Toni Coppers: De zaak Magritte

De befaamde Belgische surrealistische schilder René Magritte leefde van 1898 tot 1967. Zijn moeder doodde zichzelf in 1912 door zich, bedekt met een doek, in de rivier te werpen. Het thema van bedekte vrouwengezichten keert in zijn kunstwerken regelmatig terug. Zijn schilderijen zijn prachtig.

In 2017 was het vijftig jaar geleden dat Magritte overleed. Als eerbetoon aan de schilder schreef Toni Coppers op verzoek van de erven-Magritte in dat jaar een thriller waarin enkele elementen uit het werk van de grote kunstenaar een rol spelen. Het werd een standalone zonder de intrigerende commissaris Liese Meerhout uit de veelgeprezen en hopelijk nog lang niet voltooide serie van inmiddels zeventien delen, maar mét de 44-jarige ex-politieman Alex Berger. 

Een aansprekend personage met grote privéproblemen. Zijn echtgenote Camille is om het leven gekomen bij de terreuraanslagen in Parijs, en wel op het terras van Le Carillon waar zij toevallig net was. Alex kampt met een niet aflatend schuldgevoel omdat hij denkt dat hij Camille had kunnen beschermen. Hij heeft zijn baan opgezegd, is zwaar alcoholist geworden en wordt geplaagd door vreselijke nachtmerries. Zijn leven in Brussel is zinledig en lijkt zinloos.

“Hij kon niets ongedaan maken, wist hij. Wat gebeurd was, was gebeurd, hij kon het verleden niet veranderen. Maar hij vreesde hoe langer hoe meer dat, op die vrijdagavond twee jaar geleden, ook zijn toekomst op een of andere manier onherroepelijk was vastgelegd.”

Als hij wordt gebeld door commissaris Moordzaken Lucas Leroux met een verzoek om hulp, gaat hij erop in. Een oude bekende John Novak is uit de gevangenis ontsnapt en trekt een spoor van moorden met een vooralsnog onduidelijk verband. Wel is er steeds een verwijzing naar Magritte, zij het niet naar een pijp.

Een spannende zoektocht met hulp van onder meer twee bijzondere vrouwelijke inspecteurs volgt. Intussen krijgt de lezer een diep gevoel van mededogen met Alex in diens traumatische worsteling met het verleden.

De ontknoping van het verhaal is heel bijzonder. Van Coppers zijn we gewend dat de plot fraai is opgebouwd, en dat is in “De zaak Magritte” evenzo.

“Hij kwam overeind en bleef nog een tijdje voor haar graf staan, in gedachten verzonken, terwijl er kraaien krasten in de bomen en in de verte het geluid van Parijs weerklonk, als een ruisend, onophoudelijk gezoem.”

Goede wijn behoeft geen krans, om maar eens een cliché van stal te halen. Toni Coppers heeft zijn sporen allang verdiend met zijn prachtige Meerhout-reeks. Er staan hier op dit moment recensies van twaalf van zijn boeken. Zijn schrijfstijl is ook in dit boek als altijd helder en krachtig. De sfeertekeningen zijn prachtig en het woordgebruik is soepel. En de belangrijkste karakters zijn haarfijn getekend. 

Voeg daarbij de daverende, maar ook heel gevoelige plot, en alle elementen zijn er voor een zeer lezenswaardige thriller. Het boek is weliswaar uit 2017, maar heeft een onvergankelijke status.

(Dit schilderij van Magritte speelt een rol in het boek)

“De zaak Magritte” is een zeer goed boek. Eentonig alweer, edoch de vier sterren zijn volkomen verdiend.