Heleen van den Hoven: Wie schrijft, die blijft

Bijna vijf jaar geleden maakte het thrillerdebuut van Heleen van den Hoven diepe indruk op mij. In “Het CARPA Complot” schetste Heleen een angstwekkend realistisch scenario van de (on)veiligheid van de Nederlandse waterwerken. Daarna volgden op deze blog besprekingen van “De speelgoedman” (2020; 5*) en “Het Tango algoritme” (2021; 4*).

Op 16 mei 2024 verscheen van Heleen het e-book “Wie schrijft, die blijft”. Ik kreeg het van de uitgever ruim een week eerder, waardoor het gezellig mee kon vliegen naar Spanje. Na onze terugkomst gisteren is dan hier de recensie.

In het kader van een schrijfwedstrijd verzamelen twaalf schrijvers van zeer verschillend type en allooi zich in kasteel Rijnhuizen. Dat kasteel bestaat echt en ligt in de woonplaats Nieuwegein van de schrijfster. De winnaar van de wedstrijd krijgt een uitgeefcontract bij de organiserende uitgeverij. Onder de deelnemers zijn opvallende mensen, zoals de van arrogantie overlopende Barbara van Amerongen, de zure recensent Kristian Koenraadt die schrijversambities heeft, en Suzanne Vermeille. Met een beetje fantasie lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat voor deze personages bestaande personen uit de schrijfwereld model hebben gestaan.

De schrijvers verblijven in het kasteel zonder externe communicatie. Elke dag moeten ze een stuk tekst produceren dat door een jury wordt beoordeeld. Degene met de laagste waardering verlaat de wedstrijd en het kasteel dan direct. Er ontstaan naast ogenschijnlijk hartelijke contacten meteen allerlei intriges en geheimzinnige nachtelijke activiteiten die op geheel andere intenties duiden. Na de eerste nacht is een van de deelnemers verdwenen. En dat is het begin van een serie gebeurtenissen die de spanning langzaam maar zeker opbouwt.

Een verdwenen schilderij van de befaamde schilder Claude Monet vormt een rode draad in het verhaal. In de loop van de dagen dunt het gezelschap in het kasteel flink uit. Heleen van den Hoven heeft een fraaie gedachte in petto over het schrijfproces.

“Schrijven is ordenen en structureren, leven met personages in een fictieve setting. Daarbuiten is het leven van een schrijver net zo’n puinhoop als voor iedereen.”

In een wel heel bijzondere omgeving wordt de ware toedracht van de heftige gebeurtenissen in het kasteel wereldkundig gemaakt.

Heleen van den Hoven heeft een soepele en heldere schrijfstijl. Geen moeilijke woorden en ook geen lastige metaforen maken dat het verhaal gemakkelijk leesbaar is. De hoofdstukken zijn steeds vanuit het perspectief van een van de deelnemers geschreven. Het verhaal is vernuftig opgebouwd. De spanningsboog is lange tijd niet sterk aangetrokken, doch dat wordt gaandeweg anders. De ontknoping en met name de structuur daarvan zijn origineel.

De vraag is waarom het boek alleen als e-book is verschenen. Het (vooralsnog) ontbreken van een paperbackversie betekent dat het deel van de lezers zonder e-reader ervan verstoken blijft. En dat is jammer, want “Wie schrijft, die blijft” is een meer dan goed boek dat drie-en-een-halve ster verdient.