Boekrecensies van Charles Kuijpers

In mei 2019 debuteerde Antoinette Kalkman met de psychologische thriller “Bonuszoon”. Het boek beleefde in november al zijn derde druk. De vele zeer positieve meningen over het boek noopten ertoe het alsnog te gaan lezen. In de proloog bevindt hoofdpersoon Lauren zich in benarde omstandigheden. De lezer staat direct op scherp, maar moet daarna wel lang wachten op het opnieuw sterk oplopen van de spanning. Op zich is dat overigens helemaal geen bezwaar, het zegt iets over de functie van een proloog in een thriller.                                                                                                                                                  Lauren Valerius is beeldend kunstenares en moeder in een samengesteld gezin met haar vriend Mark. Het gezin telt maar liefst vijf dochters. De relatie van Lauren en Mark staat onder druk, zoals Kalkman met een fraai stijlbloempje aangeeft: “….., realiseer ik me als ik hem aankijk. In zijn ogen vallen de brokstukken van onze relat

Het dunbevolkte IJsland (ruim 360.000 inwoners) kent ten minste drie thrillerschrijvers wier werk in Nederland is uitgebracht. Arnaldur Indridason timmert van hen het langste aan de(ze) weg. Zijn thrillers rond inspecteur Erlendur Sveinsson zijn zeer lezenswaardig. In 2014 las ik met veel genoegen de eerste vijf delen.                                                                                                                                                 Dan is er Yrsa Sigurdardóttir, die eveneens tot de top van de Scandinavische thrillerauteurs wordt gerekend. In 2015 las ik “Stuurloos”, een goed boek. Een althans in Nederland nieuwe ster aan dit firmament is Ragnar Jónasson. Zijn eerste boek “ Sneeuwblind ” (oorspronkelijk geschreven in 2010) werd in januari 2020 zeer goed onthaald in ons land. De kenners zagen direct vol spanning uit naar het nieuwe boek.  “Inktzwart” verscheen (al) op 14 juli 2020. Het is geschreven in 2011, en gaat verder met de uit het eerste boek bekende

Mijn bonusdochter Ilse is zeer creatief. Ze ontwerpt geheel in eigen beheer onder meer boekjes voor speciale gelegenheden. Zo maakte Ilse in opdracht van mijn zoon Paul en schoondochter Nienke het boekje "Haas gaat op zoek". Voor de achtergronden daarvan zie de recensie ervan. Kort geleden maakte Ilse voor een vergelijkbare situatie het boekje "Een bijzondere boom". De kern ervan is dit: Over de boekjes gaat onderstaande vlog.

In 2018 verscheen in Amerika “Where the crawdads sing”, het romandebuut van de biologe Delia Owens. Het boek werd in Amerika een sensatie: niet minder dan 25 weken stond het op nummer 1 in de bestsellerlijst van The New York Times. In hetzelfde jaar werd het al in Nederland uitgegeven onder de titel “Het moerasmeisje”, maar het viel vermoedelijk in dat jaar niet echt op bij de lezers. Waarschijnlijk om die reden en natuurlijk ook omdat het volgens velen een zeer goed boek is, werd het in januari 2020 opnieuw uitgegeven, en nu onder de titel “Daar waar de rivierkreeften zingen”. Een letterlijke vertaling van de Amerikaanse titel, maar ook een die intrigeert en biologeert. In de proloog wordt in 1969 een dode gevonden in het drasland (dat is weke, moerassige grond) nabij het plaatsje Barkley Cove in North Carolina. “Drasland weet alles van de dood en beschouwt een sterfgeval niet noodzakelijkerwijs als een tragedie, laat staan als een zonde.” Het verhaal begint in 1952. Kya Clark w

Godfried Bomans (1913-1971) was een productieve en veelzijdige schrijver. Hij schreef meer dan zestig boeken. Zijn indrukwekkende bibliografie is onder meer te vinden op Wikipedia. Er zijn ook talrijke anekdotes over Bomans. De op afstand meest bekende is wel die over zijn legendarische opmerking in 1963 als presentator van het Grand Gala du Disque bij een optreden van de zangeres Marlène Dietrich. Zij was befaamd door haar fysieke schoonheid, in het bijzonder haar lange welgevormde benen. Bomans verzuchtte toen: “had mijn vrouw maar één zo’n been”. De meeste van zijn boeken zijn helaas niet meer nieuw verkrijgbaar. In 2019 verscheen het kleine boekje “De brandmeester”, genoemd naar een van Bomans’ vele onsterfelijke scheppingen. In dit geval gaat het om brandweercommandant Koperbuik, die in de prachtige bundel “Kopstukken” figureert als een brandweerman met buitensporige inzet voor zijn werk. Als hij na het blussen van een brand wordt geïnterviewd, ontspint zich het volgende hilaris

In haar zeer goede psychologische thriller “ Vissen praten niet ” uit juni 2019 gaf de Vlaamse Tine Bergen blijk van een geheel eigen stijl van schrijven. In juni 2020 verscheen haar nieuwe boek “Zullen we het liefde noemen?”. Behoudt Bergen daarin haar stilistische originaliteit en oorspronkelijkheid? Psychologe Esther Dedoncker leidt ogenschijnlijk een gelukkig leventje met haar man Stef, zoon Linus (8) en dochter Annabelle (5). Dat “geluk” vertoont al geruime tijd de nodige barstjes, die ineens scheuren worden als voor de deur van hun woning een vreselijk drama plaatsvindt. De auto van het gezin rolt van de hellende oprit af terwijl zoon Linus erin zit. De Passat komt tot stilstand tegen een bankje waarop iemand zit die daarbij het leven laat. De politie in de persoon van inspecteur Joeri Ravels staat al snel op de stoep en bijt zich voor het gezin Dedoncker ergerlijk vasthoudend vast in de vraag of het wel een ongeluk was. Er blijken in het recente verleden diverse problemen te