Ingrid Oonincx: Verdwenen

De deze maand (maart 2021) verschenen thriller “Verdwenen” van Ingrid Oonincx kent een indringende proloog. Op 13 augustus 1987 vergaat het schip “Deo Volente” met man en muis in de Atlantische Oceaan. De lezer maakt de laatste momenten van schrijver Arne van der Werf mee, die aan boord was.

In 2001 krijgt freelance onderzoeksjournaliste Simone van Mierlo van haar moeder Nicolien op dier sterfbed te horen wie haar vader is. Moeder heeft dat nooit eerder willen zeggen. Het is José Etxebarria, een Baskische Spanjaard die haar bij een kortstondig verblijf in Nederland verwekte en daarna vertrok. Volgens Nicolien weet José niet dat hij de vader van Simone is.

Simone ontdekt dat haar vader een van de opvarenden was van de “Deo Volente”. Dat schip ligt echter op zo grote diepte in de oceaan dat berging onmogelijk was en is. Ze besluit op onderzoek te gaan naar de scheepsramp en daarmee ook naar de achtergronden van Etxebarria. Bart de Vlaming, de hoofdredacteur van de krant waar Simone voorheen in dienstbetrekking heeft gewerkt, raakt na aanvankelijke twijfels geïnteresseerd in het komende artikel van Simone. Uit een kortstondig contact van Simone met oud-directeur Wilthagen van de rederij van de “Deo Volente” krijgt zij de indruk dat de rederij de zaak koste wat kost uit de (hernieuwde) publiciteit wil houden. Maar ze zet vasthoudend door.

Samen met haar Spaanse vriend Xabier uit Bilbao traceert en interviewt Simone nabestaanden van de slachtoffers van de scheepsramp in de hoop aldus meer te weten te komen over haar vader. Dat levert soms gecompliceerde situaties op. Ook vinden er onheilspellende, dreigende gebeurtenissen plaats zoals een inbraak in haar huis in Tilburg.

In cursief gedrukte hoofdstukken worden de wederwaardigheden op de “Deo Volente” vanaf 5 augustus 1987 uitgebreid verteld. Daarin vinden opmerkelijke zaken plaats waardoor het allesbehalve een gewone zeereis blijkt te zijn geweest.

In Spanje maakt Simone tijdens haar verblijf bij de familie van Xabier nogal wat mee. Als de nood het hoogst is, verschijnt Xabier onverwacht weer ter plaatse.

Dan volgen er diverse gewelddadige momenten waarin uiteindelijk allengs duidelijk wordt hoe de plot in elkaar zit, en een letterlijk daverend slotakkoord.

Ingrid Oonincx heeft een vlotte pen en een goede schrijfstijl. In kernachtige bewoordingen beschrijft ze zonder onnodige uitweidingen en zonder overbodige details twee verhaallijnen die op een verrassende maar ook lichtelijk onwaarschijnlijke wijze naar elkaar toe groeien. Oonincx schrijft in het algemeen zeer leesbaar zakelijk proza en af en toe schept zij mooie beelden. Zoals deze zinsneden in een bloedspannende situatie laten zien.  

“De volle maan werd mijn vriend. De zilveren wereld om me heen was eng en spookachtig maar had ook iets betoverends, iets wat maakte dat alles minder erg leek. Surreëel, alsof het een hallucinatie was. Maar dat was het helaas niet. Een nieuw geweerschot bracht me terug in de realiteit.” 

Het verhaal is zonder meer spannend en de plot is origineel gestructureerd. Er gebeuren evenwel soms dingen die bepaaldelijk niet realistisch lijken te zijn. Ook de samenhang tussen de scheepsramp in 1987 en de gang van zaken in 2001 komt uiteindelijk tot stand door toevalligheden waar rationeel bezien wel wat op af te dingen lijkt te zijn.

Dit neemt niet weg dat “Verdwenen” een lezenswaardige, spannende thriller is met een origineel thema en verrassende wendingen, niet in de laatste plaats het slotspel.

Het boek is gewoonweg goed en verdient drie mooie sterren.