Lina Bengtsdotter: De kinderen die het bos in gingen

En alweer regent het superlatieven over een Scandinavische thriller. Op de achterflap van “De kinderen die het bos in gingen” van Lina Bengtsdotter is te lezen:

“Dit is dé grote Zweedse crimesensatie.” (Dagbladet)

“Hopelijk gaan we nog meer horen van deze rebelse Zweedse politieagent.” (VN Detective- & Thrillergids)

“Briljante detective, indringend als een Zweedse zomernacht.” (Dagens Nyheter)

De vrouwelijke detective Charlie Lager onderzoekt in haar geboortedorp Gullspäng een cold case. In 1989 is daar een meisje spoorloos verdwenen. Deze Francesca Mild is de dochter van Rikard en Fredrika Mild en woonde op het landgoed Gudhammar. In de proloog is zij tijdens het herfstgala op zoek naar haar schoolvriendje Paul Bergman. Francesca krijgt door de reactie van een groepje jongens die zij niet mag, een onbestemd gevoel.

Charlie is ook om een andere reden terug in Gullspäng. Haar baas Challe wil dat Charlie zich onder behandeling stelt vanwege haar drankgebruik. Ze komt bij psychologe Eva terecht.

Vervolgens komt het verhaal met voortdurende decorwisselingen en flashbacks langzaam op gang. In de verhaallijn uit 1989 staat Francesca centraal en is zij veelal de ik-figuur. Er gebeuren in de beleving van Francesca enkele vreselijke dingen. De lezer vraagt zich soms af of die gebeurtenissen echt zijn of ontsproten zijn aan de fantasie van het meisje.

In het heden trekt Charlie veel op met journalist Johan Ro. Enige tijd staat het roerige privéleven van haar vriendin Susanne in het middelpunt. 

Opmerkelijke personen als de stokoude psychiater Sixten Molan, Charlies collega Anders, Francesca’s zus Cécile en haar man Henrik Stiernberg, en begrafenisondernemer Jacob Bergman (jawel, de broer van) maken hun opwachting.

De afloop openbaart zich pas aan het uiterste einde van de 406 bladzijden van het boek. En die is voor doorgewinterde thrillerlezers weinig verrassend.

Op de schrijfstijl van Lina Bengtsdotter is weinig aan te merken. Het verhaal is gemakkelijk leesbaar door het soepele taalgebruik. Daardoor gaan de vele wisselingen in de tijd én in de ik-persoon niet ten koste van de aandacht van de lezer. Maar in een thriller, zeker een die zoveel lof wordt toegezwaaid, mag wel enige spanning, al is het maar onderhuidse, zijn. Die ontbreekt echter nagenoeg. De lezer die van een traag kabbelend verhaal houdt komt wel aan zijn of haar trekken, maar de liefhebber van spanning en een sterke plot slaat het boek teleurgesteld dicht. 

De plot is flinterdun en simpel, en daar brengen de vele verhandelingen over familieverhoudingen en opmerkelijk menselijk gedrag geen verandering in.

Er is vast wel een doelgroep voor dit boek, maar de hierboven geciteerde loftuitingen doen overdreven aan.

Vooral door de eenvoudige en voorspelbare plot en het gezapige verloop van het verhaal krijgt het boek niet meer dan tweeëneenhalve ster.