W.A. Dehairs: De graffitimoorden

De Vlaamse schrijver W.A. (Wouter) Dehairs debuteerde in 2017 met de ijzersterke thriller “Lockdown”. Het boek werd destijds zeer goed ontvangen.

Zijn nieuwe thriller “De graffitimoorden” verscheen deze maand en werd met de nodige spanning verwacht, temeer daar de verschijning later geschiedde dan gepland. Maar het resultaat is ernaar!

Hoofdpersoon is Keller Brik, een gewezen politieman die privédetective is geworden in Brussel. Hij voert uiteenlopende, niet steeds even uitdagende opdrachten voor cliënten uit in nauwe samenwerking met zijn opvallende assistente Gwen Van Meer. Het verhaal begint met een bijzondere confrontatie met de befaamde kunstenaar Maria Marinova.

Niet veel later ontmoet Keller zijn oude vlam Lisa Vyverman, wier echtgenoot Jakob Vanderwyden is verdwenen. Keller aanvaardt Lisa’s opdracht haar man te vinden. Jakob is een hoge ambtenaar met een op het oog onberispelijke levenswandel. Als hij wordt gevonden, blijkt hij op een afschuwelijke manier te zijn vermoord. Vlakbij de plaats delict wordt een grote graffititekening op een gebouw aangetroffen waarin het tafereel van de moord treffend wordt weergegeven. 

Dan duiken er elders in de stad nieuwe graffititekeningen op met soortgelijke voorstellingen. Zijn die een aankondiging van nieuwe moorden? Het wordt een wedloop met de moordenaar.

Hoofdinspecteur van politie John Devuyst doet samen met inspecteur Rina Verstrepen het onderzoek onder het toeziend oog van de vrouwelijke commissaris Chris Decorte. Met Devuyst heeft Keller jaren geleden een heftige confrontatie beleefd met Joegoslavische drugscriminelen. Daarna heeft Keller de politie verlaten. Nu loopt hij bij de uitvoering van zijn opdracht de politiemensen soms voor de voeten maar zijn bemoeienis werpt ook nut af.

Er wordt een graffitikunstenaar opgepakt en verhoord.

“Devuyst hief zijn hand weer op. Omdat die hand de grootte had van een A4’tje, had het gebaar haast meteen effect.”

Er volgen spannende verwikkelingen die af en toe even ontspannen worden met een mooie bescheiden dosis oorspronkelijke humor. Een voorbeeld voor de goede verstaander uit een gesprekje tussen Keller en Gwen.

“Zelfkennis is het begin van alle wijsheid”, zei ze.

Ze keek hem wel aan nu.

“Dat komt van Socrates trouwens.”

“Is dat zo?”

Hij hield zijn hoofd schuin en staarde in de lucht.

“Dus die kon niet alleen goed voetballen dan?”

*voor wie deze grap begrijpelijkerwijs niet meteen duidelijk is: zie onderaan deze recensie

Tegen het einde van het verhaal zijn er enkele fraaie plotwendingen die even logisch als onvoorzienbaar zijn. Het na diens dood ontdekte dubbelleven van Jakob Vanderwyden ligt daaraan ten grondslag. Als bij een tussentijdse analyse van de stand van zaken John Devuyst denkt dat de zaak opgelost is, komt Keller sterk uit de hoek en is Devuyst de onnozelaar.

“Alles verklaard? Er zitten in deze zaak meer gaten dan in een blok emmentaler.”

“Ja, waar dan?”

W.A. Dehairs heeft na zijn veelbelovende debuut de belofte ruimschoots ingelost. “De graffitimoorden” is gebouwd rondom een mooie plot met originele trekken. Schrijfstijl en taalgebruik zijn onberispelijk, maar dat niet alleen. Dehairs verstaat de kunst met eenvoudige woorden razendsnel een helder en indringend beeld te scheppen van de gebeurtenissen. De belangrijke karakters in het verhaal worden goed uitgewerkt en komen voor de lezer volledig tot leven. De weinige, maar voor het verhaal functionele gruwelijkheden zijn terughoudend en niet te zeer in detail beschreven. Dat zullen vele lezers prettig vinden.

Het boek is gelardeerd met een kleine, maar o zo aardige portie humor. Dehairs heeft met “De graffitimoorden” opnieuw een zeer goed boek afgeleverd dat vier forse sterren verdient.

Voor hen die dat niet weten (en dat is volkomen vergeeflijk): Socrates was ook een Braziliaanse stervoetballer, begin jaren tachtig.