Boekrecensies van Charles Kuijpers

Liefhebbers van werkelijk gebeurde financiële thrillers kwamen het afgelopen decennium ruimschoots aan hun trekken. In betrekkelijk korte tijd verschenen boeken als “De prooi” (2008) van Jeroen Smit over de neergang van ABN AMRO, “Het drama Ahold” (2009) van Jeroen Smit over het boekhoudschandaal en meer rond Ahold, en het tweeluik “De vastgoedfraude” en “De ontknoping” (2012) van Vasco van der Boon en Gerben van der Marel over de immense, schokkende zwendel in de Nederlandse vastgoedwereld, in het bijzonder bij het Bouwfonds en Philips Pensioenfonds. Vooral, maar niet alleen, namen als Jan van Vlijmen en Nico Vijsma staan bij de lezer ervan blijvend in het geheugen gegrift. Onthullend en onthutsend! Recentelijk kwam het boek “De val van SNS Reaal” uit 2013 van vijf journalisten van het Financiële Dagblad, onder wie Vasco van der Boon, in mijn bezit. En óók dit boek is bijzonder intrigerend en boeiend voor de in de financiële wereld geïnteresseerde lezers. Vandaar een bespreking,

Het lezen van boeken in welk genre dan ook is in het algemeen een heerlijk tijdverdrijf. Veelal dient het een vlucht uit de werkelijkheid, hoewel dat bij non-fictieboeken natuurlijk anders is. Het lezen van die laatste is meestal gericht op het verkrijgen of verbreden van kennis over personen en/of gebeurtenissen van velerlei soort. Boeken onderscheiden zich niet alleen in genre, maar ook in taalgebruik. Hierin zijn talloze vormen te bedenken. Hierover zijn ongetwijfeld al academische proefschriften verschenen. Het proza van sommige schrijvers is heel herkenbaar. Of het nu gaat om heldere en kernachtige zinnen die uitmunten in eenvoud, of om complexe zinnen vergezeld van gezwollen metaforen, hier geldt als variant op een bekende grap soms “toon mij een bladzijde en ik zal u zeggen wie de auteur is”.  Niet zelden blinken schrijvers uit in de ene of de andere wijze van taalgebruik. En neen, er komen hier geen benoemde voorbeelden. Wie de vele recensies leest, kan er af en toe wel

De Amerikaanse schrijver Daniel Silva heeft een fraaie serie thrillers geschreven rond de inmiddels legendarische meesterspion én professionele schilderijenrestaurateur Gabriel Allon.  Eerder zijn hier al “Het zwarte gif” (2017, 4*) , “Gevallen engel” (2014, 4*), “Portret van een spion” (2014, 4*) en “Het Engelse meisje”(2014, 4*) besproken. De boeken van Silva zijn onmiskenbaar van een zeer constante, hoge kwaliteit. Nu is het de beurt aan “De roof” welk boek in 2015 in het Nederlands werd uitgegeven. Het verhaal heeft wederom als hoofdpersoon de onvermoeibare Allon, die bij tijd en wijle actief is als spion bij de Israëlische geheime dienst Het Bureau en daarnaast veelal doende is met het restaureren van schilderijen van topklasse.  Hij is volop bezig met het restaureren van een meesterwerk in Venetië als hem gevraagd wordt een gestolen schilderij van de grote meester Caravaggio op te sporen. Het begint met de brute moord op Jack Bradshaw, een handelaar met een dubieu

Op 21 juni 2018 was Boris Dittrich te gast bij de bibliotheek in Roosendaal. Hij is de schrijver van het geschenkboekje “Barst” voor de Spannende Boeken Weken. Maar ook van een aantal zeer goede thrillers. Van de meest recente, “W.O.L.F.” en “Halszaak”, zijn de recensies op de blog te lezen. In een klein maar select gezelschap ontpopte Dittrich zich –natuurlijk geenszins onverwacht gelet op zijn staat van dienst- als een begenadigd en onderhoudend spreker. Hij lichtte zijn werk voor Human Rights Watch toe, en vertelde over de achtergronden van zijn thrillers. Uit zijn voordracht bleek dat veel zaken in zijn thrillers in grote mate zijn gebaseerd op daadwerkelijk gebeurde drama’s die Boris vooral in de tijd waarin hij rechter was, van zeer nabij meemaakte. Na de signeerpauze was er gelegenheid tot het stellen van vragen waarvan ik gretig gebruik maakte. Daarbij kwamen onder meer de m.i. volslagen misplaatste recensie van “Barst” in de NRC aan de orde, alsmede de bron

De Amerikaanse schrijver John Williams (1922-1994) werd in Nederland ontdekt met de uitgave in 2013 van het weergaloze epos “Stoner” (oorspronkelijk uit 1965) over een universitair docent, in hetzelfde jaar gevolgd door het prachtige “Butcher’s Crossing” (oorspronkelijk uit 1960) over de bizonjacht.  Deze boeken bevatten twee totaal verschillende, maar even prachtige en boeiende verhalen die als belangrijkste overeenkomst het sublieme taalgebruik van Williams hebben. In 2014 rolde de Nederlandse vertaling van “Augustus” (oorspronkelijk uit 1972) over de gelijknamige Romeinse keizer van de persen. In 2015 verscheen “Niets dan de nacht”. Het is het allereerste boek dat Williams schreef en dateert uit 1948. Gelet op de omvang van 115 bladzijden is het veeleer een novelle dan een roman. Maar wat een schitterende novelle! Het verhaal beschrijft een dag uit het leven van Arthur Maxley die in zijn jeugd getuige van een zeer traumatische gebeurtenis is geweest. De dag begint

In 2012 werd het verhaal "Stoner" van John Williams (1922-1994) postuum uitgegeven. Een zeldzaam indrukwekkend boek dat nadien nog werd gevolgd door "Butcher's crossing" (4*) en het prachtige "Niets dan de nacht"in 2015 (5*). Deze al oude recensie verschijnt hier opnieuw omdat de boeken van John Williams simpelweg niet mogen worden vergeten, en ook omdat de cover van het boek van een grote schoonheid is. Boerenzoon William Stoner is voorbestemd de boerderij van zijn ouders voort te zetten. Hij gaat landbouwkunde studeren aan de universiteit, doch al snel neemt hij een drastisch besluit dat zijn leven totaal zal veranderen.  Nadat hij diep onder de indruk is geraakt van colleges van docent Engelse taal en letterkunde Archer Sloane stapt hij over naar de faculteit Engelse letterkunde en die studie bevalt hem.  Stoner heeft bij zijn studie slechts twee echte vrienden, Gordon Finch en David Masters. De laatste neemt in de eerste Wereldoor

Volgens Van Dale (2015) is een taalpurist “iemand die zijn moedertaal zuiveren wil van onnodige bastaardwoorden of, in ruimere zin, van alle onjuiste of verkeerd toegepaste wendingen, uitdrukkingen, constructies, vormen en vertalingen”. Dat is een mondvol als beschrijving van een zienderogen uitstervende mensensoort. Als purist voel je je als het ware de laatste der Mohikanen. We zijn niet ver meer van het moment dat taalpuristen in het openbaar zullen worden beschimpt, bespot en daarna gevierendeeld. Het is dan ook een berekend risico (in gewoon Nederlands “calculated risk”) om in dit Kuijpje een puristische stuiptrekking te beschrijven. Het gaat allemaal om het veelvuldig gebruik in boekenland van het van origine Engelse woord “pageturner”. Daarmee wordt gedoeld op een boek dat je al lezende niet meer weg kunt leggen. En ja hoor, het is de purist een gruwel maar het woord heeft de dikke Van Dale gehaald. Daar lezen we dat een pageturner een “spannend boek” is.

De Vlaamse schrijfster Hilde Vandermeeren heeft een glanzende staat van dienst als auteur. Na een groot aantal kinderboeken begon zij in 2013 met verve aan het schrijven van thrillers. Een respectabele en succesvolle rij staat inmiddels op haar naam. De titels “Als alles duister wordt”, “De toeschouwers” (4*), “Stille grond” (4*), “Scorpio” (4*) en “Schemerzone” (5*) klinken voor de thrillerliefhebbers zeer vertrouwd. Recentelijk verscheen de zesde thriller van Hilde met de intrigerende titel “Pas op voor de buren”. Hoofdpersoon is thrillerschrijfster Ruth die samen met haar vriend Matthew in een doodlopend straatje een afgelegen cottage bewoont. In het bos achter dit huis ligt een blokhut waar zij zich regelmatig terugtrekt voor het schrijven van haar tweede boek. Na de verschijning van haar eerste boek, een bloedige thriller, lijdt Ruth aan schrijversmoeheid (tegenwoordig moet dat kennelijk writer’s block heten). Haar vader en moeder zijn op gruwelijke wijze om het le

Tot vreugde van hun fans is bekend geworden dat binnenkort een nieuw boek van Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove verschijnt. Alle aanleiding om de recensie uit 2013 van hun bijzondere eersteling in herinnering terug te roepen.  Indringend, ontroerend, gemeen, realistisch, weerzinwekkend, heftig, oorspronkelijk, vernieuwend, hilarisch, grappig, spannend, gek, smerig, opmerkelijk, absurdistisch, origineel, vreemd, enig (betekenis 1), enig (betekenis 2), boeiend, verrassend, raar, humoristisch, bijzonder, onvergelijkelijk, prachtig. Ziehier een selectie uit de vele bijvoeglijke naamwoorden, die zich opdrongen bij het lezen van het boek “B.B.” van Karin Kallenberg en Dimitri Van Hove, het schrijversduo dat zich ook wel kortweg Karin & Dimitri noemt. Andy van Woerkom heeft een ernstig mismaakt gezicht en mede daardoor ook een spraakgebrek. Op school is hij het mikpunt van pesterijen. Niet alleen vele van zijn medeleerlingen maar ook godsdienstleraar Bovenhuis treite

Het is een ontwikkeling in de taal die zo ongeveer is begonnen met de discussie over Zwarte Piet. Dit fenomeen werd door een minderheid aangemerkt als het symbool van de slavernij. Daarbij werd vergeten dat de slavernij in de negentiende eeuw formeel werd afgeschaft. Daarmee was de beer los. Op allerlei terreinen werd naarstig gezocht naar woorden die eigenlijk niet meer kunnen. Argumenten als discriminatie en miskenning vlogen om ieders oren. En zie: de minderheid heeft niet zelden succes. Waar een dame in Amsterdam volkomen terecht aandacht vroeg voor het vrouwelijke wildplassen bij gebrek aan openbare toiletten, sloeg de discussie direct door. Niet veel later moesten er ineens overal genderneutrale toiletten worden geregeld. De NS spreekt de “dames en heren” niet meer als zodanig aan. “Beste reizigers” is nu voorgeschreven. Een schoolvoorbeeld van ontmenselijking, als je het vaak genoeg zegt klinkt het afstandelijk, ja zelfs onvriendelijk. Overigens is het woord “gende

In de periode van 1996 tot en met 2004 waren België en ook Nederland in de ban van de afschuwelijke zaak-Dutroux. De weerzinwekkende serieverkrachter en –moordenaar Marc Dutroux werd uiteindelijk in 2004 tot levenslang veroordeeld. Ook enkele op zijn zachtst gezegd vreemde gebeurtenissen rond zijn ex-echtgenote Michelle Martin deden de gemoederen toentertijd hoog oplopen. De Vlaamse thrillerauteur Toni Coppers heeft zich vermoedelijk, doch slechts lichtelijk en in de verte, door deze zaak laten inspireren bij het bedenken en schrijven van zijn nieuwste thriller “De jongen in het graf”. Het is het maar liefst veertiende deel in de serie met als centrale persoon de aansprekende commissaris Liese Meerhout. In de gevangenis zit Leo Meersman een levenslange straf uit wegens moord op zes jonge kinderen. Die straf loopt op zijn einde omdat Meersman op sterven ligt. Hij verzoekt aan justitie om in vrijheid te mogen sterven bij zijn zus Renée. Hoofdinspecteur Michel Masson –we

In afwachting van de recensie van het nieuwste boek van Toni Coppers "De jongen in het graf" is hier mijn bespreking van diens voorlaatste boek.  De Vlaamse auteur Toni Coppers is zeer productief maar doet geen concessies aan de hoge kwaliteit van zijn thrillers. “Nooit meer alleen” is alweer het dertiende deel in de succesvolle serie met commissaris Liese Meerhout als intrigerend middelpunt. Het verhaal komt alleszins rustig op gang, maar de spanning is al snel onderhuids voelbaar. Judith Devries, een alleenstaande vrouw van achtendertig jaar, ziet dat het gordijn van haar slaapkamer beweegt terwijl er niemand binnen is en de ramen dicht zijn. Ze denkt dat er af en toe een vreemde in haar huis rondwaart maar er is geen enkel bewijs. De politie kan met haar verhaal niets doen. In de volksbuurt Seefhoek in Antwerpen worden steeds meer katten op gruwelijke wijze omgebracht en in walgelijke poses “tentoongesteld”. Commissaris Liese Meerhout krijgt het voorg

Het schrijven van een volledige thriller binnen een bestek van nog geen honderd bladzijden op klein formaat is een helse opgave. Die wordt gesteld aan de schrijver van het geschenkboekje voor de Spannende Boeken Weken. Dat gebeurt sinds 1989.  De laatste jaren zijn vooral Deon Meyer (De vrouw in de blauwe mantel 2017) en Marion Pauw (Grijs gebied 2015) daar heel goed in geslaagd. Sommige andere schrijvers van naam maakten de verwachtingen niet waar. Overigens heb ik lang niet alle boekjes in de serie gelezen. In 2018 is Boris Dittrich de uitverkorene voor de eervolle opdracht. Dittrich heeft een sterke serie thrillers op zijn naam. Van de laatste twee (“Halszaak” 4* en “W.O.L.F. 4*) zijn recensies op de blog te lezen. In het boekje met de titel “Barst” komen drie oude bekenden uit “Halszaak” terug: rechercheurs Maya Oliphant en Bulut Kaya, en agent Remko Vonk. Maya en Bulut onderzoeken de brute moord in het Vondelpark op Jeroen Hermanus. In een tweede verhaallijn vo

De Amerikaanse auteur Harlan Coben heeft een fiks aantal thrillers op zijn naam. Naast vele standalone-boeken schreef hij een serie van inmiddels elf in het Nederlands vertaalde thrillers met als hoofdpersonen Myron Bolitar en Windsor Horne Lockwood III, kortweg Win genoemd. Een ouder boek dat pas nu aan de orde komt, is “Eens beloofd”, daterend uit 2006. Voor belangrijke details over Myron en Win wordt verwezen naar de eveneens vandaag hier geplaatste recensie van “Levenslijn”, het tiende boek in de serie. Het verhaal van “Eens beloofd” draait in eerste instantie over het tweede gedeelte van die uitdrukking. Myron heeft aan de tienerdochter van een kennis heimelijk beloofd dat hij haar zal beschermen als iets in haar leventje uit de hand dreigt te lopen. Als hij door deze Aimee Biel na middernacht wordt opgebeld met de vraag haar ergens naartoe te brengen raakt Myron in een netelige positie omdat Aimee vervolgens spoorloos verdwijnt. Te zelfder tijd verdwijnt een ander

Het begrip “inburgering” is algemeen bekend. Vanwege de politieke en etnische lading is het een delicaat onderwerp waar ik me niet aan zal wagen. Anders is dat met het begrip “uitburgering”. Relatief onbekend, straks niet meer. Het begon allemaal met een fenomeen in boekenland. Nieuw is het zeker niet. Jan Wolkers was al een van de pioniers en pleitbezorgers van het gebruik van woorden die destijds in ieder geval nog door velen als verfoeilijke schuttingtaal werden beschouwd. Het schoolvoorbeeld was zijn magnum opus “Turks fruit” (1969) waarin de vrouwelijke en mannelijke geslachtsdelen expliciet werden aangeduid. In gewoon Nederlands: de woorden “kut” en “lul” vlogen over en van de bladzijden. De film met Rutger Hauer en Monique van de Ven was destijds even vrijmoedig als mooi. Het was baanbrekend voor die tijd. Daarna werd het relatief rustig in boekenland wat betreft het gebruik van dit soort woorden. In uithoeken van boekenland zal het ongetwijfeld welig zijn blijven tier

Het boek “Levenslijn” uit 2011 is het tiende deel uit de lezenswaardige serie thrillers van Harlan Coben met sportmakelaar en speurder Myron Bolitar als hoofdpersoon. Myron was een talentvolle basketballer wiens carrière evenwel in de kiem werd gesmoord door een chronische knieblessure. Hij richtte zich daarna op het makelen van sporters en artiesten en was tevens regelmatig doende met het onderzoeken en oplossen van misdrijven en verdwijningen. Ook hield hij zich zij het op kleine schaal bezig met het geven van juridische adviezen als advocaat. In zijn sportagentschap MB Reps heeft Myron twee kleurrijke medewerksters met de intrigerende namen Big Cindi en Esperanza alias Little Pocahontas. Zijn steenrijke vriend Windsor Horne Lockwood III, beter bekend als Win, is zeer bedreven in vechtsport en staat Myron in erg lastige situaties steeds adequaat terzijde. In “Levenslijn” vraagt de hoogzwangere ex-tennisster Suzze Trevantino hulp aan Myron. Haar man Lex Ryder is verd

In deze tijd hebben de media een niet te onderschatten invloed op het taalgebruik. De oplettende luisteraar van radio en tv en de lezer van kranten en tijdschriften zal wellicht opvallen dat er af en toe een ware tsunami van modewoorden over de consument wordt uitgestort. Na verloop van enige tijd ebt het weer weg, en soms verdwijnt het zelfs in de vergetelheid. Een voorbeeld daarvan is het veelvuldige gebruik van het woord “motorblok” in de aanloop naar de laatste kabinetsformatie. Daar hoor je nu niets meer over, behalve in garagebedrijven en soortverwante instanties.   Daarna kwam er een ander quasi-interessant woord in zwang, namelijk “containerbegrip”.  En zoals zo vaak, als het eenmaal is gebezigd, kakelt iedereen die belangrijk gevonden wil worden, het na. Wat is dat dan wel, een containerbegrip? Heeft het iets te maken met die grote containers, die dagelijks over de weg worden getransporteerd, of met enorm grote zeeschepen die tot publiek vermaak af en toe v