Boekrecensies van Charles Kuijpers

 De Vlaamse Hilde Vandermeeren behoort voor mij tot de top van de Belgische thrillerschrijvers. Zij begon als schrijver van kinderboeken en heeft er meer dan veertig (!) op haar naam. Vanaf 2014 legde Hilde zich toe op thrillers en deed dat met verve. In haar nieuwe genre deed ze het zeer goed. Achtereenvolgens rolden “ De toeschouwers ” (2014; 4*), “ Stille grond ” (2015; 4*), “ Scorpio ” (2016; 4*), “ Schemerzone ” (2017; 5*) en “ Pas op voor de buren ” (2018; 4*) van de pers. Vervolgens ontstond in samenwerking met de in België bekende strafpleiter Walter Damen een trilogie rond een jonge advocate. “ Rusteloos ” (2018; 4*), “ Bodemloos ” (2019; 4*) en “Meedogenloos” (2020) blijken het einde van het (thriller)schrijverschap van Hilde te hebben ingeluid. Op haar Facebookpagina plaatste Hilde Vandermeeren gisteren, nota bene op haar verjaardag, de volgende boodschap bij deze foto: “Op mijn verjaardag presenteer ik jullie 'Meedogenloos', het laatste boek van de trilogie in

Gisteren verscheen het laatste deel van de trilogie van Hilde Vandermeeren en Walter Damen. Vooruitlopend op de recensie van "Meedogenloos"  volgt hier mijn recensie uit 2015 van het enige andere boek van Hilde dat hier nog niet besproken is.  In “Stille grond” van de Vlaamse thrillerschrijfster Hilde Vandermeeren is Rosie Thompson, het tweelingzusje van Ruby, in 1983 op zesjarige leeftijd spoorloos verdwenen. Dertig jaar later, als haar vader Edward en jongere zus Eve al lang alle hoop hebben opgegeven, treft de bejaarde dominee Donald Cunningham kort voor de definitieve sluiting van zijn op de Schotse rotskust gelegen kapel in Glendale in het biechtboek dit bericht aan:   “Het spijt me wat er gebeurd is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven.”   Het is volstrekt duister van wie het bericht afkomstig is. De informatie bereikt inspecteur Bruce Fleming van het cold-caseteam, dezelfde man die dertig jaar geleden het onderzoek naar de verdwijning van Rosie heeft geleid.

  Angelique Haak schreef eerder een serie van drie thrillers met als hoofdpersonen het aansprekende duo rechercheurs Jennifer Brugman en Ricardo de Graaf. Van deze boeken werden “ Uitgeschakeld ” en “ Zwarte ziel ” hier eerder besproken. Beide kregen een hoge waardering van vier sterren die staan voor een zeer goed boek. Enkele dagen geleden verscheen “Nooit meer alleen”, een thriller zonder Jennifer en Ricardo, maar met “zes vrienden, verbonden door een groot geheim”, aldus de cover. Het verhaal is opgebouwd rond de ik-persoon Emma de Vries, van beroep kindercoach, die in haar praktijk een intrigerend motto heeft, dat ook aan de muur prijkt: “er zijn geen moeilijke kinderen, alleen kinderen die het moeilijk hebben.”  Na een spannende proloog in 1995 springt het verhaal steeds heen en weer tussen 2019 (het heden) en 1994 (het schooljaar waarin heel veel gebeurt). Als Emma in 2019 een overlijdensbericht in de krant ziet van oud-klasgenote Sara, gaat ze op zoek naar de achtergronden

  Met zijn zeer goede thrillers “ Niemandsland ” (2014; 4*) en “ Schokgolf ” (2016; 4*) gaf Frank van Zwol de voorzet voor een nieuwe actiethriller rond de aansprekende, stoere oud-marinier Tom Brandt, fotograaf voor National Geographic en opdrachtnemer van de MIVD. De liefhebbers van dit genre waren dan ook verheugd met de komst in augustus 2020 van de nieuwe Brandt “Van de radar”. Het verhaal is geïnspireerd door de verdwijning in 2018 van de vooraanstaande cybersecurity-expert Arjen Kamphuis in Noorwegen. Rond dat mysterie deden allerlei speculaties de ronde. Zo meldde het Algemeen Dagblad op 20 december 2018 onder meer: “Vier maanden na de vermissing van Arjen Kamphuis in Noorwegen, houden intimi en collega's er sterk rekening mee dat de cyberexpert nog leeft en zelf in de anonimiteit vertrokken is. Hij verdween al eerder een tijdje van de radar.“ Tot op heden is er in deze zaak geen duidelijkheid gekomen. De Noorse politie heeft het onderzoek afgesloten en gaat ervan uit

  Gisteravond was er in het tv-programma “De Vooravond” een hartverwarmend onderwerp voor allen die het lezen een warm hart toedragen. Schrijver Bas Steman vertelde met zijn zoon en enkele van diens vrienden over de oprichting van hun leesclub “Nescio”. Bas en de jongemannen van naar mijn schatting een jaar of zestien, zeventien vertelden met aanstekelijk enthousiasme over hun sterk toegenomen interesse in literatuur nadat vader Steman hen had voorgesteld hun bevindingen bij het lezen van een boek gezamenlijk te delen. Bas heeft het verhaal opgetekend in zijn boek met de grappige titel “Lekker boekie”. Uit de flaptekst: “Dit is het verhaal van Nescio, een club van niet-lezende pubers voor wie de leeslijst een bron werd van inspiratie, kennis en plezier.” En inderdaad, de in de studio aanwezige, doodnormale puberende jongens gaven blijk van een bijna ontwapenende, zeer natuurlijke begeestering. Hun onderlinge al goede band was door hun leesclub nog verstevigd en verdiept. Wat wil

 Op 8 augustus 2020 was de roman “De dag dat ik mijn naam veranderde” van Bibi Dumon Tak het boek van de week bij het onvolprezen boekenpraatje van Radio NPO4.  Het verhaal heeft sterke autobiografische kenmerken. De verteller annex hoofdpersoon Anna is een personificatie van de schrijfster. In het openingstafereel is zij bij de notaris die laatdunkend “oorgier” (de meest agressieve Afrikaanse gier) wordt genoemd. Onderwerp van handeling is het testament van Anna’s overleden zus Lize (haar echte naam was Saar) die gescheiden was en twee minderjarige kinderen heeft, Misha (12) en Rémy (8). Het testament blijkt een fout te bevatten waardoor de ex-man van Lize op een vreselijke manier Anna in haar taak als executeur-testamentair kan dwarsbomen en de kinderen kan weghouden bij de familie. Anna beschrijft deze man voortdurend als “de man wiens naam ik niet zal noemen”, welke zinsnede steeds vergezeld gaat van een wisselende verwensing, zoals “moge een vallende tak zijn schedel splijten”.

  Vooruitlopend op de komende recensie van het nieuwe boek van Frank van Zwol is hier de recensie uit 2014 van het eerste deel van de fraaie serie met Tom Brandt. " Schokgolf " is het tweede deel. Tom Brandt, ogenschijnlijk alleen fotograaf voor National Geographic maar ook werkend voor de MIVD (Militaire Inlichtingen en VeiligheidsDienst) gaat op onderzoek uit op Spitsbergen nadat daar in 1996 een merkwaardige vliegtuigongeluk heeft plaatsgevonden. Een Toepolev met gps-apparatuur aan boord is om onverklaarbare redenen te pletter gevlogen tegen de berg Operafjellet. Bij het ongeluk zijn 141 mensen om het leven gekomen, voornamelijk mijnwerkers van de steenkolenmijn van het Russische bedrijf Arktikoegol.   Als Tom in het plaatsje Longyearbyen verblijft en de nauwelijks toegankelijke berg beklimt doet hij als gevolg van smeltend gletsjerijs een opzienbarende ontdekking die tot allerlei vermoedens omtrent de ware toedracht van het vliegtuigongeluk leidt. Spitsbergen blijkt een

De betekenis van de titel van dit Kuijpje is volgens Van Dale (2015): 1.      " Beslistheid of s tellige uitlating" De stelligheid waarmee beweringen worden gedaan, speelt in het dagelijkse leven soms onbewust maar vaak bewust een grote rol. Meestal klopt het wel, of is het de moeite niet waard de juistheid van de bewering te onderzoeken. Maar het is ook wel eens anders. Een waar gebeurd verhaal. Er moest bij ons in het buitenlicht dat vanaf schemer tot ochtendgloren automatisch brandt, een niet echt bijzondere spaarlamp vervangen worden. Dus ging ik gisteren met de nagenoeg kapotte (hij knipperde voortdurend zoals wij vrijdagavond laat bij thuiskomst zagen) lamp naar een bouwmarkt waarvan kiesheidshalve de naam niet wordt genoemd. Als hint voor de aandachtige lezer geldt dat de naam een letter uit het Griekse alfabet is die hoogstwaarschijnlijk de naamgever van deze onderneming niet voor ogen stond. Hij zal eerder hebben gedacht aan de betekenis “een naar sterkte, inte