Een messcherpe date

Lucy Kuijpers -inderdaad, mijn echtgenote- schreef in het kader van een spannende-verhalenwedstrijd voor amateurs het volgende korte verhaal, dat maximaal 3000 woorden mocht tellen. Het werden er 2994.

Mara kijkt voor de zoveelste keer op haar smartphone. Geen nieuwe berichten. Facebook bekijkt ze niet meer. Ze heeft moeite met de verhalen die iedereen plaatst. Zij zou haar persoonlijke zaken nooit zo etaleren.

Het is twee dagen voor Kerstmis. Een paar dagen geleden heeft ze tot haar teleurstelling van haar twee dochters gehoord dat die met de kerstdagen op stap gaan met hun vader Rob. Heel vervelend dat zo kort tevoren te horen, echt weer een streek van Rob. Maar die teleurstelling was al snel verdwenen toen Jack haar appte dat hij de kerstdagen graag met haar zou willen doorbrengen. Bij hem wordt er verbouwd en hij vraagt of het daarom bij haar kan. Natuurlijk wil ze niets liever dan die dagen bij Jack zijn, maar bij haar thuis? Dat betekent dat ze moet koken. Een eenvoudige maaltijd op tafel zetten lukt wel, maar een kerstdiner bereiden? Vorig jaar liet ze de kalkoen te lang in de oven staan en leek de zoete aardappelpuree wel cement. Jack is een lekkerbek. Hij nam haar mee naar goede restaurants en liet haar exquise gerechten proeven.

Het klamme zweet breekt haar uit. Paniekerig zoekt ze op internet naar gerechten die niet moeilijk te maken zijn en er toch feestelijk uitzien. Mara besluit haar hartsvriendin Brenda te bellen en om raad te vragen. ”Waarom vraag je niet of hij kookt”? zegt Brenda. Mara weet helemaal niet of Jack kan koken, maar kan het natuurlijk wel vragen. Na moed verzameld te hebben vraagt ze of hij wil koken. “Natuurlijk liefje. Ik had het al voor willen stellen, maar wist niet of je het leuk zou vinden”.

Met een zucht laat Mara zich op de bank zakken. Ze haalt het elastiekje uit haar lange blonde haren en draait dan rondjes met de wijs- en middelvinger rond haar slapen. Hopelijk zet de hoofdpijn niet door. Als vanzelf gaan haar gedachten naar de eerdere ontmoetingen met Jack. Een lot uit de loterij lijkt hij! Ze is nu twee jaar lid van een datingsite. In die tijd heeft ze al aardig wat afspraakjes gehad. Maar veel heeft dat, tot ze Jack ontmoette, nog niet opgeleverd. Mannen deden zich met hun profiel en foto vaak heel anders voor dan zij in werkelijkheid bleken te zijn. Brenda met wie ze haar geheimen al jaren deelt, had haar daarvoor gewaarschuwd. Stel je je er niet te veel van voor. Veel mannen zijn louter uit op seks of verzwijgen hun geheimen.

Bij Jack is dat heel anders. Hij is vanaf het begin heel open tegen haar geweest. Hij vertelde dat zijn vrouw jaren geleden met ruzie is vertrokken. Zij wilde graag kinderen, maar Jack durfde het niet aan. Zijn tweelingbroer heeft een persoonlijkheidsstoornis en is gewelddadig. Jack was bang dat de stoornis erfelijk zou zijn.

Mara neemt een slokje wijn, het is een overheerlijke Valpolicella Ripasso. Op de achtergrond klinkt “Omarm” van Bløf. Romantische gevoelens borrelen in haar op. Hoe is het toch mogelijk dat ze op haar veertigste zo’n leuke man als Jack heeft getroffen op die datingsite? En dat terwijl haar ex-man Rob haar drie jaar geleden heeft ingeruild voor een jonger exemplaar. Wat was ze boos toen ze erachter kwam dat hij haar bedrogen had. Bijna iedereen in haar omgeving wist van het overspel behalve Mara. Haar zelfbeeld had een behoorlijke optater gekregen en ze wantrouwde bijna elke man.

Jack heeft een leuke jongensachtige uitstraling, hij is charmant, goed gekleed en zeer onderhoudend. Net als Mara houdt hij van het lezen van een spannend boek en drinkt hij graag een glas wijn. Jack lijkt een geslaagd ondernemer, al weet ze niet precies wat hij doet. En heel belangrijk, hij is niet opdringerig en gedraagt zich tegenover haar als een echte gentleman. Afgezien van een paar intense kussen is er nog niets tussen hen gebeurd, bedenkt Mara. Dat maakt de komende kerstdagen extra spannend. Jack zal immers bij haar blijven slapen.

Bij het volgende slokje wijn krijgt Mara trek in toast met Brie. Laat ik dat maar niet doen, ik moet op mijn lijn passen. Rob had altijd commentaar op mijn lichaam, flitst door haar hoofd. Dat wil ik niet nóg een keer meemaken. Ze schrikt op als het scherm van haar smartphone oplicht en het apparaat begint te trillen. “Hoi Jack”, zegt ze bij het opnemen. Uiteraard heeft ze al gezien dat hij het is. Zijn foto staat vol in beeld. “Ha Mara! Het is bijna Kerstmis. Ik verheug me er enorm op de dagen met jou door te brengen. Ik had beloofd dat ik zou koken, maar ik heb een probleempje”, zegt Jack.“Er is ineens een grote klus op mijn werk die wat tijd gaat kosten. Zou jij de boodschappen kunnen doen?” Het blijft even stil. Mara voelt zich nogal ongemakkelijk, maar wil dat niet laten merken.

“Natuurlijk, Jack, dan moet je wel even doorgeven wat er nodig is.”               

“Oké, ik zal een lijstje maken en je straks even mailen. Alles goed met je, lieverd?”            

“Ja hoor, prima”, zegt Mara.                                                                       

“Wat zou ik graag nu al bij je zijn. Even volhouden nog, we gaan prachtige dagen tegemoet. Slaap lekker!”                                                                              

“Jij ook, ik kijk er ook heel erg naar uit. Welterusten.”

Een tijdje later hoort Mara de piep van haar smartphone. Het is de mail van Jack met de boodschappenlijst. Nieuwsgierig bekijkt ze die. Allerlei lekkere dingen, het ziet er veelbelovend uit. Bij de poelier heeft Jack de bestelling al gedaan. Die hoeft Mara alleen maar op te halen. Voor de andere boodschappen moet ze naar verschillende winkels.

Ik ga nog even lezen, denkt ze. Ze pakt het boek waarin ze ruim over de helft is, “Het CARPA Complot” van Heleen van den Hoven. Heel goed geschreven en angstwekkend realistisch. Toch lukt het haar niet goed haar aandacht erbij te houden. Ze gaat naar bed en na lang woelen valt ze eindelijk in slaap.

De volgende ochtend schrikt Mara wakker. Er moet vandaag nog heel veel gebeuren! Niet alleen de boodschappen, maar een kerstboom zou toch ook wel leuk zijn. Die heeft ze niet omdat ze met de kerst toch maar alleen zou zijn. Nu Jack komt, wil ze het huis gezellig aankleden. Bij “Nuance” hebben ze prachtige kaarsen, die goed bij het servies passen. Voor de salontafel wil ze een geurkaars van Woodwick. White Willow Moss ruikt zalig.

En Mara heeft ook nog een ondeugende gedachte gekregen. Ze gaat in een lingeriewinkel een spannend setje kopen. Het is al lang geleden dat ze mooie lingerie heeft gedragen.

Haastig neemt ze een douche, kleedt zich aan en neemt een schaaltje yoghurt met vers fruit. Mara rijdt in haar zwarte Mini Cooper naar het winkelcentrum. Het is erg druk op het parkeerterrein. Als ze eindelijk een plekje heeft gevonden begint het te regenen. Het waait zo hard dat het geen zin heeft om een paraplu mee te nemen.

Het valt niet mee alle boodschappen van het lijstje van Jack te vinden. Ze heeft trouwens nog steeds geen idee wat Jack gaat maken. Met volle tassen loopt ze naar haar auto.

Bij de lingeriewinkel is het ook al niet makkelijk. De keus is enorm, van redelijk degelijk tot uiterst frivool. Mara krijgt ineens het gevoel dat ze Jack eigenlijk nog niet zo goed kent. Ze weet niet wat ze moet kiezen. Uiteindelijk verlaat ze de winkel met een mooi rood kanten setje.

Als ze alles thuisgebracht heeft en uitgepakt, rijdt ze naar een tuincentrum in de hoop dat ze daar zo vlak voor de kerst nog kerstbomen hebben. De mooie bomen zijn natuurlijk al weg, maar er zijn nog een paar kleine boompjes. Ze neemt er twee en zoekt er zilverkleurige potten bij.

Bij het optuigen van de kerstboompjes wordt Mara wat weemoedig. Ze denkt terug aan vroeger tijden toen ze met haar gezin genoot van het kerstfeest. Dat was een warm familiegebeuren. Het werd voor haar anders toen de relatie met Rob op de klippen liep. Heel Nederland in feeststemming, behalve zij. Mara verdrijft de gedachten, het beeld voor de komende kerst is prachtig.

In het vooruitzicht van een uitgebreid kerstdiner maakt Mara vandaag een simpele maaltijd. De geitenkaassalade met een warme ciabatta smaakt haar prima.

Ze schrikt van het doordringende geluid van de deurbel. Wie komt er nu ’s avonds om halftien nog langs? Door het deurspionnetje ziet ze Brenda. Met een gerust hart doet ze open. “Hoi, Mara, ik wilde nog even gezellig een glaasje wijn met je drinken. Wij hebben met de kerstdagen een culinair arrangement in een hotel met de familie, zoals je weet. Ik vind het best moeilijk je juist nu alleen te laten.” “Gezellig, Bren, kom binnen. Wil je rode wijn?” “Graag, je hebt altijd van die lekkere Italianen in huis.”, zegt Brenda grijnzend. “Ik bedoel wijn, hoor!” Haar schaterlach vult de kamer. Mara ontkurkt een fles dieprode Appassimento en schenkt twee glazen in. “Op een mooie kerst!” Als Brenda hoort dat Mara morgen thuis een intiem diner heeft met haar nieuwe verovering, kijkt ze ineens een beetje bezorgd. “Pas je wel goed op, schat? Hoe goed ken je die man eigenlijk?” “Komt goed hoor, Jack is een open boek voor me.”

Na een uurtje gaat Brenda naar huis. Vrijwel meteen gaat de telefoon. Het is Jack. “Hallo schoonheid, is alles gelukt vandaag? “ “Ja hoor.” zegt Mara. “En hoe ging het vandaag met je werk?” “Tja”, zegt Jack, “dat is niet helemaal gegaan zoals ik gehoopt had. Ik vertel je er morgen meer over.

Ik hoop om een uur of vijf bij je te zijn, oké?”                                             

“Oké, tot morgen!”

Mara wordt wat onrustig. De woorden van Brenda spoken nog door haar hoofd. En ook de vage verhalen van Jack over zijn werk en zijn broer laten haar niet los. Rusteloos loopt ze door het huis en verplaatst de blauwe vazen. Ze spuit de berenklauw wit en zet hem in de vazen. Prachtig! Door te rommelen in huis vindt ze haar rust weer. Van lezen komt het niet meer, “Het CARPA Complot” moet maar even wachten tot een later moment.

Die nacht droomt ze onsamenhangend over gigantische overstromingen en ook flarden van “Ripper” van Isabel Allende komen voorbij.

“Ook goedemorgen”, zegt Mara ‘s ochtends tegen haar vermoeid ogende spiegelbeeld. Het is nog vroeg, dus tijd genoeg voor een uitgebreid bad-ritueel. Ze pakt de pot Hammam Hot Scrub van Rituals, begint zachtjes te scrubben en neemt de verfrissende geur van eucalyptus in zich op. Daarna spoelt ze de scrub met veel warm water af. Als ze zich heeft afgedroogd en ingesmeerd met een heerlijke bodylotion, bekijkt ze haar lichaam in de grote spiegel van de linnenkast in haar slaapkamer. Ze ziet er goed uit. Haar regelmatige bezoeken –ook al moest ze zich soms met tegenzin daartoe zetten- aan de sportschool hebben hun uitwerking niet gemist. Mara’s zelfvertrouwen neemt weer toe. Hier zal het niet aan liggen. De dagen met Jack worden gewoon een feest, denkt ze. Ze trekt vrolijk neuriënd haar badjas aan en gaat aan de slag.

Het is inmiddels halftwaalf, de latte macchiato smaakt haar goed en ze geniet van het stukje pure chocola dat ze op haar tong laat smelten. Het zal nog ruim vijf uur duren voordat Jack er is. Mara maakt een lijstje van alles wat ze nog moet doen, zodat ze niets vergeet.

Het moet een fantastische avond worden!  

De tafel is nu al feestelijk gedekt met een champagnekleurig kleed van damast met Franse lelies. Witte wijn ligt koud, rode wijn is op temperatuur, de lichtjes in de vorm van sterren in de kerstboompjes zijn al aan.

Mara staat voor haar kledingkast en trekt haar badjas uit. De twijfel slaat ineens toe. Ze heeft spijt dat ze gisteren niet aan Brenda heeft gevraagd wat ze aan moet doen. Het lingeriesetje zeker, daar heeft ze het tenslotte voor gekocht. Maar dan? Ze wil niet te uitdagend zijn maar wil er wel aantrekkelijk uitzien voor Jack. Uiteindelijk kiest ze voor een eenvoudig donkerblauw jurkje van Claudia Sträter waar haar figuur goed in uitkomt. Ze vindt het zelf al een spannende gedachte dat ze daaronder het rode setje draagt. Snel brengt ze haar haar in model en maakt zich zorgvuldig op.

’s Middags bellen dochters Faye en Nina haar nog op. Ze vragen of ze het écht niet erg vindt dat ze deze kerst niet samen vieren. Ze reageert luchtig om haar dochters gerust te stellen. Mara heeft hun nog niets verteld over Jack, en wil dat voorlopig zo houden. Ze houdt zich op de vlakte en zegt dat ze nog wat dingen in huis moet doen. Verder zal ze het rustig aan doen. Heerlijk even niets na een paar drukke werkweken. Ze wenst haar dochters veel plezier.

Om de tijd te doden gaat Mara nog wat zinloze klusjes in huis doen. Rust heeft ze niet meer, spanning neemt bezit van haar. Rond halfvijf zet ze alvast een muziekje aan. Ze kiest op haar iPod de speellijst “romantische muziek”. Even later klinkt de heerlijke stem van Ed Sheeran uit de speakers van de soundbar met het nummer “Perfect”. En daarna steekt ze de kaarsen aan.

Klokslag vijf uur gaat de bel. Als ze de deur opendoet, ziet ze Jack staan. Hij lacht van oor tot oor en geeft haar bij een voorzichtige kus een prachtig wit boeket. In zijn andere hand heeft hij de hengsels van een grote weekendtas. “Wat zie je er stralend uit”, zegt Jack. Mara krijgt het er warm van. “Fijn dat je er bent. Kom binnen” Jack zet de weekendtas in de hal en loopt met Mara mee de kamer in. 

“Maak het jezelf gemakkelijk. Zullen we beginnen met een glaasje wijn?” “Lekker, wit graag. Heb je Sauvignon Blanc?” Ze pakt een lekker fruitige Nieuw-Zeelandse uit Marlborough uit de koelkast en draait de schroefdop eraf. Bij het inschenken van de wijn beslaan de glazen. “Proost op onze verdere kennismaking, op een prachtige vrouw.” Mara bloost. Ze klinken met de glazen en nemen een slok. “Vertel eens wat meer over de klus in je onderneming van de afgelopen dagen”, zegt Mara. Ze kijkt hem aan en bespeurt iets van onrust in zijn ogen als hij een snelle blik op zijn smartphone werpt.

“Dat zal ik zo doen, maar ik moet eerst nog iets uit de auto halen dat ik ben vergeten. Ik laat de voordeur wel even op een kier staan.” “Oké, ik zie je zo weer”, zegt Mara lichtelijk verbaasd. Wat zou hij nu nog vergeten kunnen zijn, denkt ze. Jack blijft nogal lang weg. 

Mara gaat maar even naar de wc. Als ze door de hal loopt voelt ze de koude luchtstroom door de openstaande voordeur en ze doet snel de tussendeur dicht.

Ze ziet dat de weekendtas openstaat. Dat is vreemd, toen Jack aankwam was de rits van de tas dicht. Ze ziet iets blinken bovenin de tas, en kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Nu Jack nog niet terug is, kijkt Mara snel even in de tas. Het lijkt wel een mes. Wat moet Jack met een mes? Ze realiseert zich ineens weer dat ze helemaal niet zo veel weet van Jack en hoe kwetsbaar ze in haar eigen huis is. Door de vele thrillers die ze heeft gelezen, slaat haar fantasie op hol. OMG, denkt ze, wat nu?

Ze snelt naar de kamer en belt Brenda op haar mobiel, maar op het moment dat die opneemt, hoort ze Jack bij de voordeur. Snel drukt ze het gesprek weg. Ze is erg geschrokken, maar probeert uiterlijk rust uit te stralen. Jack komt de kamer binnen. Wat ziet hij er gejaagd uit… Mara blijft hem messcherp observeren.

 “Zal ik even nieuwe wijn inschenken? Deze is te warm geworden”, zegt Mara. “Dat is een prima idee, maar laten we ook alvast wat voorbereidingen voor het eten treffen. Er is nog flink wat werk te doen. Ik pak even mijn spullen, leg jij vast de ingrediënten klaar?” Mara gaat naar de keuken.

Met trillende handen schenkt ze twee nieuwe glazen koele witte wijn in en neemt zich meteen voor daar weinig van te drinken. Dan kijkt ze nerveus rond op zoek naar iets waarmee ze zich zo nodig kan verweren. In de vensterbank staat een bronzen beeldje. Daar kan ik eventueel een flinke klap mee uitdelen, denkt ze, en ze zorgt dat ze in de buurt van het beeld blijft. Daar is Jack…

In zijn hand heeft hij een groot mes! Mara gilt van schrik en zet zich schrap. “Waarom schrik je zo?”, vraagt Jack verbaasd. “Ik heb dit mes meegebracht omdat ik het vlees van de poelier nog moet fileren. Omdat ik niet zeker wist of jij het juiste mes in huis zou hebben nam ik dit mee. Je houdt toch niet van koken?” “Nnnee”, stamelt Mara. “Lieverd, je hoeft niet zo angstig te kijken. Kom eens hier.”” Hij pakt haar vast en ze verstart. “We moeten eerst even praten.”

Intussen ligt in de woonkamer de smartphone van Mara te trillen. Er komt een appje binnen van Brenda. “Hé meis, wat is er aan de hand? Je belde, drukte me meteen weg, en nu kan ik je niet meer bereiken. Laat alsjeblieft iets van je horen, ik maak me zorgen.”

Als ze even later op de bank zitten vertelt Jack wat er gebeurd is. Stan, de tweelingbroer van Jack, zou de kerst bij zijn gezin doorbrengen maar raakte vanochtend in een psychose. Jack bracht Stan tegen diens zin terug naar de kliniek.

 “Om 17.15 uur kreeg ik een appje dat ik hen met spoed moest bellen. Ik wilde dat even in de auto doen om jou niet ongerust te maken. Een medewerker van de kliniek vertelde me dat Stan vlak nadat ik hem had teruggebracht, ongemerkt uit het gebouw is verdwenen. Ik ben zo suf geweest Stan te vertellen waar ik vanavond ben, dus moet ik het je nu wel vertellen.”

Jack staat op en haalt zijn handen door z’n haar. Hij schudt zijn hoofd, hoe kon hij zo dom zijn. Wat zal de avond brengen? Waar is Stan…