Mooie ukv's van Hendrik-Jan de Wit

Al vele jaren ben ik groot bewonderaar van de Zeer Korte Verhalen (zkv) van wijlen A.L. Snijders. Op deze blog staan vanaf 2018 diverse stukjes over zijn leven en werk. Zie “A.L. Snijders: een fenomeen”, “A.L.Snijders, een literair fenomeen”, “A.L. Snijders, een inkijkje”, “A.L.Snijders: Het oog van de naald”, “A.L. Snijders: Doelloos kijken”, “Snijders’laatste radio-optreden”, “A.L. Snijders overleden”, “Testrit, een zkv van A.L.Snijders” (een vlog) en “A.L. Snijders: Tat Tvam Asi”. 

Zijn in 2023 postuum uitgegeven bundel “Oh the world, Ah the world” ligt hier, door drukte al geruime tijd, nog ter lezing.

Sinds 12 februari 2023 ontvang ik als abonnee elke zondag een kort verhaaltje per mail van Hendrik-Jan de Wit. Ze zijn uitermate gevarieerd en steeds zeer lezenswaardig. De vraag rijst welke benaming dit genre heeft. Het antwoord daarop komt na een tip van Hendrik-Jan uit de bundel "Vijf bijlen" (2009) van A.L. Snijders. De grootmeester introduceerde aldaar in het verhaaltje "Protest" het begrip ukv (UltraKort Verhaal). Geïnteresseerden kunnen zich op de mailinglijst van de schrijver laten plaatsen via https://hendrik-jandewit.blogspot.com/p/meelezen.html

Het ukv van vandaag is zó mooi en vol diepe gedachten dat ik het met toestemming van de auteur hier integraal opneem. Hendrik-Jan besluit ieder verhaaltje met een haiku van eigen hand. Haiku is een Japanse stijlfiguur in de dichtkunst die in de meest strikte vorm bestaat uit drie regels met respectievelijk 5, 7 en 5 lettergrepen. En dan is nu het woord aan de auteur.

PAADJES

Als de blaadjes van de bomen zijn, verschijnen in de tuin de paadjes. Het zijn kruipdoor sluipdoor-weggetjes van de teckels. Ze lopen langs het hek, waar onze teckels hun ronde doen. Soms graaft Teuntje een gat in de aarde, die ik dan demp met mijn scheldende schep. Zo voorkomen we een loopgravenoorlog.

Gedachten zijn vaak van die smalle paadjes waarover je glibberend gaat. Voor je het weet, kun je niet meer terug over de gladde modder. Zo verdwijn je in het oude patroon van ingesleten paadjes.

Daarom maak ik nieuwe wegen in mijn gedachtenkronkels. De vrouw die me hierbij helpt, trommelt met haar vingers op de rug van mijn handen. Ze noemt een naam die ik ken en een situatie. Je kruipt even in de huid van de naam. Denkt aan de situatie. Maak een herinnering, zegt de vrouw dan. Zo loop ik na een sessie over allemaal nieuwe paadjes.

 

dunne druppeltjes

kleven aan het brillenglas

extra mistlaagje