Dominique Biebau: De Christiemoorden

De Vlaamse schrijver Dominique Biebau (1977) won in 2020 met zijn derde boek  “Russisch voor beginners” de Gouden Strop. Dat boek is toentertijd merkwaardigerwijs aan mijn aandacht ontsnapt. Op 22 april 2024 verscheen “De Christiemoorden”. De titel is uiteraard een knipoog naar de grand old lady van het thrillergenre Agatha Christie.

In het vredige, ingeslapen dorpje Mollendaal gebeurt nooit iets opzienbarends.

“Mollendaal was een stilstaande poel die wel wat stroming kon gebruiken.”

Daar komt plotsklaps verandering in als bij de plaatselijke bibliotheek met korte tussenpozen pakketjes worden bezorgd met telkens een oude editie van een thriller van Agatha Christie. Steeds vindt er in het dorp enkele dagen na de ontvangst van het boek een naar misdaad riekende gebeurtenis plaats.

Judith Monnaerts is de bibliothecaris van Mollendaal en ook lid van de plaatselijke leesclub “Met thrillende vingers”. Daarvan maken ook Eline, Sien, Veronique en Mireille deel uit. Judith heeft in de persoon van Geoffrey ongewild een assistent in de bieb toegewezen gekregen. Diens gedrag irriteert haar in hoge mate.

Wanneer een zekere Marleen een beangstigende ervaring heeft waarbij kwade opzet in het spel lijkt te zijn, wordt de inwoners van het dorp langzamerhand duidelijk dat er een kwade genius aan het werk is.

“Ze (CK: Marleen) werkte als bemiddelaar bij de Sociale Dienst van Mollendaal, een job die zelfs de dalai lama tot zinloos geweld zou drijven.”   

De Mollendaalse politieagente Isabelle puzzelt volop mee en lijkt vage sporen te vinden. Maar haar superieuren nemen haar ideeën vooralsnog niet serieus. Judith, Eline en Sien verdiepen zich tijdens steeds frequentere samenkomsten in de gebeurtenissen en pogen verbanden te ontdekken met de boeken van Christie die worden bezorgd met een mysterieuze aanwijzing erbij over wat komen gaat. De bijeenkomsten gaan soms samen met culinaire genoegens.

“Haar moeder (CK: van Judith) was nooit een keukenprinses geweest. Pas op haar twintigste had Judith ontdekt dat zwart niet de natuurlijke kleur van biefstuk was.”

De opeenvolgende misdaden worden steeds ernstiger. Als er tot tweemaal toe een dode valt –al lijkt het eerste sterfgeval nog op een natuurlijke dood- wordt de urgentie voor onze speurders snel groter. Het verhaal neemt enkele keren een bijzondere wending. Uiteindelijk leidt de zinsnede “Wie leest de woorden die niemand leest?” tot een verrassende en fijnzinnige ontknoping.

Dominique Biebau heeft een aangename schrijfstijl. In korte hoofdstukken, steeds vanuit het perspectief van een van de hoofdpersonen, schildert hij in soepele bewoordingen een welhaast lichtvoetig aandoend verhaal. De plot blijkt aan het eind heel subtiel te zijn geconstrueerd en hangt samen met wel zeer ingrijpende gebeurtenissen in het leven van enkele personages.

Biebau heeft een sterk gevoel voor humor die hij op originele wijze en fraai gedoseerd in het boek verwerkt. De Vlaamse woorden en uitdrukkingen waarvan de betekenis terstond duidelijk is, geven de lezer een extra fijne leeservaring.

“De Christiemoorden” is een zeer goed voorbeeld van een geslaagde humoristische thriller en verdient vier lichtende sterren.