Hans Münstermann: De bekoring

Hans Münstermann is een Nederlandse schrijver met een indrukwekkende bibliografie. Zijn meest recente roman “De populist” uit 2019 was welhaast profetisch. Een van zijn bekendste oudere boeken stond al lange tijd op mijn lijst van nog te lezen boeken. Het kreeg alsmaar geen kans, omdat er zoveel mooie nieuwe boeken verschijnen die dan toch voorrang krijgen.

“De bekoring” is geschreven in 2006 en won in dat jaar de AKO Literatuurprijs. Dat kan een aanbeveling van gewicht zijn. En is dat ook zo?

Hoofdpersoon in het verhaal is Andreas Klein, een karakter uit eerdere boeken van Münstermann (die ik niet heb gelezen). Als hij thuis komt van zijn werk, vertelt zijn vrouw hem dat zijn moeder is overleden. Doordat het afschuwelijke gijzelingsdrama in Beslan op dat moment actueel is, blijkt de lezer zich te bevinden in het jaar 2004. Andreas gaat met zijn broers en zussen Brunhilde, Jantje, Pietje, Irene en Etter (!) naar het huis van moeder Marianne en haar partner Alain.

Ter plaatse duiken herinneringen uit het verleden op. Moeder Marianne heeft in 1960 zonder opgaaf van redenen plotsklaps het gezin verlaten om niet meer terug te komen. In dat jaar vond de machtsomwenteling in Congo plaats waarbij de beruchte leider Loemoemba werd afgezet. Dat element keert met enige regelmoet terug in de fragmenten die bij de kinderen in 2004 in gedachten komen.

De architect Van Epen is in 1960 getuige van het vertrek van Marianne Klein en volgt haar op afstand. Mijmeringen uit de twee jaren buitelen over elkaar. Zo ook  bij de kinderen Klein, die veel moeite hebben met het kanaliseren van hun emoties. Sterker nog, dat lukt hen niet goed. Etter doet zijn naam (bijnaam?) alle eer aan met zijn soms stuitende verbale gedrag. Het verhaal eindigt met de aanvang van de begrafenis of crematie –dat was een strijdpunt tussen de kinderen, dat niet, althans niet onomstotelijk wordt opgehelderd- van Marianne.   

Hans Münstermann is een begaafd stilist. Met korte heldere zinnen schetst hij een duidelijk beeld van de personen en gebeurtenissen. Zijn taalgebruik is soepel. Door de fragmentarische opbouw van het verhaal moet de lezer zich bij tijd en wijle wel enigszins inspannen om de lijn vast te houden. Thema van het boek zijn vooral de menselijke vaak heftige emoties en de moeilijkheid deze te verwerken. De kinderen hebben ruim veertig jaar na dato de emoties rond het vertrek van hun moeder nog steeds niet onder controle. Dat menselijke element heeft de schrijver mooi in beeld gebracht.

“De bekoring” is in zijn genre zonder meer een lezenswaardig, goed boek.