A.L. Snijders: Doelloos kijken

 Op 12 september 2018 verscheen hier “A.L. Snijders: een fenomeen” waarin basisinformatie over de uitvinder en grootmeester van het Zeer Korte Verhaal (ZKV) te lezen is. Naar aanleiding van een interview met Snijders in de Volkskrant volgde al op 8 oktober 2018 het volgende item. En daarna was een prachtig interview met Snijders en zijn nieuwe echtgenote ter sprake in “A.L. Snijders, een inkijkje”.

Op 20 december 2020 kwam de recensie van “Het oog van de naald”, de bundel met de ZKV’s van 2015 en 2016. Daarin werd de bespreking van de nieuwste bundel “Doelloos kijken” al aangekondigd. Uiteraard neem je een zodanige bundel gedoseerd en in rustig tempo tot je, alleen al omdat de verhalen zo’n grenzeloze diversiteit aan onderwerpen kennen. Daarom “nu pas”.

Welnu, het zal geen verbazing wekken dat dit boekje met 198 verhalen uit 2017 en 2018 weer ongebreideld leesgenot biedt. De schrijfstijl van Snijders is kenmerkend en eminent. Het is volstrekt onmogelijk de bundel inhoudelijk te bespreken, omdat talloze denkbare en ondenkbare (!) gebeurtenissen en overpeinzingen de revue passeren. Om die reden volgt hier, met toestemming van AFdH Uitgevers, integraal in cursief het indrukwekkende verhaal “Anna” dat de fantasie van de lezer ten zeerste prikkelt. Het is een fraai voorbeeld van de verbeeldingskracht van de schrijver.

ANNA

Een piano in de hal van het ziekenhuis, de pianiste haalt de sleutel bij de portier. Ze speelt Satie. De mensen luisteren. Als ze ophoudt vraag ik of ze nog even wil doorgaan, van Satie moet je niet te weinig horen. Nee, ze kan niet blijven, ze moet haar dochtertje van school halen. Morgen kom ik weer, zegt ze. Ik bedank haar met een hoofdknik, morgen ben ik er niet.

Het duurt een maand voor ik haar weer zie, nu bij een grote Albert Heijn, haar dochtertje is er ook bij. Ze is vijf jaar, ze heet Anna. Haar vader is een muzikant uit Argentinië, ze zijn gescheiden. Anna bezoekt hem volgens een strikte bezoekregeling. Ik zie het somber in, maar gelukkig heb ik het mis, de vader komt ook wel eens spelen in het ziekenhuis, hij speelt Chopin. Zo is het nu, ik heb behoefte aan de toekomst, aan de volgende dertien jaar, als Anna achttien is. Ze is muzikaal, ze is verschillende keren met haar vader naar zijn  geboorteland geweest. En altijd teruggekomen. Op haar achttiende gaat ze naar het conservatorium van Amsterdam of Den Haag. Ze heeft haar eigen paspoort, ze draagt het nonchalant bij zich, soms is ze het even kwijt, wat niemand verontrust. Deze dertien jaar, die nog gaan komen, heb ik zelf bedacht, als tegenhanger van de Anna’s die als speelbal worden gebruikt in de botsing van culturen. Een kleine fantasie bij Albert Heijn, heel makkelijk.

Dit prachtige verhaal krijgt nog een extra dimensie als je het –zoals mijn echtgenote en ik-  door de schrijver in diens warme dictie hoort voorlezen op de radio. Maar ja, dat lukt met dit verhaal niet meer, dat gebeurde op de radio op 10 december 2017. Uiteraard wel met nieuwe verhalen.

Het fraai vormgegeven boekje is een volwaardig alternatief. Zeer lezenswaardig en aanbevolen voor eenieder die af en toe even van de gebaande paden af wil.

En opnieuw is er een mooi vooruitzicht: in de maand april 2021 zal de nieuwe bundel met de ZKV’s van 2019 en 2020 het levenslicht zien bij AFdH Uitgevers.