Ilja Gort: De flessentrekker

“De flessentrekker” is maar liefst het tiende boek van Ilja Gort dat op deze blog wordt besproken. Zie de boekenlijst. Daarmee is Ilja na de geweldige thrillerauteur Toni Coppers die een onoverbrugbare voorsprong heeft, hier de meest besproken auteur. Hij staat dan weer een neuslengte voor op het ijzersterke duo Cilla & Rolf Börjlind. De mooie coproductie “Wijn als een Romein” van Ilja Gort en Fik Meijer is hierbij niet meegeteld.

Maxim Dupont is een buitenbeentje in gezelschap. Hij bezit een verfijnd  reukvermogen en ontwikkelt zich in de tijd waarin zijn vrienden wél studeren, tot een wijnkenner.

“Altijd was er die afstand, alsof hij zijn vrienden gadesloeg van achter een beslagen raam.”  

Maxim wordt wijninkoper voor het studentenhuis “Semper ebrius” (= altijd dronken) en werkt later bij de befaamde wijnhandel “L’Intendant”. Hij maakt kennis met wijnhandelaar Claudine D’Hollosy (CK: deze dame heeft niet toevallig dezelfde achternaam als de echtgenote van Ilja). Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee.

Maxim heeft een overontwikkelde ondernemersgeest en een creatief brein. Hij bedenkt een plan om veel geld te verdienen met het marchanderen in de wijnhandel. Maxim neemt de commercieel getinte naam Jacques Bonheur aan en beweert her en der dat hij de directeur is van het in oprichting zijnde Musée des Grands Vins de Bordeaux. In die hoedanigheid bemachtigt hij door in te spelen op het gemoed van de wijnboeren voor weinig geld mooie wijnen. Bij een bezoek aan Chateau La Bombarde vindt hij samen met kasteeleigenaar Ewoud Sanders (CK: onder die naam is een taalhistoricus en journalist bekend in Nederland. Toeval?) achter een keldermuur een vermoedelijk waardevolle partij wijn die hij koopt.

“Want na deze wijn zal je leven nooit meer hetzelfde zijn. Hij wist niet half hoezeer hij het bij het rechte eind had.”

De wijn blijkt echter bedorven wat Maxim/Jacques tot frauduleuze acties brengt. Hij begint wijn te vervalsen door jonge wijn te bottelen in oude flessen en organiseert wijnproeverijen met selecte wijnen (althans volgens het etiket op de oude flessen) voor de rijken der aarde.

Een ontmoeting met Bernard de Rochemorin leidt na een proeverij met een Chateau Pétrus 1926 op Chateau Lafite tot steeds grotere problemen. Bernard stelt Maxim een samenwerking voor via zijn immense bedrijf “Serlus”. Als een Amerikaanse wijnjournalist Maxim dreigt te ontmaskeren als fraudeur, moet hij alle registers opentrekken om te overleven, zowel letterlijk als figuurlijk.

Samen met Claudine trotseert hij vele gevaren om de gigantische wijnvervalsing van “Serlus” bloot te leggen. Een explosief einde is daarvan het onvermijdelijke gevolg.

Ilja Gort heeft, het is op deze blog al vele malen gezegd, een heerlijke lichtvoetige schrijfstijl. Zijn verhalen zijn op onderdelen bijna absurdistisch en zitten boordevol vaak originele humor. De ogenschijnlijk ernstige onderwerpen ontlokken de lezer bij voortduring een brede glimlach. Die komt ook op bij het zien van de foto hieronder waarop echtgenote Caroline (Ilja noemt haar ook  graag de wijnboerenminnares) een flessentrekker imiteert.

Dit boek staat garant voor een aantal uren onbekommerd leesplezier. Het verhaal heeft ook nog eens een serieuze achtergrond. De schrijver vertelde in de uitzending van Op1 van 23 mei 2024 dat wijnfraude veel meer voorkomt dan menigeen denkt.

“De flessentrekker” is een lezenswaardig boek. Het krijgt zoals vele boeken van Gort weer heel saai de kwalificatie “zeer goed” en daarmee vier goudeerlijke sterren.