Boekrecensies van Charles Kuijpers

 De derde novelle van Hilde Vandermeeren in de recentelijk uitgekomen trits is “Het huis aan de overkant”. De andere twee zijn “ Een woord te veel ” en “ Kinderen eerst ”, deze zijn hiervoren besproken. Het verhaal speelt zich af op een eiland waar slechts twee huizen staan, Ferguson House en de Jachthut. Het eiland is slechts enkele keren in de maand per boot bereikbaar en is verstoken van alle moderne communicatiemiddelen. Daarmee is het een oase van rust, althans zo lijkt het. De 36-jarige Liz heeft geen partner meer en heeft haar drukke baan als hr-manager in Londen opgezegd. “Als je eenmaal de top hebt bereikt, kun je alleen maar vallen.” Ze woont nu in het Ferguson House en organiseert daar retraites voor groepjes mensen met burnoutklachten. Het grote huis en de omgeving lijken in alle opzichten de ideale plek voor deze rustgevende activiteiten, waaronder ook tamelijk zweverige. In de Jachthut woont Sarah met haar nieuwe vriend Paul, een stoere, wat simpele man met het hart

 Na “ Kinderen eerst ” is “Een woord te veel” de tweede novelle van het recent verschenen drieluik van Hilde Vandermeeren die hier aan de orde komt.  Hoofdpersoon in het verhaal en tevens ik-figuur is Cynthia, begin dertig en getrouwd met Sean. Zij trekt veel op met haar zus Morgan, met wie ze een soort haat-liefdeverhouding heeft, en haar ex-buurmeisje Drew. Cynthia zit zonder werk sinds haar kapperszaak failliet is gegaan. Zij jaagt een droom na als ze geselecteerd wordt als deelnemer aan de absurdistische realityshow Maskerade. De winnaar daarvan moet krankzinnige beproevingen doorstaan, maar krijgt dan ook een extreem grote en kostbare prijs. Cynthia ziet zichzelf al als een beroemdheid en ter voorbereiding daarop koopt ze alvast de nodige dure kleding. Dit tot ontstemming van Sean die forse financiering heeft moeten aantrekken voor de groei van zijn loodgietersbedrijf waarin hij pas de relatief dure medewerker William heeft aangetrokken. Sean keurt de forse uitgaven van zijn vrouw

 De Vlaamse schrijfster Hilde Vandermeeren heeft niet alleen een respectabel aantal kinderboeken op haar naam, maar schreef in de periode 2013 t/m 2018 zes thrillers van hoge kwaliteit, en in de periode 2018 t/m 2020 samen met strafpleiter Walter Damen een serie van drie ook al zeer goede thrillers. Van deze boeken zijn er acht hier besproken, zie de boekenlijst . Tot verdriet van haar fans kondigde Hilde op 25 september 2020, nota bene haar verjaardag, aan te stoppen met schrijven, zie het item op deze blog   “ Einde aan het schrijverschap van Hilde Vandermeeren   … ” Maar gelukkig, het bloed kruipt niet zelden waar het niet gaan kan. Hilde is teruggekomen van haar besluit en het eerste resultaat van haar nieuwe dadendrang is een drietal novelles die recentelijk louter als e-book en als luisterboek zijn verschenen. Nu is het schrijven van korte verhalen of iets langere novelles een vak apart. Diverse schrijvers waagden zich daaraan, met wisselend succes. De thrillers van Hilde war

 In januari 2020 verscheen het Nederlandse debuut “ Sneeuwblind ” (4*) van een in ons land nieuwe ster aan het Scandinavische thrillerfirmament in de persoon van de IJslander Ragnar Jónasson. Het was het begin van een succesvolle serie rond de jonge rechercheur Ari Thór Arnason. De verhalen spelen zich af in het woeste en veelal ijskoude en besneeuwde noorden van IJsland. De originele boeken zijn overigens zo’n tien jaar eerder verschenen. In mei 2022 verscheen na “ Inktzwart ” (4*) en “ Poolnacht ” (4*) het vierde deel “Ademloos”. De vertrouwde hoofdpersonen Ari, diens partner Kristin en Ari’s voormalige chef Tómas spelen weer de eerste viool. In de proloog, hier “Inleiding” genoemd, wordt een angstwekkend en dramatisch tafereel van vijfentwintig jaar geleden beschreven: een jong meisje valt van een hoge rots te pletter. Het verhaal begint met de terugkeer van de nu 33-jarige Ásta Káradóttir (de IJslanders zijn net als de Basken scheutig met accenten op eigennamen) op de onheilsplek

 “De tijdontkenner” is de bijzondere titel van de debuutroman van de Vlaamse redacteur en journalist Ilse Ceulemans. Op de cover staat een fraaie afbeelding van een goudvis die de wereld met een verbaasde blik bekijkt. Het diertje vervult in het verhaal een aparte rol als een soort rode draad. De eenenvijftigjarige Erik is tv-recensent bij een krant. Zijn rubriek met de grappige naam “De zenderling” wordt goed gelezen. Niettemin staat hij voor een keerpunt in zijn leven. Erik voorvoelt een ommekeer in zijn werk en neemt daar een voorschot op door zich zomaar af te melden voor de nieuwe werkdag. Zijn echtgenote Anna leidt haar eigen leven. Zij heeft het zó druk dat de actie van Erik vrijwel aan haar voorbijgaat. Erik spiegelt zich aan de generatiepiramide, een stelling over het succes in het werk van opvolgende generaties. Zijn vader was een succesvolle tandarts. Erik heeft meer en meer het gevoel dat hij zich in de dalende lijn van de piramide bevindt en vraagt zich af welk nut hij n

 Frank Westerman legt zich toe op het schrijven over de werkelijkheid en is voor zijn eigen werk wars van fictie. In het voorwoord van de in april 2022 verschenen verhalenbundel “Te waar om mooi te zijn” merkt hij daarover op: “De werkelijkheid is te weerbarstig voor haastwerk. Zij is te krom om recht te praten, te geplooid om glad te strijken, te ongerijmd voor een limerick.” Westerman verfoeit de benaming “non-fictie” voor het genre dat hij beoefent. Hij verwoordt zijn bezwaren tegen deze woordcombinatie op een even humoristische als trefzekere wijze: “Non-fictie. Ik wil geen label op mijn werk dat zegt wat het niet is. Stel, ik sta op de markt met meloenen, dan prijs ik mijn waar toch ook niet aan met: Geen bananen!” Vervolgens verwijst hij naar de typering van zijn in het Pools vertaalde werk dat aldaar (naar het Nederlands vertaald) “literatuur van de feiten” wordt genoemd. Hij oppert dan het woord “feitenliteratuur” als typering van zijn werk en dat van anderen die niet o

Uit de onvolprezen serie Literaire Juweeltjes zijn hier al diverse boekjes besproken. Zie daarvoor “ Zo moeten mensen zijn ” van Jeroen van Merwijk, “ Dalurenkaart ” van Levi Weemoedt, “ Herinneringen van een zeemeermin ” van Ineke Riem en “ Ik en mijn mobiel ” van René Appel. Vele andere had ik al gelezen vóór de start van deze blog. Vandaag kwam daar het Juweeltje van juni 2022 bij. “Meester Jacobson” van Tim Krabbé bevat één verhaal, maar wel een van grote schoonheid. Schrijver Tim Krabbé (1943) was in vroeger tijden een sterke hoofdklasseschaker bij het toen nog roemruchte VAS/ASC. Naast zijn literaire oeuvre heeft hij enkele bijzondere schaakboeken op zijn naam staan, onder meer over schaakcuriosa. “Meester Jacobson” verscheen eerder in de bundel “De paardentekenaar” uit 2009. Het is een prachtig verhaal waarin het schaakspel een bijzondere plaats inneemt. Maar het gaat eigenlijk in diepere lagen over menselijke kwaliteiten en zwakheden. Ook speelt menselijk bedrog op een heel a

 De Vlaamse schrijver en journalist Chris De Stoop is zeer bedreven op het terrein van de non-fictie. Eerder werd hier “ Dit is mijn hof ” besproken, een prachtige roman met sterk autobiografische kenmerken. Nu komt “Het boek Daniel” aan de orde, een non-fictieroman uit 2020 over de gewelddadige dood van zijn oom Daniel Maroy. Daniel is een 84-jarige vrijgezelle boer die als een kluizenaar leeft op zijn boerderij, een vierkantshoeve, in Sint-Léger nabij Moeskroen. Als hij boodschappen doet in de plaatselijke supermarkt Colruyt, komt hij steevast met zijn tractor. Gesloten als hij is, maakt hij opmerkelijk genoeg steeds een praatje met de medewerkers aldaar. Hij betaalt altijd vanuit een grote bundel bankbiljetten die hij los op zak heeft. En dat zal hem uiteindelijk fataal worden. In de proloog wordt al duidelijk dat het verkeerd afloopt met Daniel. Twee jongelui dringen na middernacht de boerderij binnen en mishandelen Daniel op beestachtige wijze. Een van de twee filmt dat ook nog.