Machteld Siegmann: Aloha

“Aloha” is een bundel met in een bestek van 160 pagina’s (op de e-reader slechts 110) maar liefst zestien korte verhalen van de Nederlandse schrijfster Machteld Siegmann. Het is waarlijk een bonte verzameling van personages, taferelen en gebeurtenissen. Het gaat niet aan de verhalen alle te behandelen. Dat zou leiden tot een lange opsomming. Maar apart en bijzonder zijn de verhalen zeker.

In het titelverhaal van het boek komt er plotsklaps een vreemde, zwijgzame vrouw in een dorp wonen. Zij blijft vrijwel onzichtbaar. Als zeurende buren een klacht indienen bij de dorpsraad, gaat deze de zaak onderzoeken. Doch de vrouw verdwijnt even onverwacht en snel als ze gekomen is, en laat een mysterie achter.

“Amaretto” is het openingsverhaal van de bundel. Het gaat over de laatste werkdag van een veerman die op het punt staat met pensioen te gaan. Hij wacht op zijn heimelijke liefde die elke dag met hem heen en weer vaart met de veerpont. Als die almaar niet komt opdagen, wordt de laatste dag een heel lange.

In “Vakantieman” gaat een vader met zijn twee tienerdochters op kampeervakantie naar Frankrijk. In snelle penseelstreken schetst Siegmann het typische pubergedrag en de praktische problemen onderweg. Een zeer aansprekend verhaal.

En zo zijn er nog dertien andere verhalen in een ongelooflijke variëteit. Sommige lijken op een “Unvollendete”, daarmee prikkelt Siegmann de lezer ten zeerste. Ook al valt er weinig uit af te leiden over de onderwerpen volgen hier de titels:

“De konijnencategorie”, “Rikkie”, “Hallo jongens”, “De gegevenheid der dingen”,  “Een slechte dag”, “De allerheiligste dag”, “Kun je roken zonder verslaving?”, “Het jack”, “De confrontaties van Jeanine Copijn”, “Gek beest”, “Bij de iriscopist”, “Armageddon” en “Gewoon rechtdoor lopen”.

De thema’s zijn talrijk. Een rode draad lijkt te zijn een al dan niet toevallige ontmoeting van mensen die verbinding zoeken en die soms wel en soms niet vinden.

Siegmann heeft een gebalanceerde schrijfstijl. In rake bewoordingen schetst ze pijlsnel het kader waarin het verhaal zich afspeelt. Als lezer sta je meteen middenin de gebeurtenis. Het schrijven van korte verhalen is een kunst apart die Siegmann tot in de puntjes blijkt te beheersen. Zowel humor als diepe ernst spelen een rol in het boek, en af en toe worden die gelardeerd met een licht vleugje absurdisme. Het maakt het lezen van de verhalen tot een waar genoegen. Omdat de schrijfster ook het een en ander aan de verbeelding overlaat, bevat het boek eigenlijk voor elk wat wils.

Een verantwoorde beoordeling is niet eenvoudig. Voor de snelle lezer is het beslist gewoon een goed boek, maar voor de échte liefhebber en fijnproever van korte verhalen is het een zeer goed boek. Dat betekent derhalve drie of vier lichtende mysterieuze sterren.