Toni Coppers: Zwerfvuil

De Vlaming Toni Coppers heeft een serie van tot dusverre veertien thrillers geschreven met als hoofdpersoon de sympathieke en menselijke politievrouw Liese Meerhout, omgeven door een grotendeels vast team van speurders.

“Zwerfvuil” (2013) is het zesde deel.

Het verhaal speelt zich af in Antwerpen waar op één avond twee moorden worden gepleegd op randfiguren (“marginalen”), namelijk een zwerver en een drugsverslaafde prostituée. Het team van commissaris Liese Meerhout met de hoofdinspecteurs Sofie Jacobs en Michel Masson wordt onder supervisie van de soms nukkige maar rechtvaardige hoofdcommissaris Frank Torfs belast met het onderzoek. Er zijn weinig aanknopingspunten en slechts vage getuigenverklaringen die spreken van een figuur met een cape. Deze wordt in de media gedoopt tot De Schim en meteen aangemerkt als seriemoordenaar.

Liese heeft een trauma uit haar verleden dat nog steeds niet geheel is verwerkt. In haar werk is ze een kei, maar privé heeft ze zorgen door het oude trauma. Vooral slapen is een groot probleem dat haar conditie niet ten goede komt.

Ze heeft een bijzondere relatie met politiearts Fabian Steppe.

Dan wordt er weer een prostituée vermoord, en opnieuw is De Schim ter plaatse gesignaleerd.

Opmerkelijke personages komen ten tonele. Een psychiater, een jeugdzorgmedewerkster, een crisismoeder en een meelijwekkende autistische jongeman verlevendigen het verhaal. Het net rond de dader lijkt zich langzaamaan te sluiten maar dan trakteert de auteur de lezer op enkele fraaie verrassingen.

Coppers heeft een vaardige pen. Zijn schrijfstijl en woordgebruik zijn voorbeeldig en foutloos. Het kost de lezer geen enkele moeite in het verhaal te geraken en erin te blijven. Boeiend is het steeds, en de décorwisselingen maken het zonder meer aantrekkelijk. 

Het politieteam is samengesteld uit rijk geschakeerde personages die tezamen een professioneel maar ook zeer menselijk beeld neerzetten. Er is in het boek voldoende aandacht voor privézaken. Ook de zakelijke twist tussen Liese en een andere uit Brussel afkomstige commissaris, Dirk Grootjans, waarin Liese zich de kaas niet van het brood laat eten, is een aardig element in het verhaal.

De plot lijkt aanvankelijk eenvoudig doch blijkt toch ingenieus in elkaar te zijn gezet.

Ofschoon het boek het zesde deel in een serie is, kan het zonder problemen als standalone worden gelezen. Weliswaar mist de lezer dan de ontwikkeling van de hoofdpersonages vanuit eerdere delen, maar dat hoeft niet bezwaarlijk te zijn.

“Zwerfvuil” is zeer lezenswaardig en krijgt vier sterren.