Boekrecensies van Charles Kuijpers

  Ontdekkingsreizen spreken altijd weer tot de verbeelding. Dat overkwam ook journalist Julian Sancton toen hij in 2015 voor het eerst hoorde van de expeditie van de Belgica naar Antarctica. Na diepgaand onderzoek verscheen in december   2021 zijn lijvige boek “Waanzin aan het einde van de aarde” waarin Sancton aan de hand van dagboeken, logboeken en andere informatie de onvoorstelbare reis van het schip naar het diepe zuiden der aarde beschrijft. Het is een non-fictieroman. In augustus 1897 voer het schip “Belgica” onder leiding van commandant Adrien de Gerlache en kapitein Georges Lecointe uit Antwerpen voor een ontdekkingstocht die zijn weerga nauwelijks kent. Met een deels onervaren en rebelse bemanning, maar ook met de later vermaard geworden poolreiziger Roald Amundsen en de bevlogen scheepsarts Dr. Frederick Cook aan boord, begon het schip aan een immens lange reis vol ontberingen. Al snel ontstonden er ontoelaatbare ontsporingen van bemanningsleden. “Doordat De Gerlache vanaf

Enige tijd geleden is hier “ De tijden veranderen ”, het derde deel van de trilogie “De nieuwe tijd” van de Duitse schrijfster Carmen Korn, besproken. Dat boek viel dermate in de smaak (4*) dat het eerste deel van een nieuwe trilogie van deze schrijfster meteen de aandacht trok. Deze nieuwe serie gaat over het leven van enkele Duitse mensen kort na de Tweede Wereldoorlog. In “En de wereld was jong” begint het verhaal in 1950. In drie verschillende plaatsen speelt het leven van de hoofdpersonen zich af. Heinrich Aldenhoven woont met zijn echtgenote Gerda, hun kinderen Ursula en Ulrich, en twee inwonende nichten van hem, Billa en Lucy, in Keulen. Hij exploiteert een kunstgalerie die na de oorlog slecht loopt. De belangstelling voor kunst is door diverse voor de hand liggende factoren verflauwd, en het kost het gezin veel moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Daar komt bij dat Billa een tamelijk verwaande dame is die weinig oog heeft voor de financiële realiteit. Zij gedraagt zich soms

 Guido Devos is een veelzijdig man. Deze Vlaming is creatief op diverse terreinen, zoals het schrijven van korte verhalen, poëzie, literaire beschouwingen, boekrecensies en signaleringen op velerlei onderwerpen. Daarnaast is hij een enthousiast musicus. Guido geeft onder de titel “De Vos”  een zoals hij het noemt literair eenmansschrift uit. Het is een bij benadering driemaandelijks verschijnende bundel van zijn gevarieerde geestesproducten die (ook?) in digitaal formaat verschijnt. Het lezen van de digitale edities van zomer 2021 (nummer 22 met 36 blz.) en winter 2021-2022 (nummer 23 met 47 blz.) was mij een waar genoegen. De auteur heeft een zeer soepele en bij vlagen fraaie schrijfstijl. De geschreven stukken zijn zonder uitzondering onderhoudend en vaak uitdagend, zonder dat ook maar een moment grenzen worden overschreden.  Zo is er onder veel meer een mooie, niet polariserende beschouwing over de invloed van de coronapandemie op het menselijk gedrag. Ook de soms absurdistische k

Deze column schreef ik zes jaar geleden. Hij is nog verbazend actueel Het recenseren van boeken gebeurde vroeger vrijwel uitsluitend door professionele recensenten die hun al dan niet met gal doordrenkte mening over een boek ten beste gaven in kranten en soms ook in tijdschriften. In het algemeen kan worden gesteld dat deze groep recensenten niet alleen uiterst consciëntieus te werk ging maar ook meestal zeer kritisch was in het oordeel en bepaaldelijk niet scheutig was met het uitdelen van hoge waarderingen in de vorm van veel sterren (zeg: vier of vijf) in het alom (dat is tegenwoordig wat minder; CK) gebruikte vijfsterrenstelsel. Drastische verandering in deze situatie is teweeggebracht door de komst van het internet en vooral maar niet alleen door de hoge vlucht die de sociale media daarin hebben genomen. Daarbij kan worden gedacht aan Facebook en de talloze blogs die zich tegenwoordig manifesteren. Ineens meet Jan en Alleman zich ongevraagd de status van boekrecensent aan en publ

 De Amerikaanse schrijfster Rachel Caine (pseudoniem van Roxanne Conrad) overleed op 1 november 2020 op slechts 58-jarige leeftijd. Zij was een uiterst productieve auteur en schreef tientallen boeken waarvan vele de status van bestseller bereikten. Haar thrillerserie rond Gwen Proctor, genoemd naar het eerste deel “Stillhouse Lake” werd in het Nederlands uitgebracht en bracht vele lezers tot groot enthousiasme. De vier delen “ Stillhouse Lake ” (2019; 4*), “ Killman Creek ” (2019; 4*), “ Wolfhunter River ”(2020; 4*) en “ Bitter Falls ” (2020; 4*) kregen de handen op elkaar, ook bij mij. Xander Uitgevers bracht in december 2021 het vijfde deel “Heartbreak Bay” uit. Het is een mooi postuum eerbetoon aan een groot schrijfster. De macabere voorgeschiedenis van de hoofdpersoon Gwen Proctor is volledig achter de rug. Maar de naweeën ervan blijven Gwen, haar partner Sam Cade en haar kinderen Lanny en Connor achtervolgen. Inmiddels heeft Sam de kinderen geadopteerd. Hij beschouwt, behandelt

Anya Niewierra heeft inmiddels vier thrillers op haar naam. Haar meest recente  boek “ De Camino ” wordt alom geroemd vanwege de fraaie opbouw van het verhaal en de inmiddels welhaast vanzelfsprekende prachtige schrijfstijl. Ook haar eerdere boeken “ Vrij uitzicht ”, “ Het dossier ” en “ Het bloemenmeisje ” kregen overal zeer hoge waarderingen. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff brengt dezer dagen een kort verhaal van Niewierra met als titel “Witte ballonnen” voor een spotprijs (naar verluidt 0,99 euro) als epub uit. Het verhaal heeft zijdelings raakvlakken met een thema van “De Camino” voor zover het gaat over de oorlog in Bosnië. De 25-jarige Odin van Pol ontmoet op de begraafplaats Srebrenica Potocari Genocide Memorial de vijftien jaar oudere, intrigerende Leila Malkic. Zij worden daarbij gadegeslagen door een mysterieuze man met een baseballpet op. Odin en Leila voelen zich al snel tot elkaar aangetrokken. Zij vertelt hem over haar afschuwelijke ervaringen ten tijde van Dutchbat. En da