Hilde Vandermeeren: Stille grond

Gisteren verscheen het laatste deel van de trilogie van Hilde Vandermeeren en Walter Damen. Vooruitlopend op de recensie van "Meedogenloos"  volgt hier mijn recensie uit 2015 van het enige andere boek van Hilde dat hier nog niet besproken is. 

In “Stille grond” van de Vlaamse thrillerschrijfster Hilde Vandermeeren is Rosie Thompson, het tweelingzusje van Ruby, in 1983 op zesjarige leeftijd spoorloos verdwenen. Dertig jaar later, als haar vader Edward en jongere zus Eve al lang alle hoop hebben opgegeven, treft de bejaarde dominee Donald Cunningham kort voor de definitieve sluiting van zijn op de Schotse rotskust gelegen kapel in Glendale in het biechtboek dit bericht aan:

 “Het spijt me wat er gebeurd is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven.”

 Het is volstrekt duister van wie het bericht afkomstig is.

De informatie bereikt inspecteur Bruce Fleming van het cold-caseteam, dezelfde man die dertig jaar geleden het onderzoek naar de verdwijning van Rosie heeft geleid. Deze neemt contact op met vader Edward Thompson en meldt het voorval, doch geeft daarbij aan dat verder onderzoek naar zijn oordeel vruchteloos is.

Eve Thompson doceert inmiddels wiskunde aan de universiteit van Glasgow. Als zij het verhaal van haar vader over Rosie hoort, besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan. Ze kan maar niet verkroppen dat haar zus Ruby sinds de verdwijning van haar tweelingzus geen woord meer heeft gesproken en in de psychiatrische inrichting Eleonor House verblijft. De bezoeken aan haar zus zijn nog steeds hartverscheurend en emotioneel belastend.

Een bonte stoet van personen trekt voorbij: het eigenaardige stel Fergus en Carol Jones met hun dochter Zoë, een dakloze man met de bijnaam “de botanist” vanwege zijn kennis van kruiden, de potloodventer Kieran Reid, de roddeltante mevrouw Drummond met haar kleindochter Leslee die een belangrijke rol speelt in de aanzet van het onderzoek, de (voormalige) sekteleiders Kyle en Ian Crawford van de Orde van het Licht met de mysterieuze Meaghan en de jonge Lea, en de schooljuf van destijds van de tweeling Helga en haar zoon Grant.

Verschillende verhaallijnen die in eerste instantie een eigen leven lijken te leiden, groeien op elegante wijze allengs naar elkaar. De lezer staat lange tijd op het verkeerde been, zo blijkt tegen het zonder meer verrassende einde van het verhaal.

 Hilde Vandermeeren heeft een vaardige pen en schrijft helder en gemakkelijk leesbaar proza. Het verhaal van “Stille grond” is vernuftig gestructureerd en is vanaf den beginne intrigerend. De karakters worden mooi beschreven en uitgediept en de situatieschetsen zijn treffend en beeldend. De plot is origineel ontwikkeld en herbergt voortdurend een onderhuidse spanning die mooi gedoseerd af en toe tot acute spanning uitgroeit.

Het taalgebruik is voorbeeldig. Bij tijd en wijle hanteert Vandermeeren een mooie metafoor of fraai verwoorde wijsgerige opmerking. Wat te denken van de volgende zinsnede:

“Hoe stiller de omgeving, des te luider haar gedachten.”

De schrijfster gebruikt weinig typisch Vlaamse uitdrukkingen. Opmerkelijk is het gebruik van een frase waarin wordt gezegd dat “ iemand er geen voldoening mee neemt”, waar de lezer het woord “genoegen” zou verwachten. Is dat wel echt Vlaams? Het lijkt op een uitglijdertje van de pen maar als Nederlander moet je niet te snel daarover oordelen.

Taal- of zetfouten kent het boek niet dan wel zijn in ieder geval door de lezenswaardigheid van het verhaal niet opgevallen. Zulks is heden ten dage een prestatie van formaat.

De diepere betekenis van de titel van het boek is niet aanstonds duidelijk. Het ontdekken ervan vergt de nodige verbeelding van de lezer.

 “Stille grond” verdient vier fonkelende sterren !