Toni Coppers: Een dodelijke biecht

Van de Vlaamse thrillerauteur Toni Coppers zijn op deze blog tot nu toe maar liefst negentien boeken besproken. Laatstelijk waren dat de absolute toppers “Roofdier” en “Onschuld”. “Roofdier” is het vierde deel in de serie met Alex Berger als middelpunt. En “Onschuld” is de twintigste (!) thriller rond de onverslijtbare commissaris Liese Meerhout. Die eindigde met een uiterst heftige gebeurtenis voor Liese waarvan de nasleep in het op 25 april 2025 verschenen “Een dodelijke biecht” nog steeds een grote rol speelt.

Liese overleefde een jaar geleden ternauwernood een moordaanslag. Ze werd op straat neergeschoten en raakte in coma. Daaruit ontwaakt heeft ze weliswaar geen hersenschade, maar ze heeft veel last van zware restverschijnselen. Daardoor kan en mag ze haar werk als commissaris bij de Moordbrigade niet verrichten. Ze is door de dienstleiding en de bedrijfsarts op een zijspoor gezet en heeft daar veel moeite mee, ofschoon het gewoonweg niet anders kan. Haar voortdurende innerlijke strijd over de vraag of ze haar oude werk nog ooit zal kunnen oppakken, speelt op indringende wijze dwars door het verhaal.

Als Liese in het restaurant van haar partner Matthias een vrouw in nood naar haar gevoel niet adequaat helpt, blijft ze zichzelf dat verwijten. Een jonge priester wordt dood gevonden. Bij zijn lichaam worden dertig muntstukken aangetroffen, een verwijzing naar de Bijbelse geschiedenis van Judas.

“De Bijbel vertelt dat Judas daarna zo gebukt ging onder wroeging dat hij zich verhangen heeft.” “Dus deze aankomende priester heeft iemand verraden?” “Of hij was dat van plan”, antwoordt Masson.

Het is het begin van meer moorden met een vergelijkbare modus operandi. Het vertrouwde rechercheteam met onder anderen hoofdcommissaris Frank Torfs, hoofdinspecteur Nourredinne Naybet en inspecteur Daphne de Jong heeft er de handen vol aan. En ook de kleurrijke patholoog-anatoom Fabian Steppe is weer present. Michel Masson is als plaatsvervanger van Liese aangesteld, en verricht zijn werk weer op zijn geheel eigen wijze, onder meer tijdens een dienstreis naar Rome.  

In de publieke opinie ontstaat een verhitte discussie over de onschendbaarheid van het biechtgeheim die tot begrijpelijke polarisatie leidt. Het speurwerk wordt er behoorlijk door gehinderd.

Om uiteenlopende redenen aansprekende personages verschijnen in beeld. Journalist Vincent Laermans, advocaat Wim Heylen, pastoor Norbert De Mangelaere, Maite Coninckx, de blinde Claudine Delaere en anderen maken het verhaal bijzonder interessant en veelzijdig in thema’s. Op even subtiele als doortastende wijze verzamelen de speurders aanwijzingen die tot de ontmaskering van de dader moeten leiden. De ontknoping is sterk gestructureerd en zoals altijd bij Coppers verrassend én onderbouwd.

Het gezegde “Goede wijn behoeft geen krans” zal wijnliefhebber Michel Masson zeer aanspreken, maar het klinkt clichématig in de bespreking van een boek van Toni Coppers. Al vele malen is hier de loftrompet gestoken over de soepele, beeldende schrijfstijl en de steeds weer fraaie structuur van de plot van het verhaal. Ook nu weer is het van extreem hoge kwaliteit. De promo “Coppers lezen is verslavend” is gewoonweg waar, telkenmale blijkt het weer.

“Een dodelijke biecht” is een nieuw hoogtepunt in het werk van Coppers (en echtgenote Annick Lambert) waarvoor superlatieven bijna ontoereikend zijn. De plot en ook de ijzersterke psychologische beschrijving van de zielenroerselen van Liese leiden onvermijdelijk tot de maximale waardering van vijf onschendbare sterren.