Paolo Giordano: De hemel verslinden

Met “De eenzaamheid van de priemgetallen” maakte Paolo Giordano in 2009 een verpletterend debuut. Het werd in 2013 gevolgd door het prachtige “Het menselijk lichaam” waarvan de recensie hier te lezen is. Zijn derde boek “Het zwart en het zilver” heb ik gemist.

Recentelijk verscheen “De hemel verslinden”. Het verhaal bestrijkt een periode van een ruim vijftien jaar in het leven van Teresa, de in Turijn wonende ik-figuur in het boek. Zij verblijft in haar pubertijd iedere zomer in het huis van haar oma in het plaatsje Speziale. Daar ontmoet ze op veertienjarige leeftijd de drie jongemannen Nicola, Tommasso en Bern bij een incident in een zwembad. De jongens wonen op de masseria (een soort boerderij) van de sterk religieus beïnvloede Cesare en Floriana.

Tot het vriendenclubje behoort ook de knappe Violalibera. Nicola raakt uit beeld als hij aan de universiteit van Bari rechten gaat studeren. Bern verdwijnt plotsklaps nadat hij een misstap heeft begaan die tot een emotioneel drama leidt met Violalibera als triest middelpunt.

Later ontmoet Teresa bij een droevige gebeurtenis Bern weer. Hun wederzijdse genegenheid blijkt nog steeds groot en zij trouwen. De niet vervulde kinderwens wordt een obsessie voor hen en brengt hen zelfs naar de Oekraïne. Uiteindelijk drijft die wens hen uit elkaar.

En er is nog meer drama. Op een gegeven moment wijkt Bern om moverende redenen uit naar IJsland alwaar hem een vreselijk lot wacht.

Paolo Giordano is een begenadigd schrijver, dat staat buiten kijf. Zijn schrijfstijl is meeslepend en helder. Het woordgebruik is voorbeeldig en eenvoudig. Het ontbreken van zware zinsconstructies of opmerkelijke metaforen maakt het verhaal ogenschijnlijk gemakkelijk leesbaar.

Het aantal thema’s in het verhaal is echter wel erg groot. Pubertijd, liefde, erotiek, schoonheid, charisma, religie, conflicterende meningen in een groep, alternatieve landbouw, milieuactivisme, moord, zwangerschap, kinderwens, jaloezie, het is een greep uit de elementen die in het boek voorbijkomen. In den beginne raakt de lezer intens betrokken bij het epos, maar gaandeweg zullen sommige lezers het gevoel krijgen dat het een beetje te veel van het goede is. Sommige thema’s worden door de wat afstandelijk aandoende stijl van Giordano onvoldoende uitgediept. 

Niettemin is “De hemel verslinden” een boeiend verhaal dat gelet op de omvang vele uren van leesgenot zal bieden aan degenen die houden van een langzaam verhaal met enkele op zichzelf indringende gebeurtenissen. Knap is overigens hoe Giordano vrijwel steeds geloofwaardig vanuit het vrouwelijke perspectief van Teresa weet te schrijven.

Het boek is op diverse plaatsen flink bewierookt en van soms extreme loftuitingen en vele sterren voorzien. Een uitzondering daarop vormt de recensie van Joyce Roodnat in de NRC van 30 november.

Voor mij is het gewoonweg een prettig leesbaar goed boek, dat echter niet tot de buitencategorie behoort. Daarvoor worden er te veel thema’s gestapeld die niet alle voldoende worden uitgewerkt.

“De hemel verslinden” krijgt drie sterren.