Toni Coppers: Messias

Deze maand verscheen de maar liefst zeventiende thriller van Toni Coppers met als middelpunt de nog steeds aansprekende Antwerpse commissaris van politie Liese Meerhout. Zonder uitzondering zijn de boeken uit deze serie van zeer hoog niveau. Is dat opnieuw het geval met “Messias”?

Schoonmaakster Yvonne Verduyckt van de Sint-Walburgiskerk in Antwerpen doet tijdens haar werk een gruwelijke ontdekking. Pastoor Danny Molenaar hangt in de kerk dood aan het kruis. Hij is op vreselijke wijze omgebracht. Het vertrouwde team politiemensen van Moordzaken met naast Liese Meerhout de hoofdinspecteurs Michel Masson en Nouredinne Naybet, en inspecteur Laurent Vandenberghe staat voor een zware taak. Molenaar was van onbesproken gedrag en concrete aanwijzingen over de achtergronden van de misdaad ontbreken.

Terwijl enkele vage sporen worden onderzocht en enkele personen met lichtelijk verdacht gedrag opduiken, vinden er meer moorden plaats, die alle lijken te zijn gerelateerd aan religie. 

In beeld verschijnen intrigerende personages met grote diversiteit die het verhaal boeiend maken. Zo zijn daar bijvoorbeeld de sekteleider Tommy Heske van de Nieuwe Paasgemeenschap, de nieuwe politievoorlichter Lieven Bouché, de vaste patholoog-anatoom Fabian Steppe die zijn morbide werk als altijd combineert met een gezonde dosis humor, de godsdienstleraar Frederick Geldof en de failliete boekhandelaar Bart met zijn hond Ovidius. 

Het opsporen van de dader van de moorden vordert gestaag aan de hand van groeiende inzichten over de psychologische aspecten van het daderschap in deze macabere misdrijven. Daarbij speelt opmerkelijk genoeg een in Nederland actuele kwestie rond kinderdrama’s een belangrijke rol. Als de dader bij Liese en haar medewerkers in beeld is, blijkt hij bijna ongrijpbaar. De jacht is spannend en niet van heftige gebeurtenissen gespeend. De definitieve ontknoping ontstaat op originele wijze.

De schrijfstijl en het taalgebruik van Toni Coppers zijn terecht alom en uitgebreid geprezen. Men leze onder meer de inmiddels elf hier geplaatste recensies van zijn eerdere boeken met als hoogtepunt “De jongen in het graf”. Aan alle loftuitingen is nauwelijks meer iets toe te voegen. Weliswaar is herhaling volgens de oude Romeinen de moeder van de wetenschap, maar het daarin vervallen is hier niet nodig.

Het verhaal van dit boek is mooi gecomponeerd en gelardeerd met een deze keer vrij bescheiden, maar goed afgewogen dosis nieuwe ontwikkelingen in het privéleven van de speurders. Belangrijke, zware maatschappelijke thema’s ontbreken ook nu niet en zijn naadloos in het verhaal verweven.

Er zijn weer diverse Vlaamse pareltjes te ontwaren die het lezen tot een extra genot maken. Zo zien we bijvoorbeeld:

“Het was pal op de middag en ze scheurde van de honger.”

En wat te denken van een “omzwachtelde uitleg”.

De boeken van Coppers staan garant, zo blijkt steeds weer, voor vele uren onbekommerd leesplezier. Ook “Messias” hoort thuis in de categorie “zeer goed” en krijgt -het wordt bij deze schrijver tamelijk eentonig- vier glasheldere sterren.