Toni Coppers: Nooit meer alleen

In afwachting van de recensie van het nieuwste boek van Toni Coppers "De jongen in het graf" is hier mijn bespreking van diens voorlaatste boek. 

De Vlaamse auteur Toni Coppers is zeer productief maar doet geen concessies aan de hoge kwaliteit van zijn thrillers. “Nooit meer alleen” is alweer het dertiende deel in de succesvolle serie met commissaris Liese Meerhout als intrigerend middelpunt.

Het verhaal komt alleszins rustig op gang, maar de spanning is al snel onderhuids voelbaar. Judith Devries, een alleenstaande vrouw van achtendertig jaar, ziet dat het gordijn van haar slaapkamer beweegt terwijl er niemand binnen is en de ramen dicht zijn. Ze denkt dat er af en toe een vreemde in haar huis rondwaart maar er is geen enkel bewijs. De politie kan met haar verhaal niets doen.

In de volksbuurt Seefhoek in Antwerpen worden steeds meer katten op gruwelijke wijze omgebracht en in walgelijke poses “tentoongesteld”. Commissaris Liese Meerhout krijgt het voorgevoel dat de onbekende dader ervan meer is dan een kattenhater en aan het oefenen is voor het vermoorden van mensen.

Als onder verdachte omstandigheden een dode vrouw wordt gevonden, wordt het welbekende team van Liese met onder meer de sympathieke hoofdinspecteurs Sofie Jacobs en Michel Masson onder supervisie van de soms nukkige maar wel altijd rechtvaardige hoofdcommissaris Frank Torfs belast met het onderzoek. Er vinden diverse dramatische gebeurtenissen plaats. Liese tast lange tijd in het duister omdat de dader zeer geraffineerd tewerk gaat.

Intussen krijgen ook de wederwaardigheden van de politiemensen in privé ruime aandacht. De ontwikkeling van de belangrijkste personages gaat weer wat verder en blijft fraai gebalanceerd en interessant.

In cursieve hoofdstukjes wordt de lezer geconfronteerd met de gedachtewereld van een zieke geest die een uiterst merkwaardige opvatting huldigt over zijn missie in het leven.

“Ik ben de poortwachter.”

Toni Coppers heeft zich allang ontwikkeld tot een voortreffelijke stilist en heeft een vaardige pen. Zijn schrijfstijl en woordgebruik zijn voorbeeldig en onberispelijk. Het kost de lezer geen enkele moeite in het verhaal te geraken en erin te blijven. Het verhaal is goed opgebouwd en consistent. De dialogen zijn afgewogen en de beschrijving van de gebeurtenissen is beeldend en samenhangend. Boeiend is het steeds, en de décorwisselingen maken het zonder meer aantrekkelijk.

Het politieteam is samengesteld uit rijkelijk gevarieerde personages die tezamen niet alleen een professioneel maar ook een zeer menselijk beeld neerzetten.

De plot is niet al te ingewikkeld, al blijft de lezer lange tijd in het ongewisse omtrent de ontknoping. Die komt als de dader een fout maakt die hem fataal wordt. Wie hij is, komt als een complete verrassing.

De formule met Liese Meerhout is beslist nog lang niet uitgewerkt, zij en haar team blijven intrigerend. Coppers weet de bekende personages steeds weer nieuwe verdere inhoud te geven.

De kracht van het boek is óók dat het prima als standalone gelezen kan worden.

“Nooit meer alleen” is een zeer goede thriller en verdient vier sterren.