Carlos Ruiz Zafón: Marina

Vandaag werd bekend dat de grote schrijver Carlos Ruiz Zafón op slechts 55-jarige leeftijd is overleden. Zijn prachtige vierluik romans over het Kerkhof der Vergeten Boeken vormt een monument in de hedendaagse literatuur. De eerste drie "De schaduw van de wind" (2008), "Het spel van de engel" (2009) en "De gevangene van de hemel" (2012) las ik vér voordat ik recensies ging schrijven. Ze maakten destijds een onvergetelijke indruk. Het laatste deel "Het labyrint der geesten"  (2017) was een prachtig sluitstuk van de cyclus.

In 2013 las ik "Marina", een als YA bedoeld boek van Zafón. Als 61-jarige genoot ik er enorm van. 

Als eerbetoon aan de schrijver hierbij de originele oude recensie.

Het pas in het Nederlands verschenen boek ”Marina” van Carlos Ruiz Zafón is een verhaal dat Zafón in 1999 schreef. Het was kennelijk bedoeld als zijn laatste Young-Adultboek, voordat hij aan zijn magistrale werken “De schaduw van de wind” (2008), “Het spel van de engel” (2009) en “De gevangene van de hemel”(2012) begon.

Het verhaal van “Marina” gaat over de bijzondere band die ontstaat tussen de vijftienjarige kostschoolleerling Oscar en Marina, de dochter van de kunstschilder Germán Blau en diens overleden vrouw Kirsten, een operazangeres. De twee ontmoeten elkaar als Oscar een uitstapje maakt uit het internaat.

Oscar en Marina ontdekken een macaber ritueel dat zich maandelijks afspeelt op een kerkhof. Daar legt een gesluierde vrouw bij een grafsteen zonder naam telkens een roos. Op de grafsteen prijkt louter de afbeelding van een zwarte vlinder.

Zij proberen de achtergronden van het ritueel te achterhalen en belanden in een maalstroom van vreemdsoortige avonturen die zich deels afspelen in het labyrint onder de straten van Barcelona. De intrigerende industrieel Kolwenik en diens echtgenote Vera Irinova spelen in de speurtocht van Oscar en Marina naar de ontrafeling van het mysterie een belangrijke rol. Onwerkelijke gebeurtenissen passeren de revue, maar houden de lezer wel in hun greep.

Het verhaal eindigt uiterst dramatisch.

Carlos Ruiz Zafón heeft een magistrale en indringende penvoering laten zien in zijn drie genoemde boeken vanaf 2008. “Marina” doet daar nauwelijks voor onder; weliswaar is nadien een verdere groei in zijn stijl merkbaar, doch ook in dit boek zijn pareltjes te vinden.

 “Marina keek me lang aan. Achter haar glimlach straalden haar asgrijze ogen een ontwapenend treurig licht uit.”

 “De dageraad betrapte ons op een bank bij de haven. Ik bekeek deze onbekende met wie ik urenlang door de straten had gelopen en ik had het gevoel dat ik hem altijd al had gekend. Dat zei ik ook tegen hem. Hij lachte en op dat moment werd me duidelijk, met die zekerheid die je hooguit tweemaal in je leven hebt, dat ik mijn dagen aan zijn zijde zou doorbrengen.”

 “Marina” is een prachtig boek dat zeker moet worden gelezen door liefhebbers van soms bijna poëtisch proza. Het is geen ouderwetse thriller, maar spannend, ontroerend en surrealistisch. Opvallend vind ik dat het wordt aangemerkt als een Young Adult. Young blijkt een zeer relatief begrip te zijn. Als 61-jarige heb ik in ieder geval genoten!

 Het boek verdient vier stralende sterren.