To spoil or not to spoil

Door het grote aantal boekenblogs en het nog veel grotere aantal mensen die zich recensent voelen, neemt ook het aantal schrifturen dat moet doorgaan voor een boekrecensie, schrikbarende vormen aan. De wet van de grote getallen leidt daarbij onvermijdelijk tot wildgroei, uitwassen en schommelingen in kwaliteit. Zo kom je meer en meer “recensies” van enkele regels tegen die zonder enige onderbouwing een waardering in sterren van het desbetreffende boek geven. In dit kader is overigens ook al diverse malen een frauduleuze sterrenregen te ontwaren geweest. Die was ongetwijfeld bedoeld om de verkoop te stimuleren. Maar als het zo doorzichtig is, werkt het veeleer averechts.

Wim Kan zei het al: “nee, nee, nee……. nee we noemen geen namen!”

Lastiger wordt het wanneer een recensent een epistel van enige omvang met een gemotiveerd oordeel aan het boek wijdt. In die gevallen zien we meer dan incidenteel een ander fenomeen opduiken. Dat is de spoiler.

Het Engelse werkwoord “to spoil” heeft een groot aantal betekenissen. In dit verband gaat het om “verknoeien, bederven”. Spoilers bederven de komende leespret van de koper van het boek omdat zij (te)veel onthullen over de gebeurtenissen en/of de plot in het boek.

Welnu, het wordt steeds erger. Soms hoef je het boek eigenlijk niet meer te lezen. De inhoud van het verhaal is vrijwel geheel duidelijk.

Een recensent moet koste wat kost spoilers vermijden. En dat is niet eenvoudig indien zoals sommigen denken, de inhoud van het verhaal uitgebreid en tot in detail moet worden beschreven.

Dat hoeft overigens helemáál niet. Het devies is zoals bij zovele dingen in het leven ook hier: in de beperking toont zich de meester (vrij naar Goethe). En wil je toch wat meer over het verhaal kwijt, gebruik dan algemeenheden die de kern ervan niet verraden. Zo moeilijk is dat toch niet ?

Het getuigt van respect jegens de auteur en de uitgever. En niet te vergeten tegenover de potentiële lezers van het boek !