkt een levendige fantasie te hebben doch blijft voortdurend met beide benen op de grond. Heel knap!

“De waarheid liegen” is een indrukwekkend boek dat vier glasheldere sterren ofwel de kwalificatie “zeer goed” verdient.

Misschien is het zelfs wel in de categorie “buitengewoon” onder te brengen.