Alex Boogers: Lang leve de lezer

In zijn boekje “Lang leve de lezer” beschrijft Alex Boogers op welhaast gepassioneerde wijze waarom de hedendaagse jongeren steeds minder boeken lezen. Zijn manifest of schotschrift is interessant in zijn analyse, en uit dien hoofde zeker lezenswaardig. 

Met name de aanloop van het betoog vergt nogal wat concentratie en begrip van de lezer, en is daarmee in zoverre mijns inziens nu juist geen doeltreffend pleidooi om te gaan lezen. De eerste hoofdstukken zijn taai maar met enig doorzettingsvermogen krijgt de volhoudende lezer wel degelijk interessante vergezichten voorgeschoteld.

Verderop wordt de verteltrant soepeler en is het dóórlezen prettig. Zo zien we:

“De mens is vooral een individualist en keert zich slechts tot een groep als hij denkt dat hij die nodig heeft om een gemeenschappelijk doel te bereiken.”

Dit lijkt een nog (te) nobele beschrijving. Heden ten dage heeft het er alle schijn van dat nog slechts het individuele belang telt. In de quote hierboven zou “gemeenschappelijk” daarom probleemloos kunnen worden vervangen door “eigen”.

Boogers schept in het boekje onder meer een beeld van “de schrijver” als verblijft deze in een ivoren toren zonder veel communicatie met zijn publiek. De volgende ontboezeming is dan:

“Elke schrijver zou eens een paar tikken tegen zijn opgeblazen hoofd moeten krijgen in een boksschool, zodat het ego verkruimelt tot aanvaardbare proporties en het verhaal de schrijver dwingt om eens echt te dienen, als de knecht die hij is.”

In het hoofdstuk “Het orakel” gaat de schrijver in op het fenomeen “recensent”. Hij doet dat realistisch en relativerend. Zowel professionele als hobbyistische recensenten kunnen van dat hoofdstuk wat leren. 

Het hoofdstuk begint vol respect over de belangrijke taak en invloed van de recensenten, en eindigt vervolgens terecht uiterst kritisch.

“De recensenten die hun waarde en waardigheid verliezen, zich bezighouden met allerlei randzaken die hun mening en oordeel beïnvloeden, zijn besmet. ….. Ze zijn niet langer de elitesoldaten van de literatuur, die bespreken en bewaken, omdat ze van het boek houden, en het publiek willen informeren en opvoeden. ….. Je mag hopen dat zulke recensenten door een dierbare vriend uit hun lijden worden verlost, voordat ze nog meer kwaad doen.”

Waarvan akte !