Harlan Coben: Naar huis

De Amerikaanse thrillerschrijver Harlan Coben behoort tot de grootmeesters van het genre. Hij schreef naast diverse standalones een serie van elf thrillers rond het aansprekende tweetal Myron Bolitar en Windsor Horne Lockwood III, beter bekend als Win.

Het meest recente deel uit de serie met de titel “Naar huis” dateert uit 2016 en is hier nog niet besproken. Voor de voorgeschiedenis van het illustere tweetal zie de recensie van “Levenslijn” alhier.

Als Win op straat in de buurt van Kings Cross Station in Londen de al tien jaar vermiste Patrick Moore ontwaart, volgt er een gewelddadig incident waarin Win zijn ongelooflijke vechtkunst etaleert. De eveneens tien jaar geleden na ontvoering verdwenen Rhys Baldwin, het jeugdvriendje van Patrick en een neefje van Win, blijft evenwel spoorloos.

Myron is intussen met zijn verloofde Terese in New York, maar komt vanzelfsprekend naar Londen om het mysterie samen met Win verder te ontrafelen. Patrick gaat getraumatiseerd naar zijn ouders Nancy en Hunter, die inmiddels zijn gescheiden. Er ontstaat twijfel over de vraag of Patrick wel de echte Patrick is. Daarnaast gaat de zoektocht naar Rhys onverminderd door, waarbij diens ouders Chick en Brooke Baldwin een opmerkelijke rol spelen. Al even opvallend is de rol van de louche figuur Fat Gandhi.

De merkwaardige plot wordt tegen het eind van het verhaal ontvouwd. Aan het slot van het boek vindt er nog een heuglijke gebeurtenis plaats in het privéleven van een van de hoofdpersonen.

Harlan Coben is een schrijver uit de categorie “goede wijn behoeft geen krans”. Zijn thrillers zijn veelal van een constante kwaliteit. Woordgebruik en schrijfstijl zijn geolied. De boeken kunnen dan ook met weinig inspanning en concentratie worden gelezen. Dat is des schrijvers gave maar ook een valkuil. Coben heeft in vele boeken uit de Bolitarserie in ruime mate een heerlijk soort humor gehanteerd. Die is echter in dit boek schaars. 

Weliswaar is de plot aardig geconstrueerd en ook redelijk onverwacht, maar hij is ook wel wat vergezocht. Samen met de vrijwel ontbrekende, eerder zo ontwapenende humor en de lage spanningsboog leidt dit tot de slotsom dat “Naar huis” een onderhoudend en goed boek is. Het steekt echter niet boven het maaiveld uit.

Dit vooralsnog laatste deel uit de serie Myron en Win krijgt drie sterren die overigens nog steeds staan voor een goed boek.