Koen Strobbe: Hotel Solitude

Na zes thrillers schreef de Vlaming Koen Strobbe in 2019 de psychologische roman “Hotel Solitude”. 

Hoofdpersoon tevens verteller is Max Costa, redacteur  van de eigengereide bestsellerschrijver Justus Makarov. Diens boeken worden uitgegeven door Editions Parisis waar de potentaat Chaix-Roux de scepter zwaait. Makarov woont in hotel Le Royal Sinclair in het Zuid-Franse Saint-Paul-de-Vence, waar Max regelmatig ook verblijft om hem te begeleiden. Dat is een zware opgave omdat Makarov buitensporig en onberekenbaar gedrag vertoont. Hij is bezig met de afronding van zijn nieuwe boek “Solitude” als hij in zijn hotelkamer onder verdachte omstandigheden overlijdt. Het manuscript van de belangwekkende roman is verdwenen, evenals de laptop van Makarov. Van het verhaal bestaat geen kopie, maar door zijn opmerkelijke geheugen kan Max het verhaal nagenoeg reproduceren.

Max wordt verdacht, maar hij blijkt niets met de dood van de schrijver te maken te hebben. Een oplossing blijft lange tijd uit. 

Bij het bezoek van financieel rechercheur Astrid Dumas in het kader van de financiële situatie van Makarov krijgt de enigszins autistische Max warme gevoelens voor haar die echter niet direct worden beantwoord.

“Een luchtbed op het oneindige water van een vlakke zee, een colafles die langzaam leeg bruiste in mijn hoofd, een zilte wind die weldadig aanvoelt: dat alles zat in haar milde, rustige stem, waarvan het timbre net iets donkerder was dan dat van de meeste vrouwen.”

De groeiende band met Makarov toont zich bij een terugblik in de tijd aldus.

“Ik voelde dat er iets op til was, maar had geen idee van wat. Tot Makarov even later helemaal instortte, voor mijn ogen in duizenden stukjes uiteenviel. Eerst dacht ik dat zijn hijgende ademhaling en zijn vuurrood aangezicht een soort van aanval waren, pas toen de tranen kwamen, besefte ik dat ik voor het eerst in mijn leven getuige was van uitgesproken menselijk verdriet.”

Max beleeft wonderlijke avonturen met onder meer therapeut Doutreligne, advocaat Meester Prat en zijn huurders Youri, Tessa en Maggie. Die laatsten houden er een extravagante levensstijl op na, hetgeen tot grote ongelukken leidt.

Als de band tussen Max en Astrid wat inniger wordt, komen zijn trauma’s ter sprake. Snel daarna verliest hij haar uit het oog en gaat hij bijna obsessief op zoek naar haar. Als Max met veel moeite de woning van Astrid heeft gevonden, ontstaat dit stijlbloempje als hij in de deuropening staat:

“Ik werd geteisterd door de gedachte dat alles wat mijn zintuigen waarnamen, tegelijk een primeur en een definitief afscheid betekende.”

Max doet dan ter plaatse een vreselijke ontdekking die alles en iedereen op scherp zet. Het slot van het verhaal brengt de waarheid aan het licht en is zeer verrassend.

Koen Strobbe was voor mij tot nu toe onbekend. Hij blijkt een begaafd stilist met een mooie penvoering. Zijn taalgebruik is goed en leidt tot toegankelijke zinnen die bij tijd en wijle ware pareltjes zijn, maar wel zonder overdreven opsmuk, en dat is heel knap. Het verhaal van “Hotel Solitude” is goed gecomponeerd en kent een uitgebalanceerde structuur. 

Thema’s als autisme, eenzaamheid (solitude!), liefdesperikelen, excessief gedrag, hebzucht, ongeremdheid, broederliefde, broederhaat, overspel, chantage en bedrog spelen een rol. Weliswaar vindt er een moord plaats, maar de oplossing daarvan neemt een ondergeschikte plaats in. Daarmede is het boek veeleer een psychologische roman met enige spanning dan een thriller.

Met “Hotel Solitude” heeft Koen Strobbe een zeer goed boek geschreven dat vier stralende sterren verdient. Het boek smaakt zonder twijfel naar méér van deze schrijver.